Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αληθινές Ιστορίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αληθινές Ιστορίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2017

Θέλω να γίνω Χριστιανός (πραγματική ιστορία)



Τσο Σονγκ Αμ – Σεούλ Κορέας
Ξεκινήσαμε σχετικώς πρωί για τις φυλακές. Σε τρεις ώρες περίπου θα φτάναμε.
Σ’ όλη τη διαδρομή ήμουν ανήσυχος. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν κορεατικές φυλακές και δεν ήξερα τι θα συναντούσαμε.

Σκεφτόμουν διάφορα. Ο κ. Κιμ, ο Κορεάτης οδηγός, δεν φαινόταν κι αυτός να ‘χε όρεξη για πολλές κουβέντες. Σιωπηλοί και σκεπτικοί διανύαμε τα χιλιόμετρα που μας έφερναν όλο και πιο κοντά στις φυλακές.
– Τι μπορεί, στ’ αλήθεια, να πάθει κανείς; Διέκοψε κάποια στιγμή την σιωπή. Να βρεθεί στα καλά καθούμενα στην φυλακή!
– Πώς έγινε; τον ρώτησα. Δεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες. Ξέρω μόνον ότι ο καημένος ο Γιοχάν είναι αθώος.
– Ο Γιοχάν δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Ξέρετε, πάτερ, πόσοι άνθρωποι βρίσκονται άδικα στη φυλακή μετά την τελευταία οικονομική κρίση που έπληξε την Κορέα1; Ένας από αυτούς είναι κι ο δικός μας Κατηχούμενος. Ήταν συνέταιρος, συνέχισε να μου εξηγεί ο κ. Κιμ, με κάποιον σε μία επιχείρηση.
Τελευταία οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά. Η επιχείρηση φαινόταν πως οδηγούνταν στην διάλυση. Ο Γιοχάν έδειξε εμπιστοσύνη στον συνέταιρό του και την πάτησε. Εκείνος βλέποντας την άσχημη κατάσταση μπόρεσε, πλαστογραφώντας την υπογραφή του Γιοχάν, να πάρει όσα χρήματα είχαν στις Τράπεζες και να φύγει στο εξωτερικό. Έμεινε πίσω ο Γιοχάν να χρωστάει τεράστια ποσά. Έτσι, χωρίς να το καταλάβει, από την μία μέρα στην άλλη βρέθηκε στην φυλακή!
– Η οικογένειά του;
– Έπιασε, ευτυχώς, δουλειά η γυναίκα του και τα ψευτοβγάζουν…
Βυθισμένοι και πάλι στις σκέψεις μας μέναμε σιωπηλοί. Μέχρι που φτάσαμε έξω απ’ την τεράστια σιδερένια εξώπορτα της φυλακής.
– Κύριε Κιμ, πόσοι είναι οι κρατούμενοι;
– Πολλοί, μου απάντησε απρόθυμα. Δώσαμε τα στοιχεία μας και μπήκαμε στην λίστα αναμονής.
– Βλέπετε, πάτερ, μου λέει ο κ. Κιμ και μου έδειξε το γραφείο παραλαβής και ελέγχου αντικειμένων. Οι φύλακες κι όχι οι ίδιοι οι επισκέπτες, δίνουν στους κρατούμενους αυτά που τους φέρνουν. Οι φυλακισμένοι δεν έχουν καμιά σωματική επαφή με τους επισκέπτες τους.
Άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο αυστηρά ήταν τα μέτρα ασφαλείας. Ήρθε η σειρά μας. Παραδώσαμε για έλεγχο ένα βιβλίο, λίγους ξηρούς καρπούς, ένα κομποσχοίνι και έναν μεταλλικό Σταυρό. Μας επέστρεψαν ως απαράδεκτα το κομποσχοίνι και τον Σταυρό!
– Αυτά δεν επιτρέπονται.
– Μα γιατί, διαμαρτυρήθηκα.
– Απαγορεύεται από τον Νόμο, μας εξήγησε με το γνωστό ασιατικό χαμόγελο μία ένστολη δεσποινίδα, που δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω συζητήσεις.
– Πάτερ, μην επιμένετε, με συμβούλευσε ο κ. Κιμ. Φοβούνται τις αυτοκτονίες, που τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί δραματικά. Απαγορεύουν κάθε τι με το οποίο μπορεί κάποιος να αφαιρέσει την ζωή του.
– Κατάλαβα, είπα και κάθισα σε έναν πάγκο αμίλητος.
Μία σκέψη μόνο κυριαρχούσε έντονα στο μυαλό μου:
Οι επισκέψεις των πρώτων Χριστιανών στους κρατουμένους για την πίστη τους στον Χριστό. Με πόσες δυσκολίες τους επισκέπτονταν. Και με πόσες προφυλάξεις. Διακινδυνεύοντας την ίδια τους την ζωή, τους μετέφεραν την Θ. Κοινωνία!
Μετά από μίας ώρας αναμονή ήρθε η σειρά μας. Δρασκελίσαμε το κατώφλι της εξώπορτας με χαρά που θα βλέπαμε τον Γιοχάν, αλλά και με δυσαρέσκεια για την ολιγόλεπτη άδεια επισκέψεως.
– Τι να πρωτοπείς μέσα σε πέντε λεπτά; μουρμούρισα.
Διαβάστε εδώ:  Γιατί ο Θεός ανέχεται την αδικία;
Περάσαμε από τις πόρτες ασφαλείας και φθάσαμε σ’ έναν μεγάλο διάδρομο. Ένας τοίχος χώριζε τους κρατουμένους από τον έξω κόσμο. Από τη μέσα κι έξω μεριά του τοίχου υπήρχαν σ’ όλο το μήκος του κολλημένοι θαλαμίσκοι δύο ατόμων.
Στον εσωτερικό θάλαμο ο κρατούμενος με τον δεσμοφύλακα-πρακτικογράφο και στον εξωτερικό οι επισκέπτες. Στο ύψος του προσώπου μας ένα παράθυρο με χοντρές σιδεριές κι ένα παχύ τζάμι με μικρές τρύπες μόλις για να ακούγεται η συνομιλία. Καμιά άλλη δυνατότητα ανθρώπινης σωματικής επαφής.
Ο Γιοχάν ερχόμενος από μακριά, μόλις μας αντίκρυσε έκανε την γνωστή ασιατική υπόκλιση και το σημείο του Σταυρού. Συγκλονίστηκα. Η σκέψη μου έτρεξε ασυναίσθητα και πάλι τους πρώτους Χριστιανούς. Το ένιωθες πως δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική διαφορά, εκτός απ’ αυτήν του χρόνου και του τόπου.
Ήταν συγκινημένος. Μετά από τα πρώτα λόγια επικοινωνίας μας εξέφρασε το παράπονό του. Καταλάβαμε πως περνούσε δύσκολες στιγμές. Η αδικία του συνεργάτη του τον είχε τσακίσει. Η πίστη του είχε κλονιστεί.
– Γιατί, ξέσπασε, να βασανίζομαι άδικα; Γιατί το επιτρέπει αυτό ο Θεός; Αφού είμαι αθώος. Γιατί…
Άρχισε να κλαίει απαρηγόρητα. Τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις την μεγάλη αξία που έχει η σωματική επαφή. Να μην μπορείς να σφίξεις το χέρι του συνανθρώπου σου για να του ζεστάνεις την καρδιά του!
Καθώς έκλαιγε σαν μικρό παιδί, ο δεσμοφύλακας-πρακτικογράφος σήκωσε τα μάτια του απ’ τα χαρτιά του και με κοίταξε κατάματα. Ένιωσα σαν να μου έλεγε:
– Ορίστε, λοιπόν. Για να δούμε τι απάντηση έχει η θρησκεία σου να δώσει στο πρόβλημα αυτού του ταλαίπωρου ανθρώπου!
Την ώρα που ο κ. Κιμ προσπαθούσε κάτι να πει για να δώσει λύση στην αμηχανία της στιγμής, μίλησα με τον Θεό. Του ζήτησα τον φωτισμό Του. Τον παρακάλεσα. Εκείνος να «μιλήσει», να «εξηγήσει»… Ύστερα πήρα το θάρρος και του είπα:
– Κάνε υπομονή. Μπορεί ο Θεός να επέτρεψε να βρεθείς στην φυλακή για να κάνεις γνωστό το όνομά Του σε κάποιες ψυχές που ψάχνουν αν Τον βρουν. Πού ξέρεις. Θυμήσου τις ιστορίες απ’ την ζωή των μαρτύρων. Θυμήσου τον Απόστολο Παύλο τι έγραφε μέσα από το κελί της φυλακής. Θυμήσου αυτά που λέγαμε πέρυσι στην κατήχηση.
– Σας ευχαριστώ, πάτερ. Χρειάζομαι βοήθεια. Είμαι αδύναμος στην πίστη. Η μοναξιά της φυλακής, ένα χρόνο τώρα, μ’ έφερε σε απελπισία. Συγγνώμη…
– Σε καταλαβαίνω. Είναι ανθρώπινο να κλονιστεί κανείς μετά από μία τέτοια αδικία, που την πληρώνει, μάλιστα, τόσο πολύ ακριβά. Στη θέση σου δεν ξέρω κι εμείς τι θα κάναμε. Σε παρακαλούμε, όμως, στο όνομα του Θεού της Αγάπης στον Οποίο πιστεύουμε, δείξε μεγαλοψυχία στον συνέταιρό σου.
Συγχώρα τον, μέσα από την καρδιά σου, για ό,τι σου έκανε. Έτσι θα ηρεμήσεις. Και μην ξεχνάς να προσεύχεσαι για την σωτηρία του. Αυτό δεν μας δίδαξε ο Χριστός πάνω στον Σταυρό; Προσπάθησε με το παράδειγμά σου να μιλήσεις για τον Χριστό στους συγκρατουμένους σου.
– Ποιος να καταλάβει από τέτοια, πάτερ, εδώ μέσα. Η φυλακή αγριεύει τον άνθρωπο. Άλλωστε, όπως ξέρετε, οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι βουδδιστές ή άθρησκοι.
– Προσπάθησε εσύ και τ’ άλλα άφησέ τα στα χέρια του Θεού. Κάποιες φορές υπάρχουν άνθρωποι όχι μακριά μας, αλλά δίπλα μας, πολύ κοντά μας που αναζητούν τον αληθινό Θεό της Αγάπης και της Συγγνώμης. Διψούν για λίγη ζεστασιά και πρέπει εμείς οι Χριστιανοί να τους προσφέρουμε…
Καθώς μιλούσα, από την μία έβλεπα τον Γιοχάν να συνέρχεται, να ξαναβρίσκει την κλονισμένη πίστη κι εμπιστοσύνη του στον Θεό και απ’ την άλλη τον δεσμοφύλακα-πρακτικογράφο να γράφει και να με κοιτάζει περίεργα. Όταν συναντιόντουσαν οι ματιές μας έξυνε αμήχανα το κεφάλι του σαν να ήθελε να πει κάτι. Στο τέλος τ’ αποφάσισε και μίλησε.
– Θέλω να γίνω Χριστιανός! μας είπε.
– Τι;
– Ναι, χρόνια ψάχνω να βρω έναν Θεό που να διδάσκει την αγάπη, όπως την άκουσα από σας σήμερα…
Οι τελευταίες λέξεις του καλύφθηκαν από τον εκκωφαντικό θόρυβο της σειρήνας που ειδοποιούσε για την λήξη του πεντάλεπτου.
Καθώς φεύγαμε, αφήναμε πίσω μας τον Γιοχάν με το πρόσωπό του να λάμπει από χαρά και έναν «κρυπτοχριστιανό» -τον δεσμοφύλακα- να φωνάζει προστακτικά να περάσει ο επόμενος φυλακισμένος στον θαλαμίσκο του επισκεπτηρίου.
– Γιοχάν, πρόλαβα να πω με υπονοούμενα, τον δεσμοφύλακα και τα μάτια σου…

Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2017

"ΓΙΑΤΙ ΧΡΗΣΤΟ ΔΙΑΡΚΩΣ ΜΕ ΒΡΙΖΕΙΣ - ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ"

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ Η ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ !!!



Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνον­ταν στην Παναγία.
Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρεί κακό. Οι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρού­σαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.

Ξημέρωνε η 7η Απριλίου 1951. Με την διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμά μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο. Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε:

Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει και με ρωτά ακουμ­πώντας το χέρι στον ώμο μου:

– Θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο; Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση.

– Και ποία είσαι συ; την ρώτησα.

Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση και με παρατήρησε αυστηρά:

– Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις;

– Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πως είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστή μου;

– Ναι, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ’ όλους τους στρατιώτες του τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν’ ανάψετε κεριά στ’ αδέλφια σας που έχουν ταφεί εκεί;

Μ’ αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύ­ρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος.

– Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογγούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου.

Του διηγήθηκα το όνειρό μου και καταλήξαμε πως ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς του Πουσάν. Ενώ όμως λέγαμε αυτά, ξαναβλέπω τη γυναίκα του ονείρου μου μπροστά μου.

— Αδαμάκο! βάζω μια φωνή. Η γυναίκα… Αυτή… Να… τη βλέπεις;

Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Η μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ο­μορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μου είπε:

– Μη φοβάσαι… Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι η Παναγία. Σας προστατεύω όλους παντού και πάντοτε. Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στις δυ­σκολότερες στιγμές της ζωής σου.

Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε απ’ τα βάθη της καρδιάς μου ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ που δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου».


Τετάρτη, Ιανουαρίου 25, 2017

Ἡ ἐπιστροφὴ τῆς πόρνης



Πολλὲς φορὲς στὴν προσευχή μου ζητοῦσα ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ μὲ φωτίσει νὰ καταλάβω πῶς εἶναι ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια, γιατί ἒνιωθα καὶ καταλάβαινα πὼς ἡ δική μου ἡ μετάνοια, δὲν ἦταν αὐτὴ ποὺ ἤθελε ὁ Θεός.
Κάποιο πρωινό, λοιπόν, πρὶν ἀρκετὰ χρόνια, γύρω στὸ 1996-97, εἶχα πάρει μία κοπέλα στὸ ταξί μου γιὰ νὰ τὴ μεταφέρω στὸν προορισμό της. Στὸν δρόμο μὲ ρώτησε τί ἦταν αὐτὸ ποὺ ἀκούγαμε.
Τῆς εἶπα πὼς εἶναι μία κασέτα ἀπὸ ἕνα κήρυγμα περὶ μετανοίας καὶ ἀφοῦ ἄκουσε λίγο, πιὸ κάτω πάλι μὲ ρώτησε:
Ἀλήθεια, τί εἶναι μετάνοια;
Μετάνοια εἶναι, γλυκιά μου, ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ ξέρω, νὰ συναισθανθεῖ κανεὶς τὴν ἁμαρτωλότητά του, νὰ καταλάβει πὼς εἶναι ἄρρωστος ψυχικὰ καὶ πὼς ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ θεραπεία καὶ πρῶτος ἐγὼ πού σοῦ μιλάω. Βλέποντας, ὅμως, τὴν κοπέλα ἀπὸ τὸν καθρέφτη, καθὼς τῆς μιλοῦσα, εἶδα λίγο τὰ μάτια της γυαλισμένα ἀπὸ συγκίνηση ποὺ μάταια προσπαθοῦσε νὰ κρύψει, ἀλλὰ καὶ πάλι μὲ ρωτάει:
Καὶ πῶς ἔρχεται αὐτὴ ἡ θεραπεία;
Ὅταν πάρουμε τὴν ἡρωικὴ ἀπόφαση νὰ πᾶμε νὰ καταγγείλουμε τὸν ἑαυτό μας, ὄχι τὸν γείτονα, γιατί τὸν γείτονα εὔκολα τὸν καταγγέλλουμε καὶ μάλιστα μὲ πολλὴ ὄρεξη, ἀλλὰ τὸν ἑαυτό μας, συντρίβοντας τὸν παχυλὸ ἐγωισμό μας, τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν κενοδοξία, τὴν ἀλαζονεία, τὴν ἔπαρση, τὴν οἴηση, γιατί ἡ ἁμαρτία, πλέον, ἔχει γίνει κατάσταση μέσα μας καὶ τὰ πάθη τώρα εἶναι ριζωμένα σὰν πλατάνια καὶ χρειάζεται κάθαρση. Καὶ ἡ κάθαρση ἔρχεται ὅταν ἡ ψυχὴ κουρνιάσει στὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ μὲ δάκρυα μετανοίας καὶ ἀρχίσει νὰ ἐξομολογεῖται τὰ κρίματά της, γιὰ νὰ πάρει αὐτὴν τὴν εὐλογημένη ἄφεση ἁμαρτιῶν, γιὰ νὰ μπορεῖ μετὰ νὰ κοινωνάει Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Καὶ τότε, πίστεψέ με, γλυκιά μου, ἔρχονται στιγμὲς ποὺ πᾶς νὰ κάνεις τὸ ἀπόδειπνο καὶ τὰ δάκρυα φτάνουν στὸν ἀστράγαλο, ὄχι στὸ μάγουλο. Ἀπ’ τὸν ἀστράγαλο τὰ σκουπίζεις καὶ λές: «Γλυκύτατε Ἰησοῦ μου, τί ἔκανα τόσα χρόνια; Ποῦ ἔβοσκα; Τί φιλοσοφίες καὶ θεωρίες ἔλεγα; Ἔκανα καὶ τὸν ἔξυπνο. Γιατί τόσα χρόνια χαμένα; Γιατί; Γιατί;». Καὶ ὅπως λέει καὶ ὁ γέροντας Παΐσιος, «ἐὰν οἱ νέοι γευθοῦν μιὰ φορὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ γερανὸ νὰ τοὺς τραβᾶς ἀπὸ τὴν ἐκκλησία δὲν θὰ φεύγουν».
Ἕνας ἄλλος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, κι αὐτὸ τὸ λέω σὲ σᾶς, ἀδελφοί μου, τώρα, ὅταν γονάτιζε νὰ προσευχηθεῖ ἔλεγε: «Χριστέ μου, σὲ παρακαλῶ μὴ μοῦ δίνεις ἄλλη χαρὰ γιατί θὰ σπάσει ἡ καρδιά μου». Ποπό! Ὄχι δῶσ’ μου, σταμάτα, Κύριε. Καὶ λένε οἱ πατέρες ἔλιωνε ἀπὸ γλύκα, ἀπὸ οὐράνια αὔρα, ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Βλέπετε, ἀδελφοί μου, ὅταν ὁ ἄνθρωπος βάλει ἀρχὴ μετανοίας, σὲ τί μέτρα ἁγιότητας μπορεῖ νὰ φθάσει! Πάντοτε, βέβαια, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ νὰ μὴν τὸ ξεχάσουμε ποτέ.
Ἀλλὰ ὅση ὥρα προσπαθοῦσα νὰ τῆς ἐξηγήσω, κοιτάζοντάς την ἀπὸ τὸν καθρέφτη, πρώτη φορὰ εἶδα ἄνθρωπο σὲ τέτοια κατάνυξη ποὺ τὰ δάκρυα πηδοῦσαν, στὴν κυριολεξία, πηδοῦσαν ἀπὸ τὰ μάτια της, ἄλλα σκουπίζοντας ἀπὸ τὰ μάγουλα καὶ ἄλλα ἔτρεχαν μὲς στὰ στήθια της. Ἀφοῦ σκούπισε καὶ ξανασκούπισε τὰ δάκρυά της μὲ ρώτησε:
Ὁ Χριστὸς συγχωρεῖ καὶ δέχεται καὶ τὶς πόρνες;
Καὶ ἔβαλε τὰ χεράκια της στὸ πρόσωπό της καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμοὺς καὶ ἀναφιλητά.
Μὰ καὶ βέβαια, γλυκιά μου, γιὰ μᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἦρθε ὁ Χριστός. Ξέρεις γιατί τὰ χεράκια του εἶναι ἀνοιγμένα πάνω στὸν Σταυρό; Γιὰ νὰ ἀγκαλιάσει κάθε μετανοοῦντα καὶ κάθε ἁμαρτωλὸ καὶ πρῶτο πρῶτο ἐμένα πού σοῦ μιλάω. Γιὰ θυμήσου τί εἶπε ὁ Χριστός μας: «οὒ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλ’ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 13)· Ἀλλὰ μιὰ στιγμή. Ὅταν λὲς πόρνη τί ἐννοεῖς; Δουλεύεις σὲ κάποια πάμπ, σὲ κάποιο μπαράκι;
Ὄχι, ὄχι κύριε Θανάση, ἀλλὰ πόρνη κανονική, μὲ πληρωμὴ σὲ σπίτι καὶ μάλιστα ἀρκετὰ χρόνια. Ἀλλὰ πίστεψέ με, ἄλλοι μὲ σπρώξανε σ’ αὐτὴν τὴ δουλειά.
Καὶ πάλι ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμούς.
Ὄχι, γλυκιά μου, ὄχι, καὶ ἂν ἀκόμη ἔτσι ἔγιναν ὅπως τὰ λές, δὲ συμφέρει στὴν ψυχή μας νὰ ρίχνουμε καὶ τὴ δική μας προσωπικὴ εὐθύνη στοὺς ἄλλους, γιατί ἔτσι φεύγουμε ἀπὸ τὴ μετάνοια καὶ πᾶμε στὴν αὐτοδικαίωση. Ἄλλωστε, ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως δὲν θὰ μᾶς πεῖ ὁ Χριστὸς «γιατί ἁμαρτήσατε»· ὄχι, γιατί ὅλοι ἁμαρτωλοὶ εἴμαστε, ἀλλὰ «γιατί δὲν μετανοήσατε;». Καὶ τότε, θὰ μείνουμε ἀναπολόγητοι. Τί κρίμα!
Θὰ σοῦ πῶ κάτι ποὺ ἔχει μεταφορικὴ ἔννοια. Ἐὰν ὁ Χριστὸς μας φύγει ἀπὸ τὸν παράδεισο καὶ πάει στὴν κόλαση καὶ πεῖ σὲ ὅλους τοὺς κολασμένους ἐκεῖ: «Θέλω νὰ σᾶς κάνω ἕνα δῶρο, τί δῶρο θέλετε; Ἔτσι, ἕνα δῶρο θέλω νὰ σᾶς κάνω», ὅλοι μαζὶ θὰ φωνάξουν μὲ ἕνα στόμα:
«Νὰ μᾶς δώσεις πέντε λεπτά, Κύριε».
«Μὰ τί νὰ τὰ κάνετε;».
«Νὰ μετανοήσουμε, Κύριε».
«Καλά, ἐγὼ σᾶς ἔδωσα ἑξήντα, ἑβδομήντα, ὀγδόντα χρόνια, δὲν βρήκατε πέντε λεπτὰ καιρὸ νὰ πᾶτε σὲ ἕναν πνευματικὸ νὰ ἀνοίξετε τὴν καρδιά σας, νὰ πεῖτε τὰ κρίματά σας; Τόσα χρόνια σᾶς περίμενα, τί κάνατε;».
Εἴπαμε ὅτι εἶναι μεταφορικὴ ἡ ἔννοια. Ἂν πάρει τὸ βιβλιάριο ἀσθενείας ποὺ ἔχουμε ὅλοι μας καὶ τὸ ἀνοίξει ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ δεῖ μέσα σφραγίδα καρδιολόγου, πνευμονολόγου, χειρουργοῦ, ὀδοντίατρου, ὀφθαλμίατρου, παθολόγου -γεμάτο σφραγίδες εἶναι καὶ τὸ δικό μου καὶ τὸ δικό σου- καὶ μὲ ρωτήσει ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ μοῦ πεῖ: «Καλὰ Θανάση μου, ἡ σφραγίδα τοῦ πνευματικοῦ σου ποῦ εἶναι; Γιὰ τὸ σῶμα σου ἔτρεξες καὶ καλὰ ἔκανες, ἀλλὰ γιὰ τὴν ψυχή σου τί ἔκανες ἐδῶ κάτω στὴ γῆ;», ποπό! τί νὰ τοῦ πῶ καὶ τί νὰ δικαιολογηθῶ, πές μου σὲ παρακαλῶ;
Καὶ ἀμέσως, θυμᾶμαι, ἀπάντησε ἡ κοπέλα:
Ἐγὼ φταίω, κύριε Θανάση, καὶ κανεὶς ἄλλος. Νὰ ἤξερες πόσο σιχαίνομαι τὸν ἑαυτό μου, πόσο ἀηδία αἰσθάνομαι μέσα μου, ἀλλὰ πίστεψέ με, δὲν πρόκειται νὰ ξαναπάω σ’ αὐτὴν τὴ δουλειά. Νά, τὰ κλειδιὰ αὐτὰ ποὺ κρατάω στὰ χέρια μου δὲν θὰ ξανανοίξουν τὴν πόρτα αὐτὴν ποτὲ πιὰ ξανά.
Ἄρχισε καὶ πάλι νὰ κλαίει μὲ λυγμοὺς ζητώντας συνέχεια συγγνώμη. Ἀπὸ τὰ πολλὰ τὰ δάκρυα ἔφυγαν οἱ μπογιὲς καὶ τὰ κραγιὸν καὶ τὸ προσωπάκι της εἶχε γίνει χάλια τῆς καημένης.
Γλυκιά μου, τῆς λέω, μὴν στεναχωριέσαι καὶ μὴν ντρέπεσαι, δὲ χρειάζεται νὰ ζητᾶς συγγνώμη. Ἄλλωστε, αὐτὰ τὰ δάκρυα εἶναι τὰ πιὸ ὄμορφα δάκρυα, εἶναι τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας, γιατί μόνο αὐτὰ μποροῦν νὰ ξεπλύνουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας.
Καὶ τότε, θυμᾶμαι, μονολόγησα μέσα μου: «Χριστέ μου, ἂς εἶχα κι ἐγὼ ἕνα τέτοιο δάκρυ ἀπ’ αὐτῆς τῆς κοπέλας».
Κύριε Θανάση, σὲ παρακαλῶ, πήγαινέ με ἐὰν ξέρεις τώρα σὲ ἕναν πνευματικὸ νὰ βγάλω ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχω μέσα μου γιατί μὲ βαραίνουν τόσο πολύ.
Εἶσαι σίγουρη, γλυκιά μου;
Γιὰ τὸ μόνο ποὺ εἶμαι σίγουρη.
Κοίταξε, ἐδῶ ποὺ βρισκόμαστε, λίγο πιὸ πάνω στὴν Ἑπταπυργίου, εἶναι ὁ δικός μου πνευματικός, ἕνας παππούλης πράος καὶ ταπεινός, γεμάτος ἀγάπη· ἔχουν ἐξομολογηθεῖ χιλιάδες ψυχὲς στὸ πετραχήλι του, τί λές, πᾶμε;
Πᾶμε, κύριε Θανάση, καὶ σὲ παρακαλῶ κάνε λίγο γρήγορα.
Στὸν δρόμο, στὰ λίγα λεπτὰ ὥσπου νὰ φθάσουμε, ἀδελφοί μου, τὰ εἶχα γιὰ λίγο χαμένα· προσπαθοῦσα νὰ καταλάβω τί γινόταν, τί πρωινὸ ἦταν αὐτό. Προσευχόμουν ἀπὸ μέσα μου καὶ ἔλεγα: «Χριστέ μου, σὲ παρακαλῶ, τί νὰ κάνω; Φώτισέ με, ἐλέησόν με».
Ὅταν φθάσαμε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ, γύρισα καὶ τὴν κοίταξα στὰ μάτια, λέγοντάς της γιὰ τελευταία φορά:
Εἶσαι σίγουρη, γλυκιά μου;
Καὶ μὲ τὰ δάκρυα νὰ τρέχουν μέχρι κάτω, μοῦ εἶπε:
Σὲ παρακαλῶ, πὲς στὸν πατέρα νὰ μὲ δεχθεῖ.
Τότε κατάλαβα ὅτι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶχε ἐπισκεφθεῖ αὐτὴν τὴν ψυχὴ καὶ πὼς δὲ χρειαζόταν ἄλλη καθυστέρηση.
Μπαίνοντας, λοιπόν, στὸ σπίτι, εἶδα τὸ γιό του καὶ τὸν ρώτησα:
Ποῦ εἶναι ὁ πάτερ;
Δὲν εἶναι ἐδῶ.
Ποῦ εἶναι;
Εἶναι στὴν Καλλικράτεια.
Ὄχι τώρα, ὄχι τώρα.
Ἀλλά μοῦ ἔδωσε τὸ τηλέφωνο καὶ πῆρα ἀμέσως.
Πάτερ μου, αὐτὸ κι αὐτὸ συμβαίνει, τί νὰ κάνω; Σκέφτομαι νὰ πῶ στὴν κοπέλα νὰ ἔρθουμε ἀπὸ ἐκεῖ, ἀλλὰ δὲν θὰ τῆς πάρω οὔτε μία δραχμή.
Καλά, πὲς της ἐὰν θέλει, ἀλλὰ μὴν πιέζεις καταστάσεις.
Ὄχι, πάτερ μου, ὄχι.
Ὅταν βγῆκα ἔξω στὸ ταξὶ καὶ τῆς εἶπα πὼς ὁ πάτερ δὲν εἶναι ἐδῶ ἀλλὰ εἶναι στὴν Καλλικράτεια, στεναχωρέθηκε πολύ.
Μποροῦμε νὰ πᾶμε ὅμως, τῆς εἶπα, ἐὰν θέλεις κι ἐγώ, πίστεψέ με, δὲν θέλω οὔτε μία δραχμή.
Δὲν εἶναι τὰ χρήματα, κύριε Θανάση, ἀπ’ αὐτὰ ἔχω μπόλικα, ἀλλὰ γιὰ πές μου, σὲ παρακαλῶ, ἐδῶ κοντὰ δὲν ὑπάρχει καμία ἐκκλησία;
Πῶς, ἐδῶ πιὸ κάτω εἶναι οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ μάλιστα πιστεύω πὼς τέτοια ὥρα οἱ πατέρες θὰ εἶναι ἀκόμα ἐκεῖ.
Φαίνεται πὼς ἔτσι ἦταν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν φθάσαμε στὴν ἐκκλησία, λίγο πρὶν ἀποχωρισθοῦμε, μοῦ εἶπε:
Ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς, κύριε Θανάση, θὰ μὲ βλέπεις κάθε Κυριακὴ σ’ αὐτὴν τὴν ἐκκλησία.
Μόνο ποὺ ἐγώ, γλυκιά μου, δὲν ἐκκλησιάζομαι σ’ αὐτὴν τὴν ἐκκλησία ἀλλὰ τί σημασία ἔχει ἐὰν σὲ βλέπω ἐγώ, σημασία ἔχει ὅτι θὰ σὲ βλέπει ὁ Χριστός μας καὶ θὰ χαίρεται, ἀλλὰ καὶ ἐσὺ θὰ χαίρεσαι, ὅταν θὰ μπαίνεις μὲς στὴν ἐκκλησιά. Θὰ βλέπεις τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ θὰ λὲς μυστικὰ ἀπὸ μέσα σου: «Χριστέ μου, ἦρθα, γιὰ σένα ἦρθα, γιατί μὲ ἀγαπᾶς καὶ σὲ ἀγαπάω». Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη, ὅταν ἔχει μία μικρὴ θυσία τόση δά, μία ὥρα. Τώρα ὅμως, θέλω νὰ κάνεις κάτι καὶ ἐσὺ γιὰ μένα.
Ὅ,τι θέλεις, κύριε Θανάση.
Τώρα ποὺ θὰ ἐξομολογηθεῖς, θέλω νὰ προσεύχεσαι γιὰ ὅλους τοὺς ὁδηγούς, γιατί ἔτσι θὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ μέσα.
Κατεβαίνοντας ἀπ’ τὸ ταξί, ἦρθε νὰ μοῦ σφίξει τὸ χέρι, ἀλλὰ ἦταν τόσο συγκινημένη ποὺ τὰ δάκρυα, αὐτὰ τὰ τόσα πολλὰ δάκρυα, ἀδελφοί μου, θυμᾶμαι, ἔπεφταν ζεστὰ πάνω στὴ χειραψία καὶ μὲ πολλὴ δυσκολία, ἴσα ἴσα ποὺ τὴν κατάλαβα τί μοῦ εἶπε, ἦταν τὰ τελευταῖα λόγια της: «Φίλε, δὲν θὰ σὲ ξεχάσω ποτέ», καὶ ἔτρεξε γρήγορα ἀνεβαίνοντας τὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας.
Σκούπισα τὰ μάτια μου, εὐχαρίστησα τὸν Θεὸ καὶ ἔβαλα μπρὸς γιὰ τὸ ἑπόμενο ἀγώι. Δὲν πρόλαβα, ὅμως, νὰ πάω ἑκατὸ μέτρα πιὸ κάτω καὶ θυμήθηκα τὴν προσευχὴ ποὺ εἶχα κάνει στὸν Χριστό μας, νὰ μοῦ φανερώσει πῶς θέλει τὴν πραγματική, τὴν εἰλικρινῆ, τὴν ἀληθινὴ μετάνοια. Καὶ τώρα, μέσα μου, μυστικά, εἶχα τὴν ἀπάντηση: «Νά, ἔτσι τὴ θέλω τὴ μετάνοια».
Ἀπὸ τότε τὴν κοπέλα αὐτὴ δὲν τὴν ξαναεῖδα, ἂν καὶ θὰ ἤθελα νὰ τὴν ξαναδῶ, γιὰ νὰ τὴ σφίξω στὴν ἀγκαλιά μου καὶ νὰ τῆς πῶ ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ, γιατί μοῦ ἔδειξε στὴν πράξη τί σημαίνει μετάνοια, τί σημαίνει ἐπιστροφὴ στὸν Θεό. Νὰ τὴν ἔχει καλὰ ὁ Θεὸς ὅπου κι ἂν βρίσκεται καὶ τῆς εὔχομαι ἀπὸ καρδιᾶς, καλὸ παράδεισο.

Τρίτη, Νοεμβρίου 15, 2016

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΑΛΗΤΗΣ, ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΖΩΗ ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ!

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ήταν ο απόλυτος αλήτης. Αναρχοαυτόνομος που λένε. Δεν είχε μόνιμη δουλειά, γυρνούσε από δω και από κει. Κάθε βράδυ έβγαινε, ποτέ του δεν είχε σταθερή σχέση. Τα ρούχα του, το βλέμμα του, ο τρόπος που περπατούσε. Γεμάτα αντίδραση. Όλα το έδειχναν όμως. Κάτι ζητούσε διαφορετικό, μα το έψαχνε σε λάθος δρόμο.

Έμενε στη γειτονιά μου και τον είχα δει πολλές φορές. Στην αρχή δε μιλούσαμε, αλλά μια φορά στην εξώπορτα της εισόδου της πολυκατοικίας μας μιλήσαμε και από τότε λέγαμε ένα “γεια”.

Κάποιο απόγευμα, γυρνώντας κατάκοπος απ’τη δουλειά, τον είδα να κάθεται στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μας. Σκυφτός σε μια κούνια. Προβληματισμένος. Συννεφιασμένο πρόσωπο….

Ο δρόμος μου με πήγαινε προς τα εκεί. Δίστασα να τον προσεγγίσω. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί πολλές φορές είναι καλύτερα να αφήνεις κάποιον μόνο του τέτοιες στιγμές. Τελικά, πλησίασα. Στάθηκα για λίγο ακίνητος δίπλα του. Δε σάλεψε…

- Τι έχεις, Γιάννη; Όλα καλά, αδερφέ;

Αργοσήκωσε το πρόσωπό του και είδα τα κόκκινα (μάλλον είχε κλάψει πιο πριν) μάτια του να’χουν κάτι το πρωτόγνωρο.


- Ρε, δεν πάει άλλο ρε φίλε, μου λέει. Δε μπορώ άλλο έτσι ρε…

- Τι έγινε;

- Εσύ που’ χεις σχέση με εκκλησίες και τέτοια για πες μου… Ο Θεός είναι σαν το τσιγάρο; Τον ευχαριστιέσαι;

- Αυτό δε μπορώ να στο αποδείξω, του απαντώ. Πρέπει να το ψάξεις μόνος σου. Γιατί ρωτάς;

- Ρε, μου έχουν συμβεί περίεργα πράματα τον τελευταίο μήνα που δε μπορώ να στα πω. Μόνο πες μου… Ξέρεις καναν παπά που να’ ναι καλός; Δηλαδή να γουστάρεις να μιλήσεις μαζί του;

- Ναι, αδερφέ. Ξέρω κάποιους.

- Θέλω να πάω, ρε.

- Να πας. Έχεις όρεξη να πας Άγιο Όρος; Εκεί θα σε στείλω.

Του σύστησα κάποιον γνωστό μου γέροντα σε μια μονή του Αγίου Όρους. Του κανόνισα διαμονητήριο, καραβάκι κλπ και πήγε.

Οι μέρες πέρασαν. Κάθε φορά που γυρνούσα κοιτούσα δεξιά-αριστερά το δρόμο μπας και τον πετύχω πουθενά. Μάταια όμως. Πέρασε ένας μήνας περίπου. Ώσπου κάποιο πρωινό τον πέτυχα. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Λες και έβλεπα άλλον άνθρωπο.

- Πού χάθηκες ρε φίλε; του λέω.

- Άγιο Όρος ήμουν. Εκεί έκατσα στον παπα-Διονύση.

- Όλο αυτό τον μήνα ήσουν μέσα στο Όρος;

- Ναι, αδερφέ.

- Και;

- Αδερφέ, θα ξαναπάω πάλι. Σε λίγες μέρες. Το μέρος εκείνο έχει κάτι το μαγικό. Έκοψα το κάπνισμα!

- Άντε ρε!

- Ναι. Ρε, ο Θεός με αγαπάει ρε. Ακόμα και μένα τον αλήτη… Δε το πίστευα ρε, αλλά να’ ναι καλά και ο παπα-Διονύσης. Άγιος άνθρωπος. Σαν πατέρας μου ήταν. Με βοήθησε να τα ξεπεράσω όλα….

(…)

Ο Γιάννης από τότε άλλαξε ριζικά. Το καταλάβαινες. Φαινόταν. Τα μάτια του πλέον έδειχναν ξεκάθαρα μια απίστευτη αλλαγή. Τον έβλεπα και δεν το πίστευα. Για να μη σας κουράζω, απλά να σας πω ότι ο Γιάννης βρήκε δουλειά και γνώρισε και μια καλή κοπέλα. Κάποια μέρα χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου. Ήταν ο αποχαιρετισμός. Θα μετακόμιζε αλλού. Θα παντρευόταν.

Από τότε έχασα τα ίχνη του. Όμως, είμαι σίγουρος ότι όπου και να’ ναι θα με θυμάται και μένα στην προσευχή του. Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Γιάννη έχουν σπουδαίες δυνατότητες. Κρύβουν μια τεράστια δυναμική μέσα τους. Και, άμα γνωρίσουν το Χριστό, άμα διοχετεύσουν εκεί την αγάπη τους, γίνονται πολύ σπουδαίοι.

Μπήκε μέσα στην βασανισμένη καρδιά του ο Χριστός και έκανε τα πάντα καινούρια… Έκανε τον Γιάννη καινούριο. Έκανε το Γιάννη ευτυχισμένο…

Τροποποίησα ελάχιστα την ιστορία, η οποία όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Επίσης, για ευνόητους λόγους άλλαξα και τα ονόματα.


http://agiameteora.net/

Τετάρτη, Απριλίου 27, 2016

30 χρόνια από την καταστροφή του Τσερνομπίλ | Μεγάλα θαύματα πριν και μετά!


chernobyl

 Μαρτυρίες του πρωθιερέα Νικολάϊ Γιακουσιν, εφημέριο του Ιερού Ναού του Προφήτη Ηλία στο Τσερνομπίλ/ ROMFEA.GR
Την χρονιά που εκπληρώνονται 30 χρόνια από την καταστροφή του πυρηνικού ηλεκτρικού σταθμού για πρώτη φορά εμφανίζονται άγνωστα πριν στο κοινό γεγονότα για τα προμηνύματα της μεγάλης καταστροφής, για την οποία λέγεται στην Αποκάλυψη.
Από αυτά τα μεγάλα μυστικά σήματα γίνεται γνωστό, ότι η τραγωδία στο Τσερνομπίλ αποτελεί ένα τμήμα του πλάνου του Θεού για την ανθρωπότητα από την αρχή του χρόνου. Για τα πράγματα, που ήταν να εκπληρωθούν αμείλικτα.
Για το μυστικό, που ανοιχτό 30 χρόνια μετά της πυρηνικής έκρηξης, για το ανεξιχνίαστο λεγόμενο με τα λόγια – σε ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου «Τερατούργημα ή τα Θαύματα του νέου αιώνα».tsernobil-3
Το πρώτο μεγάλο σήμα της καταστροφής του Τσερνομπίλ, από το όποιο το 1986 ανατρίχιασε ο Πλανήτης, εμφανίστηκε την περίοδο της θυελλώδους ανάπτυξης της πυρηνικής ενέργειας πολύ πριν της έκρηξης του τετάρτου αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού του Τσερνομπίλ.
Οι μάρτυρες του γεγονότος μετά έλεγαν, ότι αυτό έγινε ακριβώς 10 χρόνια πριν τη έκρηξη, 26 Απριλίου 1976 – ακριβώς την ίδια μέρα. Αυτό σημαίνει, ότι ο Κύριος μας έστειλε σήμα.
Για την ερχόμενη τραγωδία προειδοποίησε και ίδια η Βασίλισσα των Ουρανών. Εκείνο τον καιρό στην τοπική εφημερίδα «Η σημαία της Νίκης» έγραψαν ένα άρθρο με τίτλο: «Ιστορίες των κληρικών».
Ήταν γραμμένο, ότι στον ουρανό εμφανίστηκε σύννεφο και οι κληρικοί ισχυρίζονται, ότι είναι το σήμα της Παναγίας. Αλλά δεν ήταν καθόλου φαντασιοπληξία της ατμόσφαιρας.
Εκείνο το βράδυ πολλοί ντόπιοι κάτοικοι είδαν, πως το σύννεφο κατέβηκε στη γη έτσι ώστε φανερά έγιναν ορατή η εικόνα της Παναγίας. Είδαμε το πρόσωπο και τα ρούχα, όλα σε πολύ λαμπερά χρώματα.
Στα χέρια η Παναγία κρατούσε δεμάτια από ξηρό άψινθο, που ονομάζεται «τσερνομπήλνικ» στην περιοχή. Η Παναγία πέταξε το άψινθο πάνω από την πόλη. Μετά η λάμψη έφυγε προς το δάσος και σταμάτησε πάνω από το Ναό του Προφήτη Ηλία. Η Παναγία γύρισε στο Ναό μας και δυο φορές με τα χέρια το ευλόγησε.
Όταν εμφανίστηκε, αμέσως σταμάτησε η βροχή, και ο καιρός έγινε ζεστός, ήσυχός και καλός. Για αυτό το γεγονός είπαν στον ντόπιο ιερέα, πατέρα Αλέξανδρο Προκοπένκο, και αυτός με την σειρά του εξήγησε, ότι με τα δύο χέρια ευλογεί μόνο η Παναγία, κανένας άλλος. Επίσης με δύο χέρια ευλογούν οι αρχιερείς, αλλά η εικόνα δεν ήταν ανδρική.
Το φαινόμενο εξηγήθηκε έτσι ώστε όλοι πρέπει να περιμένουν άκαρπο ξηρό καλοκαίρι. Και μόνο χρόνια αργότερα, μετά την καταστροφή, έγινε κατανοητό, τι έχει προανακοινώσει το σημάδι αυτό.
Μερικοί κάτοικοι τότε βρήκαν και μάζεψαν το άψινθο.. Και ακριβώς δέκα χρόνια μετά έγινε η έκρηξη στο σταθμό. Αλλά τότε έχουν συμβεί πολλά πράγματα και κανένας δεν σκέφτηκε, ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ των γεγονότων, χωρισμένων με δεκαετία. Πολύ πιο αργά οι άνθρωποι κατάλαβαν και αναγνώρισαν, ότι ήταν το σημάδι του Κυρίου.
Το 2002 με την ευλογία του Μητροπολίτη του Κιέβου και πάσης Ουκρανίας αγιογραφήθηκε η εικόνα, στην οποία αποτυπώθηκε η εμφάνιση της Παναγίας πάνω από το Τσερνομπίλ. Την εικόνα την φιλοτέχνησε ο δούλος του Θεού Ιωάννης, ο οποίος αγιογράφησε το Ναό. Είναι ζωγράφος, κάτοικος του Κιέβου.
Το πιο σημαντικό ήταν πολύ πιστός, ευσεβής και σοβαρός άνθρωπος. Παρόλο αυτό ήταν και ορφανός. Όταν προχωρούσε με ευλογία στη δουλειά του, πάντα νήστευε και κοινωνούσε.
Στην εικόνα αποτυπώθηκε ο Ναός του Προφήτη Ηλία, πάνω από το οποίο υψώνεται η Βασίλισσά των Ουρανών με τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ από τις δυο πλευρές.
Στα χέρια κρατούσε το άψιθνο. Δεξιά και αριστερά της εικόνας είναι συνημμένες δύο κάψουλες με το χόρτο αυτό, μαζεμένο στην ζώνη του Τσερνομπίλ. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Βλαδίμηρος ευλόγησε την εικόνα αυτή ως τιμώμενη στην περιοχή μας.
Την εικόνα του Σωτήρα του Τσερνομπίλ στην επιθανάτιο κλίνη είδε και ο επικεφαλής της οργάνωσης του κόμματος του σταθμού.
tsernobil-4Άλλη γνωστή εικόνα του Ναού του Προφήτη Ηλία – ο Σωτήρας του Τσερνομπίλ, έχει και αυτή την δική της ιστορία. Μπορούμε να πούμε, ότι η εικόνα αυτή βγήκε από το λαό.
Οι άνθρωποι επέζησαν την τραγωδία, την οποία δεν ήξερε η ιστορία. Είχαν ανάγκη από υποστήριξη και συμπάθεια. Πολλοί ήταν άρρωστοι και από την αρχή επικρατούσε πανικός.
Έτσι βγήκε, πως ο Γούρι Αντρέγιεφ, επικεφαλής της οργάνωσης του κόμματος του πυρηνικού σταθμού, κομμουνιστής, και μπορούμε να φανταστούμε και τι άλλων δογμάτων ήταν, αρρώστησε πάρα πολύ σοβαρά, έχοντας λάβει μεγάλη δόση ραδιενέργειας. Υπέφερε πάρα πολύ, και ήταν στην επιθανάτιο κλίνη.
Όλοι νόμιζαν, πως ήταν μετρημένες η μέρες του, ενώ ο ίδιος έβλεπε καθημερινά το ίδιο όνειρο. Έβλεπε καθαρά την εικόνα αυτή. Μετά με ακρίβεια είπε στον αγιογράφο, πως έπρεπε να είναι.
Το είπε και σε μένα, μετά το είπα αυτό και στον Μητροπολίτη. Όταν ήταν να πεθάνει μας παρακαλούσε: «αγιογραφείστε την εικόνα αυτή».
Κοιτάζοντας την εικόνα, που άνοιξε στην πνευματική του όραση, πολύ οξεία ένοιωθε, πως έπρεπε να υλοποιηθεί. Και τότε ο Μητροπολίτης έδωσε την ευλογία του.
Η εικόνα αγιογραφήθηκε στην Λάβρα του Αγίου Σεργίου το 2003 και αγιάστηκε στην Λάβρα του Κιέβου κατά του Πανηγύρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Όταν ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος αγίαζε την εικόνα στον Ουρανό εμφανίστηκαν τρία σημάδια – ακριβώς πάνω από την εικόνα μπροστά στους εκατοντάδες ανθρώπους πέταξε ένα περιστέρι, μετά εμφανίστηκε ουράνιο τόξο και μετά – ο σταυρός, στο κέντρο του οποίου έλαμπε ο ήλιος.
Το πιο ενδιαφέρον ήταν το ότι ο Γούρι συνήλθε, ο Θεός του χάρισε υγεία. Εκπληκτικά, αλλά αυτός, μετά – πρόεδρος της Ένωσης «Ουκρανία – Τσερνομπίλ», εκλέχτηκε για την αποστολή αυτή – μέσω αυτού ήρθε στον κόσμο η εικόνα αυτή, μπροστά στην οποία πολλές φορές ο Θεός χάριζε επούλωση στους άρρωστους και ταλαιπωρημένους.
Η εικόνα φιλοτεχνήθηκε από τον αγιογράφο Βλάντισλαβ Γκοροντέτσκι, αγιογράφο υψηλού επιπέδου.
Η εικόνα αγιογραφήθηκε με λεπτότητα, εκφραστικά και πνευματικά. Είναι εκπληκτική.
Είναι ιδιαίτερη και για πρώτη φορά εδώ δίπλα στον Θεό και τους Αγίους εκπροσωπήθηκαν άνθρωποι – ζωντανοί δεξιά και τα πνεύματα των θυμάτων της καταστροφής αριστερά.
Γι’ αυτό ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος παρακάλεσε τον Πατριάρχη Ρωσίας Αλέξιο Β’ να την ευλογήσει, ο οποίος έδωσε την ευλογία να αγιογραφηθούν οι ζωντανοί άνθρωποι.
Η ιστορία της εικόνας είναι βαθιά συμβολική – είναι ένα φανερό επεισόδιο της αποκαλύψεως του Ιωάννη του Θεολόγου. Στο κέντρο βλέπουμε την πεταμένη από το Ουρανό «αστέρι πίκρα» πάνω από την απαίσια λάμψη της έκρηξης και το πεύκο με την μορφή του σταυρού.
Αυτό το φαινομενικό σημάδι της ερχόμενης τραγωδίας, το χέρι του Θεού υψώθηκε στη γη δεκαετίες πριν την καταστροφή – κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο το δέντρο ήδη ήταν μεγάλο. Έτσι έγινε, πως ο σταθμός χτίστηκε δυο χιλιόμετρα από αυτό το μεγάλο ζωντανό σταυρό, που μεγάλωσε στην άκρη του δάσους.
Όταν το μολυσμένο από την ραδιενέργεια δάσος εξαλείφθηκε και άνοιξε ο χώρος, εμφανίστηκε η εικόνα, παρόμοια με το πνευματικό όραμα – δυο σύμβολα την οικουμενικής καταστροφής, συνδεδεμένα σε ένα επίπεδο – καταραμένος τέταρτος αντιδραστήρας με φόντο το δέντρο- σταυρό.
Αμέσως μας υπενθυμίζει το σταυροειδές δέντρο από την Παλιά διαθήκη, ποτισμένο από το Λωτό, στο οποίο μετά από δυο χιλιάδες χρόνια σταυρώθηκε ο Χριστός. Το δέντρο αυτό έχει φυτευτεί από τα τρία ραβδιά (κέδρο, κυπάρισσο και πεύκο), που έχει άφησε στον προπάτορα Αβραάμ η Αγία Τριάδα, τον οποίο είχε επισκεφθεί με μορφή Αγγέλων.
Μετά από τέσσερεις χιλιάδες χρόνια υψώθηκε ο σταυρός του Τσερνομπίλ – σήμα του ερχόμενου πυρηνικού σταυρού, πού έτυχε το 1986.
Στις δύο πλευρές από το δέντρο-σταυρό, προνοητικά είναι πεύκα, όπως ο τρίτος ράβδος – στην εικόνα στέκονται πεθαμένοι και ζωντανοί εκκαθαριστές. Και πάνω από αυτό – ο Κύριος Ιησούς Χριστός με την κύλιση της Αποκαλύψεως, ανοιχτή στις γραμμές, που έγιναν πραγματικότητα, η Παναγία και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Έτσι το είδε ο επικεφαλής της τοπικής οργάνωσης του κομμουνιστικού κόμματος του σταθμού στο Τσερνομπίλ.
Η εικόνα του Σωτήρα του Τσερνομπίλ μας λέει– όποιος κρατάει την κύλιση – σε Αυτόν ανήκει το σχέδιο ενιπεγραφόμενο σ ’αυτήν με τις λεπτομέρειες, ζωές πολλών γενιών, περιόδους και όρους, ιστορικές αποσυνδέσεις και αποκορυφώματα, συμπεριλαμβανομένης και του Τσερνομπίλ.
Ο Σωτήρας κάθε νύχτα κοιτούσε τον ιερέα, δείχνοντας, που βρίσκεται η εικόνα του στην Απαγορευμέη Ζώνηtsernobil-1

Υπάρχει άλλη μια εικόνα, για την οποία δεν έλεγα ποτέ πριν. Είναι του Σωτήρα από το Ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο χωριό Κρασνό στην απαγορευμένη ζώνη.
Αυτή η εικόνα πράγματι έχει θαυμάσια ιστορία. Μετά το ατύχημα οι κάτοικοι του χωριού μετεγκαταστάθηκαν, γιατί από το χωριό με κατεύθυνση την Λευκορωσία πέρασε το ραδιενεργό νέφος και το επίπεδο μόλυνσης ήταν πάρα πολύ ψηλό εκεί.
Ένας από τους κατοίκους του χωριού με διάφορους τρόπους, έφυγε στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί έγινε ιερέας και τότε λειτουργεί στην Αγία Πετρούπολη. 
Περίπου 11 χρόνια πριν βρήκε τον αριθμό μου και με πήρε τηλέφωνο. Είπε το όνομά του, και μετά μου είπε την γεμάτη δοκιμασίες ιστορία του, παρακαλώντας με ως εξής: «Πατέρα Νικόλαε, έχω μια παράκληση.
Στον ύπνο μου πάντα βλέπω τα μάτια του Σωτήρα από μια εικόνα, που έμεινε στην απαγορευμένη ζώνη. Μήπως μπορείτε να την βρείτε; Είναι μια μεγάλη εικόνα του Χριστού, που αγιογραφήθηκε σε ξύλο».
Τον ρώτησα: «Και πώς να την βρω;» τότε μου απαντάει: «Θα σας πω εγώ, που βρίσκεται».
Τότε μου έδωσε λεπτομέρειες και μου είπε σε πιο χωριό ήταν, αλλά και σε πιο σπίτι και πατάρι ήταν κρυμμένη.
Στον ύπνο του είδε το μέρος, που βρισκότανε η εικόνα του Σωτήρα, οποίος είχε ζωντανό βλέμμα το οποίο μου περιέγραψε.
Έτσι απλά δεν θα μπορούσαμε να την βρούμε, έπρεπε να ήμασταν ντόπιοι και να προσανατολιζόμαστε καλά στην περιοχή, που επιπλέον έγινε και απαγορευμένη ζώνη.
Στο Ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ λειτουργούσε ο παππούς του. Κάποτε αυτήν την θαυμάσια παλιά εικόνα την έκλεψα, αλλά με το θαυμαστό τρόπο ο Θεός την επέστρεψε.
Μετά το ατύχημα ο όμορφος αυτός ξύλινος Ναός, που χτίστηκε το 1800, λεηλατήθηκε.
Όμως την εικόνα την έκρυψε ο παππούς του, με αποτέλεσμα να μην ξέρει κανένας που βρίσκεται.
Που όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, ήταν τόσο αγαπημένη από τον Θεό, που ο Ίδιος έδωσε σημάδι για να βρεθεί.
Όπου ένας Ιερέας στην Αγία Πετρούπολη με καταγωγή από το Τσερνομπίλ την έβλεπε στο όνειρό του- ο Σωτήρας Χριστός τον κοίταζε στα μάτια κάθε βράδυ.
Τότε ο Ιερέας πήρε εμένα, βρήκα το εγκαταλειμμένο σπίτι και όλα ήταν ακριβώς έτσι, όπως μου τα περιέγραψε.
Βρήκα στο πατάρι του σπιτιού την εικόνα και την πήρα μαζί μου.
Όταν την αποκαταστήσαμε και συντηρήσαμε ο ιερέας από την Αγία Πετρούπολη, ήρθε αμέσως με το αεροπλάνο να προσκυνήσει την εικόνα, που σώσαμε – να την δει στη πραγματικότητα και όχι νοερώς στον ύπνο του.
Ο Χριστός κοιτάει από την εικόνα σαν ζωντανός, και πράγματι δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς τέτοιο βλέμμα, όπου εχοντας δει αυτά τα ασυνήθιστα μάτια, όσο και αν ζεις δεν θα τα ξεχάσεις.
Η λειτουργία των Αγγέλων στην απαγορευμένη ζώνη
tsernobil-2Ο παλιός Ναός του χωριού Κρασνό εγκαταλείφθηκε από τους ανθρώπους εδώ και πολύ καιρό.
Όμως δεν έχει εγκαταλειφθεί από αυτούς, στο οποίους αφιερώθηκε – τον Αρχιστράτηγο Μιχαήλ και τους Ασώματους.
Έχουμε μαρτυρίες, ότι άγιοι Άγγελοι λειτουργούν εκεί. Μερικές φορές σε διαφορές χρονιές από το 2005 έως 2009 σε μένα έχουν έρθει τα τμήματα της αστυνομίας στο Τσερνομπίλ με παράξενα μηνύματα και την ερώτηση: «Τι σημαίνει αυτό, πάτερ; Πως πρέπει να το κατανοήσουμε;»
Μετά από τις συζητήσεις με την αστυνομία, εξακριβώθηκε το εξής. Μια φορά οι αστυνομικοί έκαναν περιπολία στην απαγορευμένη ζώνη, περνούσαν από ένα χωματόδρομο, που ήταν περικυκλωμένος και από τις δυο πλευρές από δέντρα και θάμνους..
Πλησιάζοντας προς το μέρος, που βρίσκεται ο Ναός, από μακριά άκουσαν κάτι φωνές. Από την αρχή σκέφτηκαν, ότι απλά τους φαίνεται αυτό! Σταμάτησαν και έκπληκτοι το ξανάκουσαν.
Δεν μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι εδώ – πολλά χρόνια δεν μένει κανένας στην περιοχή, αποκλείονται και παράνομοι κάτοικοι.
Μέσα στην ζώνη, στην είσοδο στις μολυσμένες περιοχές υπάρχει άλλο ένα σημείο ελέγχου, μέσα από το οποίο εδώ και καιρό δεν περνούσε κανείς. Ήταν αδύνατο να περάσει κανείς το δάσος – έγινε άγριο και πλέον επικίνδυνο.
Το περιπολικό συνέχισε την πορεία και πλησίασε το Ναό. Τότε ακουγότανε ευλαβική χορωδία απόκοσμης ομορφιάς, είδαν και μια λάμψη φωτός. Οι αστυνομικοί βγήκανε από το αυτοκίνητο και έμειναν ακίνητοι.
Ξαφνικά άρχισαν να αισθάνονται ανεξήγητο φόβο, τους αγκάλιασε μια ιερή φρίκη.
Πρέπει να πω, ότι στην ταξιαρχία της αστυνομίας στο Τσερνομπίλ υπηρετούν άνθρωποι σοβαρά προετοιμασμένοι για διάφορες ακραίες καταστάσεις.
Όμως και αυτοί οι άνδρες φοβήθηκαν, σαν παιδιά, μπήκανε στο τζιπ και πολύ γρήγορα έφυγαν.
Σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων σταμάτησαν, συζήτησαν το θέμα και αποφάσισαν να γυρίσουν στην εκκλησία άλλη μια φορά.
Όταν έφτασαν εκεί, όλα ήταν ήσυχα. Αλλά δεν τόλμησαν να μπούνε μέσα. Για το ασυνήθιστο γεγονός οι αστυνομική αμέσως ενημέρωσαν τον διοικητή.
Όλη η ταξιαρχία ασφάλειας ήξερε για την ιστορία αυτή. Μετά ήρθαν σε μένα στην εκκλησία και μου είπανε για το ότι είδαν και ακούσει.
Με ρώτησαν τι μπορούσε να σημαίνει και εγώ τους εξήγησα, ότι στην ιστορία της εκκλησίας τέτοιες περιπτώσεις ήταν γνωστές και πριν.
Οι Άγγελοι δεν φεύγουν από την Αγία Τράπεζα μέχρι το τέλος των χρόνων. Και λειτουργούν οι ίδιοι, όταν ο ναός για κάποιους λόγους έχει εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους.
Ειδικά αυτό ο Ναός που έχει ανεγέρθη προς τιμή του αρχηγού των ουρανίων στρατιών.
Και στον τόπο αυτό, καμένο από τη θανατηφόρα αναπνοή της ραδιενέργειας, παραμένει η αγιότητα και η ευλογία, γι’ αυτό και οι άγγελοι λειτουργούν εκεί.
Έτσι ο Κύριος ευνόησε να μάθουν οι άνθρωποι για το γεγονός αυτό, εκλέγοντας στους μάρτυρες του θαύματος αυτού τους υπευθύνους αστυνομικούς.
Από όλα τα χρόνια και μετά πηγαίνω στο Κρασνό να λειτουργήσω για το Πανηγύρι, και μετά από καιρό βρήκα στο Ναό την εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.
Στις παλιές εκκλησίες υπήρχε μια μετάβαση μεταξύ των τρούλων.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπει κανείς εκεί, παρόλο αυτό, το ξύλο σάπισε – ήταν και επικίνδυνο.
Έχοντας ανέβει με προσευχή στο επίπεδο, μέχρι το οποίο μπορούσα να φτάσω, ξαφνικά αισθάνθηκα κάποιο βλέμμα και σήκωσα το κεφάλι – ο Αρχιστράτηγος του κυρίου με το φλογερό σπαθί στο δεξί χέρι κοιτούσε σε μένα από την εικόνα, που στεκότανε στο ερειπωμένο σκαλί.
Από τότε και μέχρι σήμερα βρίσκεται εκεί..πολλοί προσπάθησαν να την πάρουν αλλά ποτέ δεν την βρήκε κανείς!
Γι’ αυτό και βρίσκεται εκεί, για να φυλάσσει την εκκλησία, ενώ είναι σε όλους άγνωστο, ποιος την έβαλε εκεί – πιθανών οι ίδιοι οι άγγελοι.
Η εμφάνιση του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ και η ευλογία για την λειτουργία κάθε χρόνο στο Τσερνόμπιλ την νύχτα προς 26 Απριλίουserafim-de-sarov
Το 2001 έγινε ένα περιστατικό, το οποίο με έκανε να ανατριχιάσω. Πιστέψτε με, είδα πολλά στη ζωή μου, αλλά η ιστορία αυτή είχε ιδιαίτερη σημασία.
Μου έδωσε την σωστή κατανόηση του μέρους, το οποίο κατέχει η τραγωδία του Τσερνομπίλ σε σχέση με την εκκλησία και οικουμενική ύπαρξη γενικά.
Όπως καταλάβαμε μετά – όλα έχουν σχέση. Πυρηνική έκρηξη, ιστορία της Εκκλησίας του Κυρίου και όλου του κόσμου  - μεταξύ των τριών αυτών συστατικών του μυστηρίου του Σύμπαντος υπάρχει βαθιά διαπεραστική πνευματική σχέση. 

Οι ψαράδες, οι οποίοι ψάρευαν στο ποτάμι Πρίπιατ τη νύχτα της 26ης Απριλίου, είδανε ξαφνικά ένα λαμπρό φλας στον ουρανό πάνω από το Ναό του Προφήτη Ηλία και αμέσως μέτα πάνω από το σταθμό. Αυτό το σημάδι είχε το δικό του νόημα – αυτό ήταν «το αστέρι, που έλαμπε στον ουρανό σαν λάμπα».
Όταν άρχισα να λειτουργώ στο Ναό μετά από την ερήμωση, υπήρχαν πολλά έργα – φτιάχναμε το μετόχι, φτιάχναμε και τακτοποιήσαμε κάποια πράγματα.
Ενώ δεν είχαμε κόσμο στην ενορία, λειτουργούσα κανονικά όπως πρέπει, όπου ήρθε η μέρα 26 Απριλίου.
Ήταν η πρώτη επέτειος της τραγωδίας, που συνάντησα σε αυτό το Ναό. Τότε σκέφτηκα– θα κάνω την προσευχή μου και θα πάω για ύπνο.
Εκείνη την νύχτα μέσα στο Τσερνομπίλ κάνανε βόλτες οι εργάτες, που ήρθαν με βάρδια και έτσι, λαϊκά κάνανε μνημόνευαν την επέτειο με βότκα και άλλα, ενώ εγώ ξάπλωσα και κοιμήθηκα.
Το παράθυρο στο σπιτάκι μου βγαίνει ακριβώς στο γκρεμό στο ποτάμι Πρίπιατ.
Πέρασε λίγος χρόνος και ξαφνικά κατάλαβα, πως δεν κοιμάμαι πια και κοιτάζω το παράθυρο. Όπου βλέπω, πως από την πλευρά του ποταμιού, από το γκρεμό πλησιάζει ένας γέρος – με άσπρο μούσι, μπαστούνι και άσπρα ρούχα. 
Εγώ κατάλαβα, πως ήταν ο Σεραφείμ του Σάρωφ, όπως τον περιγράφουν στις εικόνες.
Ο Άγιος πλησίασε το σπιτάκι, σταμάτησε απέναντι από το παράθυρό μου, και με κοίταξε προσεκτικά και αυστηρά.
Μετά, κοιτάζοντας ακριβώς στα μάτια μου χτύπησε τρεις φορές με το μπαστούνι του πολύ δυνατά – ένα, δυο, τρία.
Αμέσως μετά γύρισε και πήγε στο ποτάμι μέσω της πόρτας της εκκλησίας με κατεύθυνση τον πυρηνικό σταθμό, κάτι που είδα φανερά και στην πραγματικότητα.
Ξαφνικά καταλαβαίνω, πως βρίσκομαι ξανά στο κρεβάτι. Σκέφτομαι – τι μπορούσε να ήταν αυτό...  Ανάβω το φώς και βλέπω το ρολόι να δείχνουν 01.30 – την ώρα τις έκρηξης του αντιδραστήρα. 
Έτσι ο Κύριος έστειλε τον Άγιο του να με ξυπνήσει να κάνω την προσευχή και την αγρυπνία την νύχτα αυτή.
Τότε κατάλαβα τη σχέση της πυρηνικής καταστροφής με την Εκκλησία. Αυτή ήταν η στιγμή, όταν έγινε το κρίσιμο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας, που γράφεται από την αρχή του Χρόνου.
Η στιγμή, που μυστικοί και φοβεροί στοίχοι της Αποκαλύψεως έγιναν πραγματικότητα. Η στιγμή, όταν η αιχμή της βελόνας παλούκωσε την μεμβράνη, που χωρίζει τους Κόσμους, και έβγαλε την σκέψη του
Κυρίου στην πραγματικότητα. «Και ο τρίτος άγγελος εσάλπισε, και έπεσεν εκ του ουρανού αστήρ μέγας καιόμενος ως λαμπάς, και έπεσεν επί το τρίτον των ποταμών και επί τας πηγάς των υδάτων. και το όνομα του αστέρος λέγεται ο Άψινθος» (Ιωαν. 8:10-11).
Η σχέση ήταν απευθείας – έτσι και έγινε. Ο άψινθος, που φυτρώνει εδώ, σε μας λέγεται «τσερνόπηλνικ», με αυτό έχει σχέση και το όνομα της πόλης – Τσερνομπίλ.
Ιδία σχέση έχει και εμφάνιση της Παναγίας πάνω από το Τσερνομπίλ δέκα χρόνια πριν την καταστροφή. Αυτά τα φαινόμενα έθεσαν τα πάντα στις θέσεις τους.
Εδώ, σ’ αυτή την γη ο Κύριος προετοίμασε να γίνει το αποκορύφωμα της Αγίας Γραφής.
Εδώ στο ύφασμα της ύπαρξης μπήκε η αιχμή του ρήματος του Κυρίου, που χώριζε την ιστορία της ανθρωπότητας για το πριν και μετά της τραγωδίας του Τσερνομπίλ.
Εγώ σκέφτηκα μετά, γιατί ο Κύριος έστειλε τον Άγιο Σεραφείμ με την αποστολή να ανοίξει την πνευματική έννοια της καταστροφής.
Μετά απ΄αυτό έγραψα στο Πατριάρχη Αλέξιο Β’, όπου είχαμε γραπτό διάλογο επί ολόκληρα δύο χρόνια.
Και σαν αποτέλεσμα λάβαμε το τμήμα των λειψάνων του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, το οποίο επίσημα παρέδωσαν στο Ναό μας, και ειδικά γι’ αυτό έχω πάει στο Ντιβέγιεβο.
Ο Άγιος Σεραφείμ εκτός από τον άθλο του μοναχισμού, κατανοούσε και ενεργά με την προσευχή έλαβε μέρος σε όλα τα σημαντικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Γι’ αυτό εμφανίστηκε και εδώ!
Ο Άγιος Σεραφείμ άρχισε το πνευματικό δρόμο του, από το προσκύνημα στα Αγία του Κιέβου και στις Πετσόρες, ήθελε να είναι μέσα στην αδελφότητα της Λαύρας, πήρε την ευλογία στο Κίεβο να πάει στο Σάρωφ και δεν μπορούσε μα μείνει μακριά από τα γεγονότα, που τότε συνέβαιναν στην γη της Ρωσίας.
Από την στιγμή της εμφάνισης του Αγίου Σεραφείμ εκείνη την νύχτα της επετείου του ατυχήματος, εμείς τελούμε αγρυπνία και νυχτερινή Θεία Λειτουργία στις 26 Απριλίου στο ναό στο Τσερνομπίλ.
Τα περασμένα χρόνια στη Λειτουργία αυτή, που μνημονεύονται τα θύματα του ατυχήματος, έρχονται να λειτουργήσουν Αρχιερείς, Επίσκοποι και πλειάδα κληρικών.
Και πρώτα απ’ όλα ο Μητροπολίτης του Τσερνομπίλ Παύλος, Ηγούμενος της Λαύρας του Κιέβου, ο οποίος με έκανε ιερέα.
Θεωρό, ότι προνοητικά έγινε πρώτος Δεσπότης του Τσερνομπίλ, με αυτό τον τρόπο ο Κύριος τον έχει συνδέσει με την ιστορία αυτή.
Μαζί με τους ιερείς σε μας έρχονται πολλοί προσκυνητές – τους τραβάει εδώ σαν με το μαγνήτη.
Μετά πηγαίνουμε να τελέσουμε επιμνημόσυνη δέηση στο Πυρηνικό Ηλεκτρικό σταθμό του Τσερνομπίλ στους τάφους των πυροσβεστών, που πρώτοι ανέβηκαν στον φλεγόμενο αντιδραστήρα.
Έτσι μέσω της εμφάνισης του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ ο Κύριος, μας ευλόγησε να μην κοιμόμαστε και να προσευχόμαστε κάθε χρόνο την ώρα, που έγινε η έκρηξη.
Το 2016 από την ημέρα εκείνη εκπληρώθηκαν 30 χρόνια!
Σίγουρα, δεν μπορούμε μέχρι το τέλος να καλύψουμε, να χωρέσουμε και να κατανοήσουμε την πληρότητα και μεγαλειότητα των σημαδιών και φαινομένων, με τα οποία επισημάνθηκε η ιστορία της καταστροφής του Τσερνομπίλ.
Αλλά η σχέση μεταξύ όλων των επεισοδίων της υπάρχει αναμφίβολα, ευθεία, δυνατή, μυστική και βαθιά πνευματική σχέση.
Τα πράγματα που είναι καλό για μας να μάθουμε ο Κύριος μας τα ανοίγει την σωστή στιγμή.
Γι΄ αυτό πρέπει να έχουμε υπομονή, να ελπίζουμε στον Θεό και να περιμένουμε.
Περιγραφή της Βαλεντίνας Σέρικοβα
Την Νηστεία των Χριστουγέννων του 2015 έγινε η κούρα του πατέρα Νικόλαο Ιακούσιν με το όνομα Σέργιος, προς τιμή του ιερομάρτυρα Σεργίου του Τσερνομπίλ, που σκοτώθηκε την δεκαετία των 30.
Με την πρόνοια του Θεού η ονομαστική γιορτή του αρχιμανδρίτη Σέργιου (Ιακούσιν) είναι στις 26 Απριλίου.

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...