ΠΟΙΜΝΙΟ ΑΚΕΦΑΛΟ, ΒΟΡΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ

                             

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Πήγε αυτές τις μέρες ένας «φίλος» στο Άγιο Όρος και επισκέφτηκε ένα  γέροντα και τον ρώτησε τι έχει να πει για την κατάσταση που όλο και χειροτερεύει. Εκείνος με χαρακτηριστικό χαμόγελο του απάντησε ότι όλα είναι ωραία, ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί, να μην κάνει τίποτα γιατί όλα θα πάνε καλά! Όλα είναι μια χαρά!

Όταν γύρισε πίσω στην πόλη του, έμαθε ότι ένας γείτονας του με μεγάλα οικονομικά προβλήματα, πατέρας τριών παιδιών, βρέθηκε κρεμασμένος από ένα δέντρο. Στην κηδεία του έγινε θρήνος και οδυρμός. Μάρτυρας αυτών των σκηνών, ένοιωσε πολύ άσχημα. Τότε του ήρθε έντονα ο λογισμός πως μέχρι σήμερα στο μεγάλο αυτό εθνικό και κοινωνικό δράμα που δεν έχει τελειωμό, υπάρχει μια μεγάλη, μια σημαντική απουσία.

Στην εποχή μας έχουν απαξιωθεί οι πολιτικοί, οι ακαδημαϊκοί, οι καθηγητάδες των μεγαλόσχημων πανεπιστημίων, οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες, καθώς όλοι φέρουν βαριά την ευθύνη της σημερινής εθνικής καταστροφής.

Αλλά οι ποιμένες ; Αυτοί οι ποιμένες που υποτίθεται ότι καθοδηγούν το ποίμνιο μέσα στην θύελλα και μέσα στις σύγχρονες συμφορές του, αυτοί οι ποιμένες που βρίσκονται ; που είναι ; που έχουν εξαφανιστεί την ίδια ώρα οι που «λύκοι» μπήκαν στην στάνη και καταβροχθίζουν τα πάντα;

Συμβουλές και νουθεσίες εκτός τόπου και χρόνου και ακόμα, μεγαλοπρεπείς τελετές, πομπώδη κηρύγματα, θεολογικές ανακατωσούρες και δογματικές παραφιλολογίες, όλα καλά και ωραία αλλά την ώρα που καίγεται το ίδιο σου το σπίτι, την ώρα που καίγεται η εκκλησία σου, πυρπολείται η ενορία σου, καταστρέφεται το ποίμνιο βορρά ανελέητων λύκων που ορμούν να το κατασπαράξουν, που είναι ο σωστός ποιμένας, ο ποιμένας που έχει ταχτεί να φυλά το πρόβατα του ;

Ποια σχέση έχουν οι σημερινοί ιεράρχες με όλους αυτούς που μαρτύρησαν με την ζωή τους για την πατρίδα και την Ορθοδοξία που σήμερα βάλλεται από παντού από ένα δαιμονικό, «προοδευτικό» κατεστημένο;

 Που είναι αυτοί που θα έπρεπε σήμερα να είναι στην πρώτη γραμμή για την διαφύλαξη των ιερών και των όσιων που κράτησαν τον ελληνισμό εν ζωή επί τόσους αιώνες και που σήμερα ρίχνονται στην πυρά του εθνικού μας ολοκαυτώματος ; 

Που βρίσκονται οι πνευματικοί καθοδηγητές μας στην εθνική και πνευματική μας «τρικυμία»;

Μήπως ξέρετε που «κρύφτηκαν» οι ποιμένες του έθνους και της Ορθοδοξίας ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Πρώτα καθίστε σε μια καρέκλα και μετά διαβάστε πόσο αποτιμάται η περιουσία της Ελληνικής Εκκλησίας. Θα πάθετε σοκ!

                                

Πιθανόν κάποιοι να νομίζουν πως δεν είναι και τόσο μεγάλη η εκκλησιαστική περιουσία που να αξίζει να ασχοληθούμε και που θα έδινε λύση στο πρόβλημα της χώρας. Αν όμως μαθαίνατε πως αυτή μπορεί να ανέρχεται ως και δεκαπέντε φορές το ελληνικό χρέος, τι θα λέγατε; Όχι, η εκτίμηση δεν είναι υπερβολική και είναι απορίας άξιο γιατί κανείς δεν ξεσηκώνει τον κόσμο να απαιτήσει αυτά που η εκκλησία εδώ και αιώνες του έχει κλέψει!!!

H εκκλησιαστική περιουσία καλύπτεται από ένα αδιαφανές πέπλο που «υφαίνουν» περισσότερα από 10.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (μητροπόλεις, ναοί, μονές, προσκυνήματα, ιδρύματα, κληροδοτήματα και άλλα). Οι πάντες κρύβουν αποτελεσματικά την εκκλησιαστική περιουσία από τα αδιάκριτα μάτια των «αντικληρικών». Είναι δε τόσο καλά προστατευμένο το μυστικό, που ούτε η κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μπορεί να έχει εικόνα για την περιουσία των μονών και των μητροπόλεων.

Κάθε ένα από αυτά τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου έχει δική του ανεξάρτητη οικονομική διαχείριση, γεγονός που καθιστά το εγχείρημα για την καταμέτρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας λίγο-πολύ ανέφικτο. Εξάλλου και για τη γνωστή ιδιοκτησία της Εκκλησίας δεν μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα, διότι κανείς δεν μπορεί να αποτιμήσει, λόγου χάρη, την αξία των δασών, των λιβαδιών αλλά και των δεσμευμένων οικοπέδων.

Το σύνολό της η εκκλησιαστική περιουσία πρέπει να ξεπερνά τα 5 τρις ευρώ, δηλαδή δεκαπέντε φορές το ελληνικό χρέος!

 Στο ποσό αυτό προστίθεται και η ανυπολόγιστη-αμύθητη περιουσία των περίπου δυόμισι χιλιάδων (2.500) μοναστηριών. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, εκατοντάδες οικοδομικά τετράγωνα, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια και καταθέσεις αξίας εκατομμυρίων ευρώ αποτελούν την εκκλησιαστική περιουσία. Ωστόσο, το «ιερό» θησαυροφυλάκιο είναι τόσο βαθύ που αρκεί μία και μόνο αναφορά.

Πέντε μονές που προσέφυγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια εναντίον του νόμου Τρίτση αποτιμούσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο αστρονομικό ποσό των 8 τρισ. δρχ. (!!!). Και μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επιδίκασε το ποσό των 3 τρισ. δρχ. Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι εάν η περιουσία των 5 μονών άγγιζε πριν μια 20ετία τα 3 ή 8 τρισ. δρχ., τότε πώς μπορεί κανείς να υπολογίσει την περιουσία των 2.500 μοναστηριών και ναών σε όλη τη χώρα; Mόνο η μοναστηριακή περιουσία υπολογίζεται περί τα 4 με 5 τρις ευρώ δηλαδή 10-12 φορές μεγαλύτερη του χρέους της Ελλάδος

Σύμφωνα με εκτιμήσεις αλλά και στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, η συνολική έκταση της εκκλησιαστικής περιουσίας φτάνει τα 1.300.000 στρέμματα. Απ΄ αυτά 732.000 είναι βοσκότοποι, 367.000 δασικές εκτάσεις και 189.000 γεωργικές. Και περίπου 400.000 στρέμματα χαρακτηρίζονται ως «διακατεχόμενα» αφού γι΄ αυτές τις εκτάσεις δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας. Έχει, επίσης, σημειωθεί ότι η Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει παράλληλα και ολόκληρα νησιά και βραχονησίδες (!) σε νησιωτικά συμπλέγματα, όπως π.χ στις Σποράδες και στις Κυκλάδες.

Η Εκκλησία της Ελλάδος φέρεται μεταξύ άλλων να διαθέτει περίπου οκτακόσια (800) κτήρια με γραφεία, καταστήματα, εμπορικά κέντρα, θέατρα, ξενοδοχεία, ακόμα και μισθωμένα βενζινάδικα. Όσον αφορά δε την ρευστότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπολογίζεται σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει δύο Ανώνυμες Εταιρίες (Α.Ε.), μία για την διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων, με την επωνυμία «Υποστήριξη Επιχειρησιακών και Χρηματοδοτικών Προγραμμάτων Μελετών και Έργων, Ανώνυμη Εταιρία» και μία για την διαχείριση της περιουσίας της.

Επίσης είναι μέτοχος στην Εθνική Τράπεζα στην Alpha Bank και σε άλλες που έχουν δανείσει το ελληνικό κράτος με τοκογλυφικά επιτόκια 6% και έχουν στα χέρια τους περίπου το 40 % του ελληνικού χρέους! Και μην ξεχνάμε ότι η μισθοδοσία των κληρικών γίνεται από το τον κρατικό προϋπολογισμό, που το ετήσιο κονδύλι φτάνει στο ύψος του 1 εκατομμυρίου ευρώ ετησίως.

Λοιπόν, είναι να αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν λεφτά και ποιοι τα έχουν;

Όταν τα τελευταία χρόνια όλος ο ελληνικός λαός, και το κράτος ψάχνουν να βρουν χρήματα για την αποφυγή της χρεοκοπίας, κανείς δεν διανοείται να θίξει το καυτό θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Λες και όλοι είναι συνεννοημένοι και το όλο θέμα το κάνουν «γαργάρα».

Πηγή: εδώ

"ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΔΑΣΚΑΛΑ"

 ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΥΦΛΟ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ..

ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΥΦΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΛΩΔΙΑ..

ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΥΡΩΠΑΙΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ..

ΟΧΙ..ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ..ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΗ..

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ..ΓΙΑΤΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ..

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ..ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ..

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ..ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΤΟΠΑΡΙΣΜΕΝΟΣ..

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ ΤΟ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ..ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΑ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ..

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ..

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΧΝΗΤΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ..

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ..ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΩ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ..ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΑ..ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ..ΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΑ ΤΑ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ..

ΤΩΡΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΒΗΣΩ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΦΛΟΓΑ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΙΨΟΥΝ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ...ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ..

ΟΣΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ..ΚΑΙ ΟΣΟ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΩ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ..ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ..

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΡΧΙΣΕ..ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ..ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ..

ΓΟΝΕΙΣ..ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ..Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΞΕΚΙΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ..ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΙΜΙΣΑΝ ΤΟ 1980 ΚΑΙ ΕΝΤΕΥΘΕΝ

ΠΗΓΗ

Δικηγόρος καὶ Δικαστής

Στό τέλος τῆς ἡμέρας κάθε ἔμπορος κλείνει ταμεῖο, γιά νά ἰδεῖ πῶς πῆγαν οἱ δουλειές του, οἱ συναλλαγές τῆς ἡμέρας.

Κάθε χρόνο τό κράτος ζητάει ἀπό τούς πολίτες του φορολογική δήλωση, γιά νά ἐλέγξει τά οἰκονομικά τους.

Κατά τόν ἴδιο τρόπο, λοιπόν, καί ὁ κάθε ἄνθρωπος μιά ἡμέρα θά λογοδοτήσει γιά τίς σκέψεις του, τά ἔργα του καί τά λόγια του.

Ἀλήθεια, εἶναι ἀστεῖο πρᾶγμα νά νομίζει κανείς πώς ἐμεῖς πού καθημερινά κρίνομε πράγματα καί πρόσωπα δέν θά κριθοῦμε ποτέ οἱ ἴδιοι!

Ὅταν κρίνουμε τούς ἄλλους, κρατᾶμε τόν ἑαυτό μας στό περιθώριο τῆς ζωῆς· μακριά ἀπό τό κέντρο. Γιά τόν καλοδιάθετο ἄνθρωπο ὅμως, ἔρχονται στιγμές - κυρίως τό βράδυ ἤ ὅταν εἶναι μόνος του – πού, θέλοντας καί μή, βάζει τόν ἑαυτό του στό ἐδώλιο. Ὑπάρχουν ὅμως καί μερικοί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι αὐτό τό δικαστήριο, ὅπου μάρτυρας καί δικαστής εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος καί ἡ συνείδησή του, τό ἀποφεύγουν συστηματικά, ἀναλώνοντας τόν ἑαυτό τους στήν ἐξωστρέφεια. Προτιμοῦν ὁ,τιδήποτε θά τούς ἔσπρωχνε ὅλο καί περισσότερο σέ βαθύτερο σκοτάδι, παρά νά ἀναδυθοῦν στήν ἐπιφάνεια, στό φῶς.

Ἡ τάση νά ἀρνεῖται κανείς τήν ἐνοχή του ἤ νά τήν καταστέλλει ἤ ἀκόμη νά γελοιοποιεῖ τήν ἁμαρτία του, δείχνει ἀπό μόνη της τόν φόβο τῆς κρίσης. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ἀποφεύγει, τοῦ εἶναι δυσάρεστο, νά μιλάει γιά ἁμαρτία, κρίση, εὐθύνη τῶν πράξεων του, ὅπως ἀκριβῶς τοῦ εἶναι δυσάρεστο νά μιλάει γιά τόν καρκίνο. Ὅταν κάποτε ὁ μεγάλος πολιτικός τῆς Ἀμερικῆς Daniel Webster (Γουέμπστερ) ρωτήθηκε ποιά εἶναι ἡ πιό σοβαρή σκέψη πού τόν ἀπασχόλησε ποτέ, ἀπάντησε: ἡ δική μου εὐθύνη ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ· καί ἡ στιγμή πού θά λογοδοτήσω γιά τίς πράξεις μου!

Καί ἐμεῖς, εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε δέν μᾶς ἀρέσει, μιά ἡμέρα θά κληθοῦμε νά δώσουμε λόγο γιά τήν ζωή μας· πῶς τήν ἀξιοποίησαμε. Θά τό ἔχετε προσέξει, πώς ὅταν κάποιος ἀνοίγει θέμα γύρω ἀπό ὑπαρξιακά ζητήματα, οἱ περισσότεροι συμπεριφέρονται σάν τόν Λουδοβῖκο τόν ΙΣΤ´, ὁ ὁποῖος ἀπαγόρευε νά μιλᾶνε μπροστά του γιά τόν θάνατο! Καί ὅμως! Ὅλα τά πέπλα πού μέχρι τώρα μᾶς χώριζαν ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀπό τούς ἄλλους, ἀπό τίς ψεύτικες δικαιολογίες πού προφασιζόμασταν γιά νά διαπράξομε τό κακό, θά πέσουν μπροστά στό παντέφορο ὄμμα τοῦ Θεοῦ. Καί τότε θά ἰδοῦμε τόν ἑαυτό μας στήν πραγματική του μορφή.

Τό γεγονός ὅτι μιά ἡμέρα ὁ Θεός θά μᾶς δικάσει δέν εἶναι τόσο φοβερό, ὅσο ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο καθημερινά σφυρηλατοῦμε τήν ζωή μας.

Ὅμως! Ἔχομε καί μιά παρηγοριά. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς λέει: Δέν ἦρθα στόν κόσμο γιά νά τόν κρίνω ἀλλά γιά νά τόν σώσω. Ἡ παρούσα ζωή εἶναι ζωή ἐλέους, συγχώρησης, συγγνώμης· ἡ μέλλουσα ζωή εἶναι ὁ χειμώνας τῆς κρίσεως!


 

 

Κάποτε ἕνας ἐγκληματίας χάρηκε ὅταν ἔμαθε πώς ὁ δικαστής στόν ὁποῖο θά παρουσιαζόταν ἦταν ὁ δικηγόρος πού κάποτε τόν εἶχε “ξελασπώσει”. Ὅταν ὅμως ὁ δικαστής κάθισε στήν καρέκλα, τοῦ εἶπε: Ναί, ἐγώ εἶμαι· σέ θυμᾶμαι· τότε ἤμουν ἕνας ἁπλός δικηγόρος καί ἔκαμα ὅτι μποροῦσα γιά τήν ἀθώωση σου· μά τώρα πιά, ὅπως βλέπεις, τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει· ἡ δουλειά μου δέν εἶναι πλέον νά ὑπερασπίζομαι ἀλλά νά ἀποφασίζω. Θά ἀκούσω μέν τίς μαρτυρίες, ἀλλά ἡ ἰδιότητά μου μοῦ ὑπαγορεύει νά ἀποφασίζω σύμφωνα μέ τόν ὄρκο τοῦ ἀξιώματός μου!

Καί γιά μᾶς, ἀδελφοί μου, ὅσο βρισκόμαστε σ᾽ αὐτήν τήν ζωή, ὁ Χριστός εἶναι ὁ ὑπερασπιστής μας. Ὅταν φτάσωμε στό τέλος τῆς ζωῆς μας θά εἶναι ὁ Κριτής μας. Ὅσοι στήν παρούσα ζωή ἔζησαν σύμφωνα μέ τό θέλημά Του, ἐκείνη τήν ἡμέρα ἡ συνάντησή τους μαζί Του θά εἶναι ὅπως ἕνας ἄνθρωπος συναντάει τόν ἀγαπημένο του Πατέρα!

Πηγή

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΞΗΓΕΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ

Ο Γέροντας σε ερώτηση για το πως είναι η κόλαση, είπε:

«Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.

Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση».

Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μία πολύ μακριά κουτάλα. Έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν…

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να τού λέει: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο».

Βρέθηκε τότε σε ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι ίδιο με το προηγούμενο και στην μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό από την κατσαρόλα και τάιζε τον άλλον.

Κατάλαβες τώρα κι εσύ πώς μπορείς να ζεις από αυτήν την ζωή τον Παράδεισο;

Όποιος κάνει το καλό, αγάλλεται, διότι αμοίβεται με θεϊκή παρηγοριά. Όποιος κάνει το κακό υποφέρει και κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση.

Έχεις αγάπη, καλωσύνη; Είσαι άγγελος και, όπου πας ή σταθείς μεταφέρεις τον Παράδεισο. Έχεις πάθη, κακία; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και, όπου πας ή σταθείς, μεταφέρεις την κόλαση.

Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση.

πηγή

Κυριακή Η Ματθαίου Ὁ Ζωοποιὸς Ἄρτος «Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ χορτάσθησαν»

«Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ χορτάσθησαν»

Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ὁ Χριστὸς ἀναχωρεῖ στὴν ἔρημο. Ἀναχωρεῖ στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ φυλάξει τὸν ἑαυτό Του γιὰ τὸν κατάλληλο καιρὸ τοῦ Σταυροῦ. Δὲν εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα γιὰ τὸ πάθος Του. Ὁ ἄλλος Εὐαγγελιστὴς γράφει πὼς ἀναχώρησε στὴν ἔρημο γιὰ νὰ δώσει τὴν εὐκαιρία στοὺς μαθητές Του νὰ ξεκουρασθοῦν (Μάρκ. 6,31). Ἀνεχώρησαν σὲ κάποια ἔρημο τῆς πόλεως Βηθσαιδᾶ (Λουκ. 9,10). Στὸ χῶρο αὐτὸ ἔκανε τὸ θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων.

Οἱ συνθῆκες τοῦ θαύματος τὰ ἀρνητικὰ δεδομένα εἶναι περισσότερα ἀπ’ τὰ θετικὰ στὸ θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων, γράφει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος. Ὁ τόπος ἦταν ἔρημος καὶ δὲν ὑπῆρχε κάποια ἑστία ἀνεφοδιασμοῦ γιὰ τὸν κόσμο. Ἡ ὥρα ἦταν περασμένη· «Ἡ μὲν ἡμέρα κλίνειν ἤρξατο», καθὼς εἶπε Λουκᾶς· «αὐτοὶ δὲ παρέμειναν ἄσιτοι», δηλαδὴ ἡ ἡμέρα τελείωνε, ἀλλὰ αὐτοὶ παρέμειναν ἄσιτοι, σημειώνει ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνός. Ὁ πολὺς ὁ κόσμος εἶχε αἰχμαλωτευθεῖ ἀπ’ τὴ διδασκαλία, γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ ἄνθρωποι νὰ ψάξουν νὰ βροῦν κάτι νὰ φᾶνε (ὅπ. π.). Κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ «‹οὐ λιμοκτονήσει Κύριος ψυχὴν δικαίαν» (Παροιμ. 10,3), δηλαδὴ ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀφήσει νὰ πεθάνει ἀπ’ τὴν πείνα ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι δίκαιη. Ὁ Χριστὸς εἶχε ἀποφασίσει νὰ τοὺς θρέψει μὲ τὸν παράδοξο αὐτὸ τρόπο, ἀλλὰ περίμενε νὰ Τοῦ τὸ ζητήσουν νὰ μὴ φανεῖ πὼς κάνει θαύματα πρὸς ἐντυπωσιασμό. Ἄφησε νὰ πεινάσουν ὑπερβολικά, προκειμένου νὰ λάβουν μεγαλύτερη αἴσθηση τοῦ θαύματος.



Ἄλλες πλευρὲς τοῦ θαύματος

Πρὶν κάνει τὸ θαῦμα προσευχήθηκε στὸν Πατέρα Του· «ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησεν» (Ματθ. 14,19). Ἐδῶ βλέπουμε τὸ μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας, δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ἦταν τέλειος ἄνθρωπος, γι’ αὐτὸ καὶ προσεύχεται ὅπως κάνουν ὅλοι ποὺ ἔχουν τὴν ἀνθρώπινη φύση. Μετὰ προσευχήθηκε στὸν Πατέρα Του, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, γιὰ νὰ δώσει νὰ καταλάβουν ὅλοι πὼς δὲν εἶναι ἀντίθεος, ἀλλ’ ἔχει τὴν προέλευσή Του ἀπὸ τὸ Θεὸ «καὶ ὅτι ἴσος ἐστί», δηλαδὴ εἶναι ἴσος μὲ τὸ Θεὸ Πατέρα. Ὁ Μωϋσῆς στὴν ἔρημο παρακάλεσε τὸ Θεὸ κι ἔδωσε στοὺς Ἰσραηλίτες τὸ μάννα ἀνάλογα μὲ τὴν ἀνάγκη, ποὺ εἶχαν, ὅπως κι ὁ Ἠλίας ἔδωσε στὴ χήρα γυναίκα στὰ Σάρεπτα τῆς Σιδώνας τὸ λάδι καὶ τὸ ἀλεύρι μόνον γιὰ τὸν καιρὸ τοῦ λιμοῦ, ἐνῶ ὁ Κύριος πολλαπλασίασε τοὺς πέντε ἄρτους χωρὶς φειδώ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔχουν περισσεύματα «δώδεκα κοφίνους πλήρεις» (Ματθ. 14,20).

Στοὺς μαθητὲς του δίνει ἄρτους, γιὰ νὰ τοὺς μοιράσουν στὸ πλῆθος, γιὰ νὰ θυμοῦνται μόνιμα καὶ συνεχῶς τὸ θαῦμα. Ἀκόμη τοὺς δίνει τοὺς ἄρτους, γιὰ νὰ μὴ νομισθεῖ πὼς κατὰ φαντασία θαυματούργησε. Τὰ περισσεύματα εἶναι δείγματα ἀτράνταχτης ἀλήθειας. Τὸ θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων εἶναι σύμβολο καὶ τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι ὁ οὐράνιος ἄρτος τῶν ἀνθρώπων. Ἀκόμη μπορεῖ οἱ ἄρτοι νὰ συμβολίζουν καὶ τὰ πολλὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Κύριος τρέφει τὸ λαό Του καὶ τὴν Ἐκκλησία Του μὲ τὸν ἑαυτό Του. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ζωοποιὸς ἄρτος.



Τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα 

Πολλοὶ διαβάζοντας τὸ θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων ἴσως κάνουν σκέψεις πὼς ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ λύσει τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα τῶν ἀνθρώπων ποὺ συνδέεται μὲ τὶς βιοποριστικές τους ἀνάγκες κατὰ τρόπο μαγικό. Κάπως ἔτσι πίστευαν καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς Του (Ἰωάν. 6,26). Νόμιζαν πὼς ὁ Χριστὸς θὰ ἔκανε κάθε μέρα τὸ ἴδιο θαῦμα καὶ θὰ τοὺς ἁπάλλασε ἀπὸ τὴν ἐργασία. Ὁ Χριστὸς δὲν περιφρονεῖ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ τὰ ἱεραρχεῖ. Πρῶτα εἶναι ἡ βρώση ἡ μένουσα (ὅπ. π. στίχ. 27) καὶ μετὰ ἡ πρόσκαιρη. Πρῶτα βάζει τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου καὶ μετὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ἡ ἀγχώδης μέριμνα καὶ ἡ ἐπίμονη προσπάθεια γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀγαθῶν ποὺ προέρχονται, εἶναι καταδικαστέες ἀπ’τὸ Χριστό.

Ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται τὸ ἴδιο γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ βάζει μία σειρὰ στὶς ἀπαιτήσεις μας. Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ προηγοῦνται τῶν πνευματικῶν ἐνδιαφερόντων μας τὰ ὑλικά. Πρῶτα δίδαξε ὁ Χριστὸς τὸν ὄχλο καὶ μετὰ τοὺς ἔδωσε ψωμὶ νὰ φᾶνε. Τὸν ἄνθρωπο ὀφείλει νὰ τὸν διακατέχει ἡ ἀγωνία μήπως χάσει τὸν σύνδεσμό του μὲ τὸ Χριστό, ποὺ εἶναι ὁ ζωοποιὸς ἄρτος κι ὄχι ἡ ἐπιθυμία νὰ ἀποκτήσει πολλὰ ἐφήμερα ἀγαθά.



Ἀδελφοί μου,

Νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας πλούσιο, ὅταν ἀρκούμεθα στὰ ἀναγκαῖα κι ἔχουμε τὸν Χριστὸ ἐπιούσιο ἄρτο στὴ ζωή μας. Τότε ὄντως εἴμαστε πλούσιοι.

Ἑρμηνεία στὴν περικοπὴ τῶν Πέντε Ἄρτων- Anthony Bloom

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς και του Υἱοῦ και τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Χρόνο μὲ τὸ χρόνο καὶ ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ διαβάζουμε τὸ Εὐαγγέλιο σὲ νέα πλαίσια και ὑπὸ τὸ πρῖσμα σημερινῶν καταστάσεων, εἴτε εἶναι προσωπικὲς ἤ ἱστορικὲς. Καὶ κάθε φορὰ τὸ ἕνα ἤ τὸ ἄλλο ἐδάφιο μπορεῖ μὲ διαφορετικὸ τρόπο νὰ προκαλεῖ τὴν προσοχή μας. 

Σήμερα διαβάσαμε τὴν περικοπὴ γιὰ τὸν χορτασμὸ τοῦ πλήθους ἀπὸ τὸν Χριστὸ. Καὶ πιὸ συχνὰ ἔχουμε διαβάσει στὰ κείμενα τῶν Πατέρων καὶ σὲ πνευματικοὺς συγγραφεῖς γιὰ τὸ αἴσθημα τῆς κατάπληξης στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δύναμης ποὺ μποροῦσε νὰ θρέψει τόσους πολλοὺς μὲ τόσο λίγα, ποὺ πράγματι κάνει θαύματα σ’ ἕναν κόσμο τόσο πολὺ ἀποξενωμένο ἀπὸ Ἐκεῖνον, ὅταν μοναχὰ μιὰ ὑποψία πίστης, μιὰ ρωγμὴ στὴν ἁρματωσιὰ τῆς ἀπιστίας μας θὰ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἐνεργήσει.

Καὶ σήμερα διαβάζοντας τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ μὲ ξάφνιασαν ξανὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Οἱ μαθητὲς του κάνουν ἔκκληση νὰ διώξει τὰ πλήθη, ἐπειδὴ ἡ μέρα ἔφθασε στὸ τέλος της, ἐπειδὴ ἡ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ βρίσκονται μέχρι τὰ γειτονικὰ χωριὰ εἶναι μεγάλη, ἡ κούραση καὶ τὸ σκοτάδι θα τοὺς καταβάλλουν ἐὰν παραμείνουν ἐκεῖ περισσότερο. Καὶ ὅμως, ἔμειναν χωρὶς φαγητὸ μιὰ ὁλόκληρη μέρα, ἀκούγοντας τὸν ζωηφόρο λόγο τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ ὁ Χριστὸς λέει στοὺς μαθητὲς: Ὄχι, δὲν χρειάζεται νὰ φύγουν· δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε.. Πῶς μποροῦν νὰ θρέψουν ἕνα πλῆθος τόσο μεγάλο; Χιλιάδες ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιὰ, ἐνῶ τὸ μόνο ποὺ ἔχουν εἶναι πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια. Καὶ ἐδῶ εἶναι ἡ πρόκληση ποὺ ἀπευθύνει ὁ Χριστὸς σ’ ἐκείνους καὶ σ’ ἐμᾶς. Ναί - ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ πραγματοποιήσει αὐτὸ τὸ θαῦμα· ἀλλὰ ὄχι ἄν δὲν συμβάλλουμε σ’ αὐτὸ ἁπλόχερα καὶ μ’ ἀνοιχτὴ καρδιὰ. Δὲν εἶπε στοὺς μαθητὲς Του: Κρατῆστε ὅσο περισσότερα τρόφιμα μπορεῖτε γιὰ σᾶς, καὶ δῶστε τὰ ὑπόλοιπα, ὅ,τι ἀπέμεινε στοὺς ἄλλους. Τοὺς λέει: Πᾶρτε ὅ,τι ἔχετε καὶ δῶστε τα ὅλα…

Αὐτὸ δὲν μᾶς λέει ὁ Χριστὸς, μὲ πολὺ ἰδιαίτερο τρόπο, σὲ ἐποχές ποὺ εἴμαστε τόσο ἀσφαλεῖς, τόσο πλούσιοι, καὶ ὅταν καθημερινὰ ἀκοῦμε γιὰ πείνα, δυστυχία, γιὰ θάνατο ἀπὸ ἀσιτία ἑκατοντάδων ἀνθρώπων. Καὶ αὐτὸ ποὺ ἁπλὰ μᾶς λέει ὁ Θεὸς εἶναι: δῶστε ὅ,τι μπορεῖτε καὶ ἄφηστε με μετὰ νὰ ἐνεργήσω· μὴν μοῦ ζητᾶτε νὰ κάνω ἕνα θαῦμα, ἐνῶ μπορεῖτε νὰ τὸ κάνετε μόνοι σας.

Οἱ Ἀπόστολοι μποροῦσαν νὰ κάνουν λίγα πράγματα· μποροῦσαν νὰ μοιράσουν πέντε ἅρτους καὶ δύο ψάρια· ἀλλὰ ἐμεῖς μποροῦμε νὰ μοιράσουμε τόσα πολλὰ! Ἐὰν οἱ καρδιὲς μας ἦταν ἀνοιχτὲς, ὁ Θεὸς θὰ ἔκανε τὶς πέτρινες καρδιές μας καρδιὲς ζωντανές, ἄν εἴχαμε μάθει τὶ σημαίνει νὰ εἴμαστε γενναιόδωροι καὶ ὑπεύθυνοι ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον, ἄν εἴχαμε μάθει λίγο, τόσο λίγο! – ν’ ἀγαπᾶμε στὴν πράξη τὸν πλησίον μας, τότε δὲν θὰ ὑπῆρχε πείνα στὸν κόσμο. 

Καὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς λέει σήμερα το Εὐαγγέλιο, εἶναι , «κοιτᾶξτε γύρω σας»· σὲ κάθε πρόσωπο ποὺ πεινάει, ποὺ δὲν ἔχει στέγη, ποὺ βρίσκεται σὲ ἀνάγκη καὶ θυμηθεῖτε ὅτι καθένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρόσωπα εἶναι δική σας εὐθύνη, ἡ πείνα τους, ἡ ἔλλειψη στέγης, ἡ δυστυχία τους εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ πλούτου, τῆς ἄνεσης, καὶ τῆς ἄρνησής σας νὰ μοιραστεῖτε, νὰ προσφέρετε, ὄχι νὰ δώσετε περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι ἔχετε -ἁπλὰ νὰ δώσετε. 

Ἄν μοναχὰ θυμόμασταν, καθὼς ἕνας Ἅγιος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα δὲν θυμᾶμαι τώρα, γράφει σ’ ἕνα κείμενό του, ὅτι ὅποτε τρώει μιὰ μπουκιὰ ποὺ δὲν τοῦ εἶναι ἀπαραίτητη, ὅποτε ἀποκτᾶ ἥ κατέχει ὁ,τιδήποτε πέρα ἀπὸ τὶς ἀπόλυτες ἀνάγκες του, τὸ κλέβει ἀπὸ τοὺς πεινασμένους, ἀπὸ τοὺς ἄστεγους, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν ροῦχα – εἶναι κλέφτης. 

Δὲν ἀπευθύνεται ἀκριβῶς αὐτὸ σὲ μᾶς ἀπ’ ὅτι στὸν ἀσκητή;

Ἄς προβληματιστοῦμε, ἐπειδὴ συμπεριφέρομαστε σὰν ἀνόητοι, ἀνάξιοι οἰκονόμοι· ὑπάρχει κάτι παρόμοιο ὅπως ἡ διαχείριση τοῦ πλούτου- πνευματικοῦ, συναισθηματικοῦ, ἠθικοῦ καὶ ὑλικοῦ. Θυμᾶστε πιθανὸν τὴν ἱστορία τοῦ ἀνάξιου, ἀπίστου οἰκονόμου ποὺ γέλασε τὸν κύριο του, τὸν ἔκλεψε, καὶ ὅταν ἐπρόκειτο ν’ ἀπολυθεῖ ἐπειδὴ ὁ κύριος του ἀνακάλυψε τὴν ἀτιμία του,κάλεσε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοῦ χρωστοῦσαν χρήματα καὶ μείωσε τὸ χρέος τους. Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ μάθουμε. Στράφηκε στοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἔδωσε ὅποια βοήθεια μποροῦσε· ἐμεῖς δὲν τὸ κάνουμε. Ἄς μᾶς προβληματίσουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: Δὲν χρειάζεται νὰ φύγουν μακρυά μου γιὰ νὰ φᾶνε· δῶστε τους ὅ,τι χρειάζονται.. Καὶ ἄν κοιτάξουμε γύρω μας, ὄχι μακρυά, ἀλλὰ ἀκριβῶς δίπλα μας, τὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων ποὺ πεινᾶνε, ποὺ εἶναι ἄστεγοι, ποὺ εἶναι στερημένοι ἀπὸ δικαιώματα, ἤ ἁπλὰ τοὺς γείτονες μας ποὺ εἶναι κάποιες φορὲς τόσο μοναχικοὶ, ποὺ χρειάζονται ἕναν λόγο παρηγοριᾶς, φιλία, ἀλληλεγγύη, θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε πράξη τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς μὴν ξεγελιόμαστε, δὲν θὰ γίνει αὐτὸ μὲ λόγια παρηγοριᾶς, μ’ εὐγενικὲς χειρονομίες. Ὁ Χριστὸς εἶπε: Δῶστε ὅ,τι ἔχετε καὶ ἴσως θὰ πεῖ σὲ μᾶς ἐκτιμώντας τὴν λιγοστὴ πίστη ποὺ ἔχουμε, τὴν στενότητα καὶ τὴν σκληρότητα τῆς καρδιᾶς μας: Δῶστε ὅ,τι εἶναι περιττὸ στὴ ζωὴ σας, ὅ,τι ξοδεύετε γιὰ τὸν ἑαυτὸ σας χωρὶς νὰ χρειάζεται, δίχως ν’ ἀντλεῖται ἀπ’ αὐτὰ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση- δῶστε τα καὶ τὸτε ἀφῆστε τὸ Θεὸ νὰ ὁλοκληρώσει τὸ δῶρο Του, νὰ κάνει τὰ ὑπόλοιπα. 

Αὐτὴ εἶναι ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μου· εἶναι ἐπίσης τὸ κάλεσμα ποὺ ἀπευθύνει στὸν καθένα ἀπὸ σᾶς. Ἀμήν.

Ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς (Ματθ. ιδ΄ 14-22)- Ἰωάννης Καραβιδόπουλος

Ὁ χορτασμὸς τοῦ πεινασμένου λαοῦ στὴν Παλαιστίνη ἀποτελοῦσε σημάδι μεσσιανικό: Αὐτὸς ποὺ δίνει τροφὴ στὰ πλήθη καὶ μάλιστα μὲ τρόπο ὑπερφυσικὸ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴ στιγμὴ τοῦ συγκλονιστικοῦ πειρασμοῦ μετὰ τὴ βάπτιση λέγει ὁ σατανᾶς στὸν Χριστό: «Ἂν εἶσαι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, πὲς νὰ γίνουν αὐτὲς οἱ πέτρες ψωμιὰ» (Ματθ. 4, 3. Λουκ. 3-4), γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀπάντηση: «Ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ μόνο μὲ τὸ ψωμὶ ἀλλὰ μὲ κάθε λόγο ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ». Ὡστόσο, ὅταν ὁ ἴδιος ἔκρινε πὼς ἦλθε ἡ κατάλληλη στιγμή, ἔκανε τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καὶ χόρτασε πέντε χιλιάδες λαοῦ.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀφηγοῦνται ὅλοι οἱ εὐαγγελιστὲς (βλ. Μάρκ. 6, 31-44. 8, 1-9. Ματθ. 14, 14-22. 15, 32-39. Ἰωάν. 6, 1-15), ὄχι μόνο γιατί εἶναι ἐντυπωσιακὸ καὶ μοναδικὸ στὸ εἶδος του, ἀλλὰ γιατί κρύβει μέσα του ἕνα βαθύτερο συμβολισμὸ καὶ ἕνα οὐσιαστικότερο περιεχόμενο. Ἐὰν ἀποτελεῖ θαῦμα τοῦ μίσους καὶ τῆς κακίας ποὺ ἐκπλήσσει ὅλους μας τὸ ὅτι σήμερα μὲ τόσο πλοῦτο καὶ μὲ τόσες παραγωγικὲς πηγὲς στὸν κόσμο ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ὑποσιτίζονται καὶ πεθαίνουν ἀπὸ πείνα, ἄλλο τόσο καὶ μάλιστα πολὺ περισσότερο εἶναι θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τὸ ὅτι μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δυὸ ψάρια χορταίνουν πέντε χιλιάδες ἄνθρωποι!

Στὸ θαῦμα αὐτό, γιὰ τὸ ὁποῖο κάνει λόγο ἡ σημερινὴ περικοπή, εἶδε ἡ Ἐκκλησία μας ἕνα οὐσιαστικότερο περιεχόμενο: ἀναγνώρισε τὴν προτύπωση τοῦ «ἄρτου τῆς ζωῆς», τῆς πραγματικῆς τροφῆς ποὺ ὅποιος τὴν τρώγει ζεῖ αἰώνια, χωρὶς νὰ φοβᾶται τὴν πείνα καὶ τὸν θάνατο. Καὶ ὁ ἄρτος αὐτὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ προσφέρεται νὰ θανατωθεῖ στὸν σταυρὸ γιὰ νὰ ζήσει ὁ κόσμος. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης εὐθὺς μετὰ τὴ διήγηση τοῦ θαύματος, παραθέτει μία ὁμιλία τοῦ Ἰησοῦ περὶ θείας Εὐχαριστίας, στὴν ὁποία λέγει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Αὐτὸς ποὺ τρώει τὴ σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου ἔχει ζωὴ παντοτινή, κι ἐγὼ θὰ τὸν ἀναστήσω τὴν ἔσχατη ἡμέρα» (Ἰωάν. 6, 54). Πολὺ σοφὰ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χαρακτήρισαν τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ προσφέρεται στὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας «φάρμακο ἀθανασίας», γιατί ἡ τροφὴ αὐτὴ δὲν χορταίνει τὶς ὑλικὲς ἀνθρώπινες ἀνάγκες ἀλλὰ τὴν πείνα καὶ δίψα τῆς αἰωνιότητας.

Νὰ γιατί ὁ Χριστὸς ἀποφεύγει τὶς ἐνθουσιώδεις ἐκδηλώσεις τοῦ λαοῦ, κατὰ τὴ διήγηση τοῦ θαύματος ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη. Ὁ λαὸς βλέπει στὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν ἄρτων τὴν ἱκανοποίηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν του καὶ σπεύδει νὰ ἁρπάσει τὸν ἰσχυρὸ προστάτη του καὶ νὰ τὸν ἀνακηρύξει βασιλιά. Ὁ Χριστὸς ὅμως ξεφεύγει ἀπ’ ἀνάμεσά τους καὶ πηγαίνει στὸ ὄρος νὰ προσευχηθεῖ. Δὲν πρέπει νὰ μείνουν στὸ ἐξωτερικὸ σημάδι. Ὁ νοῦς του εἶναι προσανατολισμένος στὴν Ἐκκλησία ποὺ πρόκειται νὰ ἱδρυθεῖ καὶ γιὰ τὴν ὁποία τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶναι μιὰ προεικόνιση τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἄλλωστε καὶ ἡ ὁρολογία τῆς διηγήσεώς μας («λαβών», «ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανόν», «εὐλόγησε», «καὶ κλάσας ἔδωκε») μᾶς ἐνθυμίζει τὴ διήγηση περὶ τοῦ Μ. Δείπνου (Ματθ. 26, 26-29. Μάρκ. 14, 22-25. Λουκ. 22, 15-20). Κι ἀκόμη ἂς προσθέσουμε ἕνα ἄλλο στοιχεῖο ἀπὸ τὴν εἰκονογραφικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐνισχύει τὴν παραπάνω ἑρμηνεία: Ἡ παρουσία τῶν ἰχθύων στὶς συμβολικὲς παραστάσεις τῆς θείας Εὐχαριστίας στὶς τοιχογραφίες τῶν κατακομβῶν μαρτυρεῖ ὅτι στὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων εἶδε ἡ Ἐκκλησία τὸν χορτασμὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν «ἄρτον τῆς ζωῆς».

Τὸ μήνυμα τῆς περικοπῆς μας μπορεῖ νὰ συνοψιστεῖ στὰ ἑξῆς: Ὁ Χριστὸς δὲν ἐκπροσωπεῖ ἁπλῶς μία ὡραία καὶ ὑψηλὴ διδασκαλία ποὺ ἐξυψώνει ἠθικά τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ’ εἶναι καὶ μυστήριο, τὸ μυστήριο τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου, ποὺ ἀποτελεῖ πηγὴ ζωῆς καὶ φάρμακο ἀθανασίας. «Ἐὰν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 6, 51). 

ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιδ΄ 14-22) (Γαλ. γ΄ 23-δ΄5) Άρτος Ζωής " Έφαγαν πάντες και εχορτάσθησαν "

ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιδ΄ 14-22) (Γαλ. γ΄ 23-δ΄5)

Άρτος Ζωής

" Έφαγαν πάντες και εχορτάσθησαν "

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή ξεδιπλώνει μπροστά μας ένα άλλο θαυμαστό γεγονός που επιτέλεσε ο Κύριός μας, το οποίο έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία ως προς τα βαθύτερα μηνύματα που μπορούμε να αντλήσουμε από το περιεχόμενό του. Το θαύμα τού πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων είναι από τα πιο γνωστά. Απ΄ εκείνα που τόσο γλαφυρά αποτυπώνει η γραφίδα των ευαγγελιστών.

Αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού προσφέρεται ως απόδειξη ότι ο Χριστός ενδιαφέρεται για τα υλικά προβλήματα των ανθρώπων, για την πείνα τους, αλλά και γιατί παραπέμπει σαφώς στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, σύμφωνα με την ερμηνευτική προσέγγιση της πατερικής σκέψης. Το ότι ο Χριστός επιτελούσε θαύματα με τη δική τους ξεχωριστή σημασία το καθένα, φαίνεται από πλειάδα περιγραφών στο ευαγγέλιο. Μια ενδιαφέρουσα οπωσδήποτε πτυχή που μπορεί να εξετάσει κάποιος από τη συγκεκριμένη περικοπή του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων είναι η στάση των ανθρώπων τότε και σήμερα.

Οι άνθρωποι τότε ακολουθούσαν τον Χριστό για ν’ ακούσουν το λόγο  Του, αλλά και προκειμένου να καταστούν δέκτες των θαυματουργικών ενεργειών του, ως κατ’ εξοχήν αυθεντική έκφραση της αγάπης Του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί απ’ εκείνους που πίστεψαν να γιατρευθούν από διάφορες ασθένειες που τους πρόσβαλλαν στη ζωή τους.

Ο ιερός Ευαγγελιστής γράφει: "καί ακούσαντες οι όχλοι ηκολούθησαν αυτώ πεζή από τών πόλεων" (Ματθ. ιδ΄, 13). Δηλαδή, όταν οι άνθρωποι άκουσαν ότι ο Χριστός είναι κοντά, βγήκαν από τα σπίτια τους, από τις πόλεις όπου διέμεναν και Τον ακολούθησαν. Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με την περιγραφή, ο τόπος ήταν έρημος, δεν είχαν μαζί τους τρόφιμα και τους προλάβαινε το βράδυ. Και τα τρία αυτά στοιχεία (έρημος, απουσία τροφίμων, βράδυ) δείχνουν ότι οι άνθρωποι προτίμησαν να ακούσουν τον Χριστό, αψηφώντας τις τόσες δυσκολίες πού αντιμετώπιζαν και τις οποίες μπορούσαν εύκολα να προφασιστούν για να αρνηθούν να Τον ακολουθήσουν. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, ήταν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζεται ο αριθμός των γυναικών και των παιδιών. Το πλήθος επομένως ήταν πολύ πιο μεγάλο στον αριθμό.

Οι προτεραιότητες στη ζωή μας

Είναι ακριβώς εδώ που μπορεί να γεννηθεί μέσα μας ο προβληματισμός ως προς τις προτεραιότητες που βάζουμε στη ζωή μας. Είναι ένα θέμα πολύ καθοριστικό και επομένως σοβαρό που θα πρέπει να μας απασχολεί σε κάθε ώρα και στιγμή. Υπάρχουν λογής ανάγκες στη ζωή μας. Οι υλικές ανάγκες πού συνδέονται με τις επιθυμίες μας, οι βιολογικές ανάγκες πού αφορούν το σώμα μας, οι ψυχολογικές ανάγκες, που συνδέονται με την αναζήτηση της αγάπης, της πληρότητας και της ολοκλήρωσης ως πρόσωπα, κατ’ εικόνα Θεού πλασμένα. Υπάρχουν ακόμα και πνευματικές ανάγκες, που συνδέονται με την έμφυτη τάση του ανθρώπου ν’ αναζητεί το Δημιουργό του και να βιώνει την κοινωνία αγάπης που του προσφέρει η φιλανθρωπία Του.

Ακόμα και η επιστημονική προσέγγιση των πραγμάτων έρχεται σήμερα να επικυρώσει την θέση ότι οι βασικές ανάγκες κάθε ανθρώπου δεν είναι μόνο οι υλικές, αλλά κυρίως η δυνατότητα να αγαπά και να τον αγαπούν. Μόνο σ’ αυτήν ακριβώς την προοπτική μπορεί να κατοχυρώνεται η ανεκτίμητη αξία του ανθρώπου που τον αναδεικνύει ως πρόσωπο. Όταν, λοιπόν, δεν ικανοποιούνται αυτές οι βασικές ψυχικές ανάγκες, τότε ο άνθρωπος αισθάνεται οδύνη, δυσφορία και κυρίως στενοχώρια (δεν υπάρχει χώρος για να μπορεί να αγαπά ο ίδιος και να τον αγαπούν οι συνάνθρωποί του), έστω κι αν ζει μέσα στην ευμάρεια, την χλιδή και τον υλικό πλούτο.

Βαθύτερα αίτια της κρίσης

Η παραγνώριση της βασικής ανάγκης ότι ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μόνο στην προοπτική της σύνδεσής του με τον Θεό, δηλαδή η αίσθηση ότι αυτό που μπορεί να του προσφέρει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι να βιώνει στη ζωή του την παρουσία του Θεού και να είναι προσανατολισμένος προς αυτή την κατεύθυνση, είναι η βασική αιτία του γεγονότος ότι σήμερα οδηγείται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, με τις λογής κρίσεις να τον συνθλίβουν και να τον καταβαραθρώνουν ως ύπαρξη. Από αυτήν τη βασική αναγκαιότητα είναι που γεννιούνται διάφορα σημαντικά ερωτήματα στη ζωή μας, όπως: ποιός μάς δημιούργησε, γιατί ήλθαμε στην ζωή, πού πηγαίνουμε, γιατί πεθαίνουμε, τί γίνεται η ψυχή μετά τον θάνατο; Δεν υπάρχει άνθρωπος πού δεν απασχολήθηκε ποτέ με τέτοια υπαρξιακά ερωτήματα. 

Από αυτήν την βασική ανάγκη δημιουργήθηκε η φιλοσοφία και οι αναζητήσεις τού ανθρώπου για τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος δεν ικανοποιεί αυτήν την θεολογική ανάγκη του, αισθάνεται τότε ανικανοποίητος και αποτυχημένος στην ζωή.

Η κρίση την οποία βιώνουμε σήμερα δεν έχει να κάνει μόνο με οικονομικούς δείκτες, αλλά πρωτίστως με πνευματικούς και υπαρξιακούς. Είναι αποτέλεσμα της μή ικανοποίησης των ψυχικών και θεολογικών αναγκών. Μεγάλοι επιστήμονες έρχονται τώρα να αρθρώσουν λόγο προς την κατεύθυνση ότι ο άνθρωπος δεν πεθαίνει από την έλλειψη υλικών αγαθών και τροφίμων, αλλά κυρίως από την απόγνωση και την απελπισία, ως καταστάσεις που βιώνει λόγω των πνευματικών και υπαρξιακών αδιεξόδων του.

Αγαπητοί αδελφοί, 

από την σημερινή περικοπή φαίνεται ότι οι άνθρωποι της εποχής εκείνης προτίμησαν να ακούσουν τον Χριστό, χωρίς να τους προβληματίζει η έλλειψη των τροφίμων και το ερημικό τοπίο, με τη δική τους βέβαια αλληγορική σημασία στη ζωή μας. Τελικά η στάση τους αυτή, που είναι και για το σήμερα το μεγάλο ζητούμενο, τούς οδήγησε να καρπωθούν και τα πνευματικά και τα υλικά αγαθά. Επιβάλλεται επομένως και εμείς να αναζητάμε την ικανοποίηση κυρίως των πνευματικών αναγκών μας, να συναντήσουμε τον Χριστό και να εγκολπωθούμε την κοινωνία μαζί Του. Αδιάψευστος δείκτης στην πορεία μας αυτή, η μορφή της μεγαλομάρτυρος και αθληφόρου Παρασκευής τη μνήμη της οποίας τιμούμε σήμερα και επικαλούμαστε τις πρεσβείες της προς τον Πανάγαθο Θεό. Συγκεντρώνει στο ιερό της πρόσωπο πλήθος χαρισμάτων. Με το θαυμαστό μαρτύριο της ανεδείχθη μεγαλομάρτυς, με την παρθενική της ζωή ασκήτρια και οσία, με τα θαύματά της άριστος ιατρός και με τη γνώση των θείων μυστηρίων σοφή. Ανεβλάστησε σαν άνθος από την προσευχή των ευσεβών γονέων της και ευωδιάζει με την αγιότητα της την Εκκλησία του Χριστού.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Η' Ματθαίου (Γαλ. γ' 23- δ' 5)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακής Η' Ματθαίου

(Γαλ. γ' 23- δ' 5)

Με μεγάλη συγκίνηση ο Θεόπνευστος Απόστολος γράφει προς τους Γαλάτες ότι τα πνευματικά αγαθά δεν προέρχονται από τον νόμο τής Παλαιάς Διαθήκης, “αλλ' εξ' επαγγελίας”. Ο νόμος ήταν απλώς ο παιδαγωγός. Όμως τώρα, δόξα τω Θεώ, τα πράγματα άλλαξαν, αφού “ελθούσης τής πίστεως ουκέτι υπό παιδαγωγόν εσμέν”. Χαράς ευαγγέλια. Ήλθε πράγματι η νέα πίστις, ζούμε την ευλογημένη κατάσταση της χάριτος. Είμαστε φωτόμορφα τέκνα τής Εκκλησίας και ως εκ τούτου δεν χρειαζόμαστε τα στενά πλαίσια της παιδαγωγίας τού νόμου.

Φυσικά, τα όσα διδάσκει το Πνεύμα το Άγιον διά του Απ. Παύλου, έχουν να κάμουν όχι μόνο με τους Γαλάτες, αλλά με ολόκληρο το Σώμα τής Εκκλησίας. Τώρα πλέον δεν έχει την αποκλειστικότητα ο Ισραήλ, αλλά όλοι διά μέσου τής πίστεως στον Ιησού Χριστό γίναμε και είμαστε υιοί τού Θεού. Πώς έγινε αυτό; Διά του βαπτίσματος. “Όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε”, διασαλπίζει ο Απόστολος. Μάλιστα, το Βάπτισμα εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, όπως τελείται μόνον εντός τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, είναι το απαραίτητο μυστήριο, διά του οποίου γινόμαστε δεκτοί στην Εκκλησία όπως άλλοτε η περιτομή ήταν η τελετή που ενσωμάτωνε αυτόν που την ελάμβανε στην Ιουδαϊκή συναγωγή και κοινωνία. Το βάπτισμα λοιπόν αντικατέστησε την περιτομή, εις τρόπον ώστε όσοι βαπτίζονται ομολογούντες πίστη και υπακοή στον Χριστό απολαμβάνουν όλα τα προνόμια και πλεονεκτήματα της Καινής Διαθήκης, όπως οι Ιουδαίοι διά της περιτομής απολάμβαναν τα προνόμια που παρείχε η Παλαιά Διαθήκη. Εφ' όσον λοιπόν ήδη ισχύει το χριστιανικό βάπτισμα, είναι περιττές οι διατάξεις τού νόμου και φυσικά η περιτομή.

Αλλά από τη στιγμή που ο άνθρωπος δεχθεί το βάπτισμα, ενδύεται τον Χριστό. “Του Χριστού τον τύπον και την ιδέαν περιεβάλλεσθε· τω Χριστώ αφομοιώθητε”, θα τονίσει ιερός ερμηνευτής. Και όντως διά του μυστηρίου αυτού πραγματοποιείται ένωσις που καθιστά τους βαπτιζόμενους ένα με τον Χριστό. Βαπτισθέντες, διά της εις Χριστόν πίστεως δεχθήκαμε και τον θάνατον αυτού. Συναποθάναμε μαζί του ως προς την αμαρτία και νεκρώθηκε ο εν ημίν παλαιός άνθρωπος. Όπως δε ο Χριστός μετά τον θάνατόν του ανέστη, έτσι και εμείς εξερχόμεθα από την κολυμβήθρα νέοι άνθρωποι, ώστε να περιπατήσουμε πλέον “εν καινότητι ζωής” (Ρωμ. στ' 3,4).

Αυτό βεβαίως σημαίνει βίον άγιον και ζωή πλημμυρισμένη στο φως τού Χριστού. Ο πιστός πλέον οφείλει να συμμορφώνεται απολύτως προς τις εντολές τού Κυρίου του. Επάνω σε αυτήν ακριβώς την βάση συνεχίζει το Αποστολικό κείμενο την περίφημη φράση που τόσο ορισμένοι αδαείς και διεθνιστές παρερμηνεύουν, ότι “ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού”.

Σε καμμία των περιπτώσεων ο θεόπνευστος λόγος δεν καταργεί τα έθνη, ούτε απορροφά τούς λαούς μέσα στην δίνη μιας οικουμενιστικής και διεθνιστικής θεωρίας που είναι πλέον γνωστό από πού εκπορεύονται τα τοιαύτα κινήματα και οι αλλοπρόσαλλες δοξασίες με δήθεν χριστιανικό μανδύα. Ναι, κοινή η πίστις όταν αυτή ενυπάρχει μέσα στο Σώμα τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλ΄ ουδέποτε ισοπέδωμα και πολτοποίηση που προετοιμάζουν την άνοδο και την κυριαρχία ενός κέντρου εξουσίας με ένα παγκόσμιο πολιτικοθρησκευτικό δικτάτορα.

Τώρα πλέον ο Χριστός μάς έχει εξαγοράσει με το ίδιο του το αίμα και ευλογεί τούς λαούς και τα έθνη που προσαρμόζουν την ζωή τους στο Πανάγιον και σωστικόν θέλημά του. Υπάρχει επ' αυτού αντίρρησις όταν βλέπουμε το πόσο ευλογήθηκε το Έθνος μας όταν αυτό ακολουθούσε (όσο ακολουθούσε) τις εντολές τού Χριστού και πώς οσημέραι καταβαραθρώνεται ένεκεν αθεΐας και εφαρμοσμένης απιστίας των τελευταίων ετών; Πράγματι θλιβερές οι εξελίξεις και τα αποτελέσματα όσων περιφρονούν τον Χριστό και τις εντολές του και δυστυχώς όσων αρνούνται και μολύνουν το βάπτισμα που έλαβαν καταντώντας διά της απιστίας χειρότεροι του διαβόλου και διά της διαστροφής κτηνωδέστεροι και αυτών των κτηνών, τα οποία επιτέλους παραμένουν εντός των ορίων τής φύσεώς τους.

Αλλ' ας αποστρέψουμε το πρόσωπο από τα παραρτήματα του Άδου και μαζί με την Αγία Οσιοπαρθενομάρτυρα Παρασκευή ας στρέψουμε όμματα και καρδιές στον λατρευτό Κύριό μας Ιησούν Χριστόν. Στον Λυτρωτή μας που μας εξαγόρασε για να λάβουμε την υιοθεσίαν. Αυτή την υιοθεσία που ο Θεός μάς είχε υποσχεθεί και την πραγματοποίησε. Μάρτυρες δε τούτης τής καταστάσεως είναι αυτοί οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Οι καρποί τού Αγίου Πνεύματος. Και ένας τέτοιος εκλεκτός καρπός είναι η Αγία Παρασκευή με τα τόσα στέφανα που κοσμούν την Αγίαν της κεφαλήν. Πόσο, αλήθεια, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα στην κοινωνία μας εάν όλοι οι πιστοί και ιδίως οι νέες γυναίκες παραδειγματίζονταν από την μεγάλη αυτή Αγία μας. Τέκνον τής Ρώμης, αλλ΄ ανθός και καρπός ολοκλήρου τής στρατευομένης Εκκλησίας και Αγία που πρεσβεύει με τις εκλεκτές ψυχές στον θρόνο τού Θεού. Εβίωσε την υιοθεσίαν της και γι' αυτό δεν την άγγιξε ο μακράν τού Θεού κόσμος. Βημάτιζε στη γη αλλά ο νους περιπολούσε τον ουρανό. Η δε νεανική της καρδιά είχε μεταβληθεί σε ένα καμίνι που έκαιε οτιδήποτε αντίθετο προς τον Νυμφίον της Χριστό και φλογιζόταν για την δόξα τής Εκκλησίας και την αυθεντική και πάναγνη αγάπη προς τους αδελφούς.

Επομένως ας μη προβάλλουμε αδικαιολόγητες δικαιολογίες όταν ψυχραίνεται ο ένθεος ζήλος μέσα μας.

Όχι πια άλλος συμβιβασμός. Ο κρυστάλλινος λόγος τού Θεού και οι φωτεινές μορφές μάς ενισχύουν και είθε πάντοτε να μας καθοδηγούν.

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η Κοίμηση της Αγίας Άννης και ο πόνος των Θεοπατόρων

“Η χαρά η παγκόσµια, η γέννηση της Θεοτόκου, προήλθε µέσα από το πόνο της ατεκνίας των Θεοπατόρων Ιωακείµ και Άννης.”

Η Κοίμηση της Αγίας Άννης, της μητέρας της Παναγίας μας και γιαγιάς του Χριστού (τιμάται στις 25 Ιουλίου):

«Η Αγία Άννα, η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήταν από τη φυλή του Λευί, κόρη του ιερέα Ματθάν και της γυναίκας του Μαρίας. Ο Ματθάν ιεράτευε επί της βασιλείας Κλεοπάτρας και Σαπώρου ή Σαβωρίου, βασιλιά των Περσών, και της βασιλείας Ηρώδου του Αντιπάτρου. Ο Ματθάν είχε τρεις κόρες, τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα. Παντρεύτηκε η πρώτη στη Βηθλεέμ και γέννησε τη Σαλώμη, τη μαία. Παντρεύτηκε η δεύτερη, κι αυτή στη Βηθλεέμ, και γέννησε την Ελισάβετ (τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου).

Παντρεύτηκε δε και η Τρίτη, η Άννα, στη γη της Γαλιλαίας, και γέννησε Μαρία τη Θεοτόκο, που σημαίνει ότι η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η αγία Μαρία η Θεοτόκος, ήσαν κόρες τριών αδελφών και μεταξύ τους πρωτεξαδέλφες. Αυτή λοιπόν η Άννα, αφού γέννησε τη σωτηρία όλου του κόσμου, την Παναγία, και την απογαλάκτισε, την ανάθεσε στον Ναό, ως άμωμο δώρο στον παντοκράτορα Θεό, και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της, μέχρις ότου εξεδήμησε εν ειρήνη προς τον Κύριο, με νηστείες και ευεργεσίες προς αυτούς που είχαν ανάγκη. Τελείται δε η αυτής Σύναξις εν τω Δευτέρω».

Όλη η ακολουθία της ημέρας, εσπερινού και όρθρου, υπέρλαμπρη και φωτοφόρος, είναι γεμάτη από ωραιότατα εγκώμια προς την Αγία Άννα, στα οποία καλείται να μετάσχει «εν κυμβάλοις ψαλμικοίς», κατά το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού, «Πάσα η κτίσις». «Μετ’  εγκωμίων εκτελείται η ένδοξος μνήμη σου… Άννα θεόκλητε». Ο εγκωμιασμός όμως δεν είναι μόνον για την αγία Άννα. Μετέχει σ’ αυτόν και ο σύζυγός της, ο δίκαιος Ιωακείμ, γιατί αυτός είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο ήλιος, που ενώθηκε με τη σελήνη, την αγία Άννα, για να προέλθει η ακτίνα της Παρθενίας, η Παναγία Μαριάμ, η κόρη τους. «Ήλιος ώσπερ τη σελήνη τη Άννη ενούμενος, ο κλεινός Ιωακείμ, της παρθενίας ακτίνα γεννά».[…]

Έτσι η κοίμηση της αγίας Άννης, και μαζί με αυτήν του αγίου Ιωακείμ, λειτουργεί παραπεμπτικά και αναγωγικά: δι’  αυτών  τιμάται και εγκωμιάζεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός.«Μνήμην Δικαίων τελούντες, σε ανυμνούμεν, Χριστέ». Κι είναι φυσικό: αν ένας άνθρωπος έχει κάποια αξία είναι γιατί ο ίδιος ο Θεός τον έχει χαριτώσει και τον έχει υπερυψώσει. Κι αν αυτό ισχύει για όλους τους αγίους, πόσο μάλλον για τους κατά σάρκα προπάτορές Του, τον παππού Του και τη γιαγιά Του;

Η τιμή ασφαλώς για την αγία Άννα και τον άγιο Ιωακείμ δεν είναι μία εύνοια του Θεού χωρίς λόγο. Για να χαριτωθούν με αυτόν τον τρόπο – να γεννήσουν το καλύτερο άνθος της ανθρωπότητας, την Παναγία Θεοτόκο – συνήργησαν και οι ίδιοι, με την αγιασμένη ζωή τους, γεγονός που προβάλλει εξίσου πολλαπλώς η ακολουθία της ημέρας. «…Η νοητή χελιδών (η Άννα)…αμέμπτως εν σωφροσύνη βιωσαμένη καλώς». Με σωφροσύνη και με άμεμπτο τρόπο έζησε η αγία Άννα. «Τας νόμου εντολάς, θεαρέστως τηρούσα, μητέρας Ισραήλ, υπερήρας απάσας…αγιόλεκτε Άννα, προμήτορ Κυρίου». Τήρησες τις εντολές του νόμου του Θεού, με θεάρεστο τρόπο, αγιόλεκτε Άννα, και ξεπέρασες όλες τις μητέρες του Ισραήλ.[…]

Πηγή: π. Γ.  Δορμπαράκης (pgdorbas.blogspot.gr/) εδώ ολόκληρο το κείμενο

αρχική εικόνα:Η Κοίμηση της Θεοτόκου στο παρεκκλήσιο της Αγίας Άννης σε αγιογράφηση Γεωργίου Κόρδη. (από εδώ)

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΘΕΟΠΑΤΟΡΩΝ

Η χαρά η παγκόσµια, (η γέννηση της Θεοτόκου) προήλθε µέσα από το πόνο των Θεοπατόρων Ιωακείµ και Άννης. Πενήντα χρόνια κατά την παράδοση της Εκκλησίας µας περίµεναν οι Θεοπάτορες να αποκτήσουν µωρό. Πενήντα χρόνια ζήσανε µε το όνειδος της ατεκνίας.

Κάποτε, όταν πήγαν να προσφέρουν τα δώρα τους στη γιορτή της σκηνοπηγίας, ο ιερεύς του ναού του Σολοµώντος τους έδιωξε, επειδή δεν είχαν παιδιά. Πενήντα χρόνια βλέπανε τις ελπίδες τους να µαραίνονται και τη πίστη τους να δοκιµάζεται. Και µετά από τόση δοκιµασία πέτυχαν κάτι αδιανόητο· να γίνουν Θεοπάτορες. Παππούδες του Θεού!Πόση η ευλογία των δοκιµασιών!

Το ίδιο δοκιµάστηκαν και άλλοι Θεοπάτορες. Ο Αβραάµ περίµενε 25 χρόνια ν’ αποκτήσει τον Ισαάκ και ο Ισαάκ 20 χρόνια ν’ αποκτήσει τους δίδυµους υιούς του Ησαύ και Ισαάκ. Πόση υποµονή χρειάστηκαν και πόση αναµονή για να δουν τις επαγγελίες του Θεού να πραγµατοποιούνται. Ο Αβραάµ µάλιστα κλήθηκε να θυσιάσει το παιδί που τόσα χρόνια ανέµενε.

Οι γονείς του Προδρόµου, για να φύγουµε από τους Θεοπάτορες και να πάµε σε άλλο παράδειγµα, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, ενώ ήταν δίκαιοι και εκτελούσαν όλες τις εντολές του Θεού και εξεπλήρωναν όλα τα δικαιώµατά του, εν τούτοις δεν είχαν την ευλογία να τεκνοποιήσουν. Τεκνοποίησαν µετά από µακριά και επώδυνη αναµονή. Και δηµιούργησαν τον Πρόδροµο!

Πόσο µεγάλη λοιπόν η ευλογία των δοκιµασιών. Η ιστορία, τόσο η κοσµική όσο και η ιερά, αποδεικνύει ότι τα µειονεκτήµατα και τα προβλήµατα και οι δυσχέρειες της ζωής δηµιουργούν τους ήρωες, τους αγίους, τους επιτυχηµένους ανθρώπους.

«Καµµία σηµαία δεν κυµατίζει, εάν δεν φυσάει άνεµος»· λέγει ένα γνωµικό. Και οι µεγάλοι πειρασµοί δηµιουργούν τους µεγάλους αγίους.[…]

Ας αφήσουµε τον άγιο Χρυσόστοµο να µας µιλήσει για την ωφέλεια των θλίψεων µε το δικό του, χαριτωµένο, παραστατικό και πρωτότυπό του λόγο.

«Και τα θλιβερά και τα χαρούµενα γεγονότα είναι αφορµές για να δοξολογούµε
και να ευχαριστούµε τον Θεό και είναι αµφότερα ωφέλιµα για µας. Το καλοκαίρι και
ο χειµώνας είναι διαφορετικές εποχές, όµως συγκλίνουν στον ίδιο σκοπό· να παράγει
η γη άφθονο καρπό. Έτσι τα καλά και τα κακά της ζωής µας έχουν τον ίδιο σκοπό·
να δοξολογούµε το Θεό και να προαγόµαστε στην αρετή. Συνέβησαν καλά; 
Ευλόγησε το Θεό και παραµένουν τα καλά. Συνέβησαν κακά; Ευλόγησε το Θεό και
σταµατούν τα κακά. Διαφορετικές περιστάσεις το φρόνηµά µας όµως ίδιο. Τη
γενναιότητα του πλοιάρχου ούτε η γαλήνη τη διαλύει, ούτε η τρικυµία την βυθίζει. 
Αν κάποιος αντέξει τον πειρασµό µε γενναιότητα τρυγάει απ’ αυτόν και µεγάλο
καρπό. Μη φοβηθείς ποτέ τον πειρασµό, αν έχεις γενναία ψυχή. Όλοι οι άγιοι έτσι
στεφανώθηκαν. Είναι µεγάλη η θλίψη των σωµάτων, αλλά µεγαλύτερη η άνεση των
ψυχών. Είθε πάντοτε να θλίβεστε» (Ε.Π.Ε. 33,416).

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
http://www.pmeletios.com

το είδαμε εδω