Aλήθεια ποτισθείσα με ποταμούς αιμάτων αγίων και ηρώων της πίστεως

H πανηγυρική διακήρυξις ότι ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία Χριστού
αλλά κακοδοξία και αίρεσις αποτελεί παγία θέσι της Αδιαιρέτου Ορθοδόξου

 Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και μάλιστα αλήθεια ποτισθείσα με

 ποταμούς αιμάτων αγίων και ηρώων της πίστεως, ως οι Οσίαθλοι Πατέρες

 οι επί Βέκκου εν Αγίω Όρει μαρτυρήσαντες, οι εν τη Μονή Καντάρας

 εν Κύπρω αναιρεθέντες, οι 800.000 των Αγίων ενδόξων Νεομαρτύρων

 οι υπό του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Στέπινατς και των

 φασιστών Ουστάσι δια πολυωδύνων βασάνων τελειωθέντες,

 οι άγιοι ένδοξοι ιερομάρτυρες Μάξιμος ο Καρπαθορώσσος ο

 υπό των Ουνιτών δια τυφεκισμού τελειωθείς και Αθανάσιος ο Λιθουανός 

ο υπό των Ουνιτών δια πελέκεως αποκεφαλισθείς και εις βόρθον ριφθείς

 και μετά δέκα επτά έτη ανασυρθείς έχων αδιαλώβητο, ευωδιάζον και

 θαυματουργούν το σκήνωμά του.

πηγή

Συναξαριστής της 8ης Ιουλίου

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ὁ Μεγαλομάρτυς

 

Γεννήθηκε στὴν Ἱερουσαλήμ, ἀπὸ πατέρα χριστιανό, ποὺ ὀνομαζόταν Χριστοφόρος, καὶ μητέρα εἰδωλολάτρισσα, τὴν Θεοδοσία. Ὅταν μεγάλωσε ὁ Προκόπιος, ἡ μητέρα του κατάφερε, ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Διοκλητιανὸς (290) πῆγε στὴν Ἀντιόχεια, νὰ τὸν κάνει δούκα Ἀλεξανδρείας.

Καὶ μάλιστα, τοῦ ἀνέθεσαν τὸ διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν. Ὅμως, τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἦταν ἄλλο. Ἐνῷ κάποια νύκτα βάδιζε μὲ τὴν συνοδεία του, εἶδε σταυρὸ κρυστάλλινο καὶ ἄκουσε φωνὴ νὰ τοῦ λέει: «ἐγὼ εἰμὶ ὁ ἐσταυρωμένος Ἰησοῦς, ὁ τοῦ Θεοῦ Υἱός».

Ἔκπληκτος ἀπὸ τὸ ὅραμα καὶ τὴν φωνή, διέκοψε τὴν συγκεκριμένη πορεία του καὶ πῆγε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὄχι πλέον σὰν διώκτης, ἀλλὰ εὐαγγελιζόμενος τὸ Χριστό. Ὅταν τὸ ἔμαθε ἡ μητέρα του, τὸν κατήγγειλε στὸν ἔπαρχο Οὐλκίωνα ὅπου ὁ Προκόπιος ὁμολόγησε ὅτι εἶναι χριστιανός.

Τότε ὑπέστη σκληρὰ βασανιστήρια, καὶ μισοπεθαμένος ρίχτηκε στὴ φυλακή. Ἔπειτα τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ εἰδωλολατρικὸ ναό, νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα.

Ἀμέσως ἡ σκέψη τοῦ Προκοπίου σκίρτησε στὰ λόγια της Ἁγίας Γραφῆς, «ὅτι οὐδὲν εἴδωλον ἐν κόσμῳ, καὶ ὅτι οὐδεὶς θεὸς ἕτερος εἰ μὴ εἷς». Δηλαδή, κανένα εἴδωλο δὲν ἔχει ὕπαρξη πραγματικὴ στὸν κόσμο καὶ κανένας ἄλλος θεὸς δὲν ὑπάρχει, παρὰ μόνο ἕνας, ὁ ἀληθινὸς Θεός.

Ἔτσι σκεπτόμενος καὶ προσευχόμενος ὁ Προκόπιος, γκρέμισε τὸ ναό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πιστέψει ἡ μητέρα του καὶ ἄλλοι πολλοί. Τελικά, ἀμετακίνητος στὴν πίστη του, ἀποκεφαλίστηκε ἀπὸ τὸν διάδοχο τοῦ Οὐλκίωνος, Φλαβιανό.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀγρευθεὶς οὐρανόθεν πρὸς τὴν εὐσέβειαν, κατηκολούθησας χαίρων ὥσπερ ὁ Παῦλος Χριστῷ, τῶν Μαρτύρων καλλονὴ Μάρτυς Προκόπιε· ὅθεν δυνάμει τοῦ Σταυροῦ, ἀριστεύσας εὐκλεῶς, κατῄσχυνας τὸν Βελίαρ· οὗ τῆς κακίας ἀτρώτους, σῶζε τοὺς πόθῳ σε γεραίροντας.

Κοντάκιον  
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τῷ ζήλῳ Χριστοῦ, τῷ θείῳ πυρπολούμενος, καὶ τῇ τοῦ Σταυροῦ, ἰσχύϊ συμφραξάμενος, τῶν ἐχθρῶν τὸ φρύαγμα, καὶ τὸ θράσος καθεῖλες Προκόπιε, καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὕψωσας, τῇ πίστει προκόπτων καὶ φωτίζων ἡμᾶς.

Μεγαλυνάριον
Κλήσει οὐρανίῳ ἀκολουθῶν, φερωνύμως Μάρτυς, καὶ προκόπτων ἀθλητικῶς, σύμμορφος ἐδείχθης, τοῦ σοὶ καθαροθέντος, Προκόπιε θεόφρον, ἀθλήσας ἄριστα.


------------------------------------------------------------------------------

Ἡ Ἁγία Θεοδοσία, μητέρα του Ἁγίου Προκοπίου

Πρώην εἰδωλολάτρισσα, ἡ ὁποία, ἀπὸ τὰ θαύματα καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ γιοῦ της, ἐπέστρεψε στὸν Χριστὸ καὶ μαρτύρησε διὰ ξίφους.


------------------------------------------------------------------------------

Οἱ Ἅγιες 12 Γυναῖκες Συγκλητικές

Οἱ Ἅγιες αὐτὲς προσῆλθαν στὸν Χριστιανισμὸ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Προκοπίου καὶ μαρτύρησαν διὰ ξίφους.


------------------------------------------------------------------------------

Οἱ Ἅγιοι Ἀντίοχος καὶ Νικόστρατος οἱ Τριβούνιοι

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους, μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Προκόπιο.


------------------------------------------------------------------------------

Οἱ Ἅγιοι Ἀβδᾶς (ἢ Αὔδας) καὶ Σάββας

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους, μᾶλλον μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Προκόπιο.


------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ὁ Ἁγιορείτης

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ζίχνη τῆς Μακεδονίας καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους. Ἀνατράφηκε δὲ ἀπ᾿ αὐτούς, σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Σ

τὰ γράμματα ἦταν εὐφυὴς καὶ ἰκανότατος. Ἔγινε μοναχός, κατόπιν Ἱερέας καὶ ἀπὸ τότε περιφερόταν σὲ διάφορους τόπους διδάσκοντας μὲ τὸ παράδειγμά του στοὺς χριστιανοὺς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Τελικὰ τὸ 1548, κατέληξε στὸν Ἅγιον Ὄρος.

Ἐκεῖ ἀσκήτευσε στὸ κελλὶ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ποὺ βρίσκεται στὰ ὅρια τῆς Μονῆς Παντοκράτορας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ τὸ ἅγιο λείψανό του ἀνέβλυσε εὐωδιαστὸ μύρο. (Λεπτομέρειες τῆς βιογραφίας του, βλέπε στὸ Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου).


------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ νέος ἱερομάρτυρας

Καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῶν Ἰωαννίνων, ποὺ ὀνομαζόταν Ἅγιος Βλάσιος. Ὁ Ἀναστάσιος ἦταν ἐφημέριος σὲ κάποια ἐκκλησία κοντὰ στὴν Κωνσταντινούπολη. Εἶδε ἀπὸ κοντὰ τὸ μαρτύριο τοῦ Παπα - Κωνσταντίνου τοῦ Ρώσου καὶ ἀπὸ τότε κυριολεκτικὰ τὸν κατέλαβε ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου.

Κάποτε λοιπόν, συνέβη νὰ εἶναι παρὼν στὴ διδασκαλία ὑπὲρ τῆς μωαμεθανικῆς θρησκείας, κάποιου ἐξωμότη Ἱερομόναχου, τυφλοῦ, Κύπριου στὴν καταγωγή. Τότε οἱ παρευρισκόμενοι Τοῦρκοι, παρότρυναν καὶ τὸν Ἀναστάσιο νὰ γίνει Τοῦρκος.

Ὁ Ἀναστάσιος, ὅταν ἄκουσε αὐτό, ἤλεγξε μὲ θάῤῥος τὸν γέροντα ἐξωμότη, ἀλλὰ καὶ τὴν μουσουλμανικὴ θρησκεία. Καὶ κατόπιν κήρυξε μπροστὰ σ᾿ ὅλους τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Τότε ἀμέσως τὸν ἔσυραν βίαια στὸν κριτή, καταδικάστηκε σὲ θάνατο καὶ ἀποκεφαλίστηκε στὶς 8 Ἰουλίου 1743.


------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς

Ὁ ἐν Οὐστούζῃ, ὁ θαυματουργὸς (Ῥῶσος) (+ 1303).


------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ὁ ἐφορκιστὴς

Ἡ μνήμη του ἁγίου αὐτοῦ δὲν συναντᾶται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου. Ἀναγράφεται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye ἔτσι: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ (Ἰουλίου 8) ἄθλησις τοῦ ἁγίου Προκοπίου τοῦ ἐφορκιστοῦ, τοῦ ἐν Καισαρείᾳ τῆς Παλαιστίνης».

Προφανῶς εἶναι ἄλλος συνώνυμος τοῦ μεγαλομάρτυρα Προκοπίου καὶ πιθανὸν ὁ ἴδιος μ᾿ αὐτὸν τῆς 22ας Νοεμβρίου.


------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος τοῦ Οὔσια Βόλογκντα (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλὸς.

 

Ο σταυρός σου...

 
Πριν σου στείλει ο Θεός
το σταυρό που σηκώνεις,
τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Tου,
τον εξέτασε με τη Θεία λογική Του,
τον έλεγξε με την ατέλειωτηδικαιοσύνη Του,
τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιάΤου,
τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια
μη τυχόν και σου πέσει βαρύτερος
απ' όσο μπορείς να σηκώσεις.
Και αφού υπολόγισε το θάρρος σου,
τον ευλόγησε,
και τον απίθωσε στους ώμους σου.
Μπορείς να τον σηκώσεις!
Κράτησέ τον κι ανέβαινε,
βαδίζοντας από τον Γολγοθά
προς την Ανάσταση!  

 πηγή

Το ενδιαφέρον της Παναγίας μας για την σωτηρία μας

Ήταν Χριστούγεννα του 2006. Ο κυρ- Νικόλας δήλωσε ρητά στην σύζυγό του:
- Θα πάμε στην Παναγία – όπως θέλεις- ,αλλά θ' ανάψουμε ένα κερί και θα φύγουμε αμέσως!
(Ψυχρότητα; Αδιαφορία; Ο Θεός γνωρίζει. Η ψυχή του όμως ήταν καλή, και η Παναγία Μητέρα θέλησε να τον βοηθήσει. )
Μόλις λοιπόν βγήκε από την Εκκλησία, αφού άναψε το κερί και κατηφόριζε το καλντερίμι με την σύζυγο για να φύγει, άκουσε μία φωνή να τον φωνάζει :
- Νίκο!
Γύρισε και κοίταξε ξαφνιασμένος. Δεν υπήρχε γύρω κανείς! Προχώρησε πάλι λίγο κι άκουσε πάλι τα' όνομά του:
- Νίκο!
Μια φωνή απαλή αλλά καθαρή. Προβληματίστηκε και σταμάτησε για λίγο. Η γυναίκα του τον κοιτούσε παραξενεμένη. Τελικά ξαναπροχώρησε, αλλά τότε η φωνή ακούστηκε πιο έντονη, κάπως σαν με παράπονο!
- Νίκο, που πας;
Συγκλονίστηκε και δάκρυσε, έπιασε απ' το χέρι τη γυναίκα του και της είπε με κομένη από την συγκίνηση φωνή:

- Γυναίκα, πάμε πίσω στην Εκκλησία. Η Παναγία με φωνάζει! Τρεις φορές την άκουσα! Μου είπε: "Που πας Νίκο;" Έχει δίκιο! Που μπορεί να είναι καλύτερα από την Θεία Λειτουργία;
Και πρόσθεσε:
- Συγχώρεσέ με Παναγία μου! Περιφρόνησα την θυσία του Υιού Σου κ Εσένα. Σου γύρισα την πλάτη. Συγχώρεσέ με, έρχομαι, έρχομαι!
Από τότε έγινε τακτικός στον εκκλησιασμό του. Τα δε Χριστούγεννα σε ανάμνηση του γεγονότος εκκλησιάζεται στο μοναστήρι.
Το γεγονός το αφηγήθηκε το εν λόγω ζευγάρι , τα Χριστούγεννα του 2008.
Μας δίνει δε αφορμές ν' αναλογιστούμε και να θαυμάσουμε την σωτήρια φροντίδα της Θεομήτορος κυρίως για τη σωτηρία των ψυχών μας. Θεραπεύει σώματα και ψυχές σε όσους με πίστη ζητούν το έλεός της! Τα θαύματα Της πύκνωσαν , ίσως γιατί πύκνωσαν και οι ασθένειες. Αλλά «Ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Xάρις». Αρκεί να υπάρχει ειλικρινής μετάνοια και εκζήτηση του θείου ελέους. Τότε πάντοτε ενεργεί το έλεος του Θεού, αλλά με τα αλάνθαστα κριτήριά Του, προς το συμφέρον των ψυχών...

πηγή  /  αντιγραφή

ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΥΙΟΘΕΣΙΑΣ

                Μετά τήν πτώση τους οι Πρωτόπλαστοι ένιωσαν ότι ήταν γυμνοί. 

Και ο Θεός για να καλύψει την γύμνια τους τούς έδωσε δερμάτινους χιτώνας και 

ενέδυσεν αυτούς. Πρίν από τήν πτώση, ενώ ήταν γυμνοί, δεν ντρεπόντουσαν.

 Διότι τούς σκέπαζε η χάρη, το ένδυμα τού Θεού.

 Με τήν ανυπακοή έχασαν το ένδυμα τής χάριτος και ντύθηκαν με την ντροπή τής αμαρτίας.

                 Από αυτήν τήν ντροπή ο Θεός θέλησε να τούς απαλλάξει, κινούμενος από

 ευσπλαχνία και έλεος. Αυτή η απαλλαγή όμως έγινε σταδιακά.

 Πρώτα τούς έδωσε τον νόμο τής Π.Δ. με τόν Μωυσή και στήν συνέχεια,

 όταν ήλθε ο κατάλληλος καιρός, τούς έδωσε τόν νόμο τής Κ.Δ.,

 τό ευαγγέλιο τής χάριτος με τόν Χριστό.

                Ο απόστολος Παύλος γράφει ότι, πριν αποκαλυφθεί η πίστη στόν Χριστό,

 έδωσε ο Θεός τις εντολές τού παλαιού νόμου με σκοπό να φρουρήσει και να εμποδίσει 

τούς ανθρώπους από την διάπραξη περισσότερων και μεγαλύτερων αμαρτημάτων. 

Γι αυτό υπό νόμον εφρουρούμεθα μέχρι να έλθει στόν κόσμο ο Χριστός και να μας

 αποκαλύψει τήν σώζουσα πίστη στό όνομά Του.

                Αυτό σημαίνει ότι ο νόμος μας εκπαίδευε, παιδαγωγός ημών γέγονε,

 να αποκτήσουμε συνείδηση τών αμαρτιών μας και να αποφύγουμε τήν άγνοια,

 τήν αδιαφορία και τήν πώρωση. Ώστε όταν έλθει ο Χριστός να είμαστε έτοιμοι

 να τόν αποδεχθούμε και να ενδυθούμε τήν δικαίωση μέσω τής εν Χριστώ πίστεως,

 ίνα εκ πίστεως δικαιωθώμεν. Ο νόμος τής Παλαιάς Διαθήκης ήταν ένδυμα μετανοίας,

 βάπτισμα μετανοίας για να θυμηθούμε και τα λόγια τού Τιμίου Προδρόμου:

 «Εγώ μέν εβάπτισα υμάς εν ύδατι», δηλ. βάπτισμα μετανοίας.

                Φανέρωνε ο νόμος τής αμαρτία ώστε να μας παρακινήσει 

στήν επίγνωση τής αμαρτωλότητάς μας ενώπιον τού Θεού, όπως ο Δαβίδ γράφει

, «ότι Συ μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν Σου εποίησα». 

Και να παραδεχθούμε ότι ο Θεός έχει δίκιο στά λόγια Του, όπως πάλι

 ομολογεί ο προφήτης, «όπως αν δικαιωθής εν τοίς λόγοις σου».

                Από τήν στιγμή που ομολογούμε τις αμαρτίες μας τότε είμαστε

 κατάλληλα προετοιμασμένοι να ενδυθούμε τόν Χριστό, να δεχθούμε τήν

 δωρεά τής πίστεως που μας χορήγησε ο Χριστός με τήν θυσία Του

 στόν Σταυρό. Πίστη που μας δικαιώνει ενώπιον τού Κυρίου.

 Και η δωρεά αυτή είναι η εν Χριστώ υιοθεσία: «πάντες υιοί Θεού εστε 

δια τής πίστεως εν Χριστώ Ιησού», δηλ. με τήν δύναμη τής πίστεως γινόμαστε

 κατά χάριν υιοί Θεού. Και λαμβάνουμε τήν υιοθεσία με τό μυστήριο τού

 Βαπτίσματος όπως μας τό λέει ο απ. Παύλος, 

«όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε».

                Το μυστήριο τού Αγίου Βαπτίσματος, που προϋποθέτει πίστη 

στό θεανθρώπινο πρόσωπο τού Χριστού και στό όνομα τής αγίας και

 ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, μας ενδύει με τό πνευματικό ένδυμα τή

ς υιοθεσίας. Δηλ. ό,τι είναι ο Χριστός κατά φύσιν, γινόμαστε και εμείς κατά χάριν.

 Υιοθετούμαστε και εμείς με τό άγιο Βάπτισμα και συγγενεύουμε μαζί Του.

 Συγγενεύουμε κατά χάριν με τις θείες ιδιότητές του.

 Γινόμαστε κατά χάριν αιώνιοι, κατά χάριν μακάριοι, συμμετέχουμε

 στήν πληρότητα τής πίστεως, απολαμβάνουμε τόν αγιασμό τού Πνεύματος

 τού Αγίου. Χριόμαστε με τήν δύναμη και τήν ενέργειά Του. Φοράμε τόν Χριστό,

 σκεπτόμαστε και φερόμαστε όπως Εκείνος. Μοιάζουμε και θέλουμε να ταυτιστούμε

 με Εκείνον, να γίνουμε και εμείς οι θνητοί κοινωνοί θείας φύσεως.

 Με τό Άγιο Βάπτισμα και το Χρίσμα ενδυόμαστε τήν χάρη τού Παρακλήτου.

 Διότι όπως λέει ο ιερός Φώτιος, «εκείνοι που ενδύονται τόν Χριστό, τό Πνεύμα

 τό Άγιον ενδύονται».

Αυτό τό ένδυμα είναι ο φωτεινός χιτώνας τής πίστεως, είναι χιτώνας χαρά

ς και πνευματικής δόξας. Διότι βγάζει από πάνω μας τόν χιτώνα τής

 ντροπής από τήν αμαρτία και μας ενδύει με τό αναστάσιμο φώς τού Κυρίου.

 Και μας ενώνει με τόν Χριστό όπως το πύρ με τον σίδερο. Πυρώνεται η ψυχή 

από τήν σωτήρια θέρμη τού Αναστημένου Χριστού και ενώνεται αδιάσπαστα

 μαζί Του. Και τότε αναφωνούμε μαζί με τον Απ. Παύλο:

 «Τις ημάς χωρίσει από τής αγάπης τού Χριστού;».

               

                Η κοινή πίστης, το κοινό βάπτισμα, τό κοινό φωτεινό ένδυμα τής

 υιοθεσίας που λαμβάνουμε από τόν Χριστό μάς ενώνει και μεταξύ μας σε ένα σώμα, 

σε μια πνευματική οικογένεια χάριτος ώστε «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ

 ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ». Η κοινωνία μας με τόν

 Χριστό καταργεί τις εθνικές και φυλετικές διακρίσεις. Καταργεί τις ταξικές αλλά

 και τις φυσικές διακρίσεις μεταξύ τών ανθρώπων. Ενώ δηλ. ανήκουν σε διαφορετικά

 έθνη ή κατάγονται από διαφορετικές φυλές, απολαμβάνουν ατομικές ελευθερίες

 ή ζούν ακόμη κάτω από περιορισμούς και δοκιμασίες, είτε έχουν ταξικές διαφορές

 ή ακόμη διαφέρουν λόγω τού φύλου, από τήν στιγμή που έχουν μυηθεί στό μυστήριο

 τής εν Χριστώ πίστεως λογίζονται ως μία κοινωνία Αγίων.

 Τούς ενώνει το φρόνημα τής πίστεως και ο αγιασμός, το κοινό ένδυμα τού

 Χριστού. Και ο κοινός τους χώρος είναι ο χώρος τής Εκκλησίας, όπου υπάρχει

 θυσιαστήριο, όπου τελείται η αναίμακτος λατρεία, εκεί που όλοι ενδύονται και

 κοινωνούν τόν Χριστό. Τόν Χριστό που η χάρη Του εξαπλώθηκε εις πάντα τα έθνη

 για να έχουν όλοι όσοι επιθυμούν τήν ευκαιρία να ενδυθούν τόν Χριστό, 

να απολαύσουν τήν εν Χριστώ υιοθεσία, αφού βαπτισθούν στό όνομα τού

 Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος.

Αρχιμ. Χ.Ν.

πηγή

Γιατί οι άδικοι προοδεύουν;............

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Μέχρι πότε προοδεύουν; Και τί συμβαίνει στο τέλος σ΄ αυτούς και στους απογόνους τους; Αναρωτήθηκες ποτέ; Να μη σκοντάφτουν οι σκέψεις σου όταν βλέπεις ότι κάποιος καυχιέται με τη δύναμη και ξεχνά το Δωρητή της δύναμης. Θυμήσου πως ο υπερήφανος και καυχόμενος Γολιάθ σκοτώθηκε από τη σφεντόνα ενός αγοριού, του Δαβίδ. Να μη συγχύζεται η καρδιά σου όταν βλέπεις πως κάποιος πλουτίζει με άδικο τρόπο.

Θα τρώει και δεν θα χορταίνει, θα αρπάζει και δεν θα του φτάνουν. 
Θυμήσου τους πλούσιους πολίτες στα Σόδομα, πως σε μία στιγμή ρίχτηκε πάνω τους φωτιά και έγιναν στάχτη μ' όλο τους τον πλούτο. Εσύ είσαι χριστιανός, και ο χριστιανός παρατηρεί τα γεγονότα στην άλλη γραμμή, στην ολότητα, και όχι επί μέρους. Την πρόοδο του αδίκου ο χριστιανός δεν εκτιμά σαν κάποιο τετελεσμένο γεγονός αλλά περιμένει να δει τι ακολουθεί. Αυτός ξέρει πως ο άδικος δεν προοδεύει ούτε με τη δική του δύναμη ούτε με το δικό του μυαλό αλλά μόνο επειδή ο Θεός του επιτρέπει να προοδεύει, μπας και κάποια στιγμή θυμηθεί το Θεό.







Αφού είναι ανείπωτα ελεήμων ο Θεός μας, και επιτρέπει στους αδίκους εκείνο που αυτοί επιθυμούν, μπας και κάποια στιγμή σκεφθούν, ότι αυτό είναι από το Θεό και ντραπούν για την αδικία τους και διορθωθούν. Στο Θεό είναι αγαπητοί οι μετανοούντες‡ είναι πολύ αγαπητοί σ' Αυτόν όσοι μετανοούν ταπεινά για τις άδικες πράξεις τους.

Ο Δημιουργός δεν θέλει πάντα να τιμωρήσει αμέσως μόλις κάποιος ξεκινήσει σε λάθος δρόμο. Εκείνος περιμένει τον πλανημένο να γυρίσει μόνος του στον σωστό δρόμο. Εκείνος βλέπει και σιωπά. Περιμένει και δεν αργεί. Είναι θαυμαστός στη σοφία, πανθαύμαστος στο έλεός Του. Γι' αυτό ο προορατικός Ψαλμωδός ενθουσιασμένα λέει στον Κύριο: «Τα κρίματά σου ωσεί άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. 35,7). Ποιός θα ερευνήσει όλο το βάθος της πρόνοιας του Θεού;

Οι ανόητοι θυμώνουν επειδή ο Θεός δεν διοικεί τον κόσμο κατά τη δική τους λογική, και οι λογικοί κοπιάζουν ασταμάτητα να μπουν στη λογική του Θεού. Είναι δύσκολο καμιά φορά και στο λογικότατο να κατανοήσει το γιατί σ' έναν άνθρωπο συμβαίνει έτσι, ενώ στον άλλον αλλιώς· γιατί ο νέος που επιθυμεί τη ζωή πεθαίνει, ενώ ο γέρος που επιθυμεί τον θάνατο ζει - γιατί ο ευσεβής βασανίζεται, ενώ ο άθεος καλοπερνά. Και οι αγιότατες ψυχές καμιά φορά βρίσκονται σε αμηχανία μπροστά στο αίνιγμα των γεγονότων. Στην Ιερά παράδοση υπάρχει γραμμένη η εξής περίπτωση: πέθανε κάποιος αμαρτωλός πλούσιος, του οποίου οι αμαρτίες ήταν γνωστές σε όλους, και ο ενταφιασμός του ήταν πανηγυρικός, με τον επίσκοπο και πολλούς Ιερείς. Λίγο μετά απ' αυτό επιτέθηκε ύαινα σ' έναν ασκητή στην έρημο και τον κατασπάραξε.

Κάποιος μοναχός, ο όποιος είχε δει εκείνη την πανηγυρική νεκρώσιμη πομπή του αμαρτωλού και τα ματωμένα υπολείμματα του δίκαιου, στη σύγχυση του άρχισε να κλαίει και φώναξε: «Κύριε, πώς έγινε αυτό και γιατί; Πώς εκείνος ο αμαρτωλός είχε και απαλή ζωή και απαλό θάνατο, ενώ αυτός ο δίκαιος πικρή ζωή και πικρό θάνατο;».

Σ' αυτό του εμφανίστηκε άγγελος του Θεού και εξήγησε: «Εκείνος ο κακός πλούσιος είχε στη ζωή του μόνο μία καλή πράξη, ενώ αυτός ο ασκητής είχε στη ζωή του μόνο μία πιο βαριά αμαρτία. Με την εορταστική και τιμητική νεκρώσιμη πομπή ο Ύψιστος ήθελε στον κακό πλούσιο να ξεπληρώσει εκείνο το καλό έργο, ώστε να μην περιμένει τίποτα άλλο σ' εκείνον τον κόσμο, ενώ με τον φρικτό θάνατο του ασκητή ήθελε να τον απαλλάξει από εκείνη τη μία αμαρτία, ώστε να του δώσει πλήρες βραβείο στους ουρανούς».

Γι' αυτό εσύ να σκέπτεσαι περί των κρίσεων του Θεού και τοποθέτησε όλη την ελπίδα στον Δημιουργό σου. «Μη φθονείς την ευτυχία εκείνων που σκέφτονται το πονηρό και μη ζηλεύεις εκείνους που κάνουν το κακό» (Ψαλμ. 36,1). Έτσι γράφει ο δίκαιος βασιλιάς Δαβίδ, τον οποίον για πολύ καιρό βασάνιζε εκείνο που βασανίζει και σένα, ώσπου ο Κύριος του αποκάλυψε το λόγο για να καταλάβει. Ο ίδιος λέει και αυτή την παρήγορη εμπειρία του: «Ήμουν νέος και τώρα γέρασα και δεν είδα δίκαιο να εγκαταλείπεται από το Θεό, ούτε τα παιδιά του να ζητιανεύουν ψωμί» (Ψαλμ. 36,25). Διάβαζε συχνά το Ψαλτήρι, και θα καταλάβεις και θα παρηγορηθείς.

Ειρήνη και η ευλογία από τον Κύριο
πηγή   /   αντιγραφή

Μποροῦν νά σωθοῦν οἱ «κοσμικοί»;

Τίθεται συχνά τό ἐρώτημα

: «Ἅγιοι μποροῦν νά γίνουν μόνο αὐτοί 

πού ἔχουν ἀποχωρίσθει ἀπό τόν κόσμο;

 Μόνο αὐτοί ἔχουν τήν δυνατότητα νά σωθοῦν; 

Κάποιος πού ζεῖ μέσα στόν κόσμο δέν ἔχει

 τήν δυνατότητα νά τελειοποιηθεῖ κατά τό

 μέτρο τῆς δωρεᾶς καί τῆς χάριτος;».

Αὐτό ἐρωτᾶ καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος:

 «Τί λοιπόν λέγει; Ὅποιος κατοικεῖ στήν πόλη καί ἔχει σπίτι καί γυναίκα 

δέν μπορεῖ νά σωθεῖ;».
Καί ἀπαντᾶ;

 «Καί βέβαια (μπορεῖ νά σωθεῖ), ἀφοῦ μάλιστα δέν ὑπάρχει ἕνας μόνο τρόπος σωτηρίας

 (δηλ. ὁ δρόμος τοῦ μοναχισμοῦ) ἀλλά πολλοί καί διάφοροι.

 Αὐτό ἀκριβῶς λέγει ἀόριστα ὁ Χριστός μας, ὅταν ἀποφαίνεται ὅτι ὑπάρχουν

 πολλές μονές πλησίον τοῦ Πατρός».


Σύμφωνη εἶναι ἡ γνώμη τῶν ἁγίων Πατέρων Μας

: «ΝΑΙ, μποροῦν, σέ ὁποιαδήποτε θέση καί τάξη καί ἄν βρίσκονται, οἱ σύγχρονοι 

ἄνθρωποι νά τελειοποιηθοῦν, νά ἁγιασθοῦν». 

Η ὀρθόδοξη πνευματικότητα μπορεῖ καί πρέπει νά βιωθεῖ ἀπ’ ὅλους τους ἀνθρώπους

. Στήν ἐποχή μας οἱ χριστιανοί ἔχουμε ἐκκοσμικευθεῖ.

 Εἶναι ἐπιταγή τῶν καιρῶν νά γυρίσουμε στόn ὀρθόδοξο πατερικό τρόπο ζωῆς.

 Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή ψυχο-θεραπεία γιά τούς τόσο ταλαιπωρημένους

 ἀπό τό κοσμικό φρόνημα ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας.


«Κοσμικοί» καί λαϊκοί


Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἄν τηρηθοῦν, μαζί μέ τήν Θεία Χάρη, ὁδηγοῦν 

τόν ἄνθρωπο στήν τελειότητα, εἴτε εἶναι ἔγγαμος εἴτε ἄγαμος εἴτε μοναχός.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μποροῦν, ἀλλά καί πρέπει, νά γίνουν τέλειοι, νά ἁγιασθοῦν.

 Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι πρός ΟΛΟΥΣ καί εἶναι σαφής: «Τέλειοι γίνεσθε» δηλ.

 «Γίνεσθε τέλειοι» συνεχῶς ὅλο καί περισσότερο, διότι ἡ πορεία πρός τήν τελειότητα

 δέν ἔχει τέλος.
Λέγει ὁ Κύριος: «Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι ὡς ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τέλειος ἐστιν».


Συχνά ἐπικρατεῖ μία σύγχυση. Οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί πού ζοῦν στόν κόσμο καί εἶναι 

ἔγγαμοι ἤ ἄγαμοι θεωρεῖται ὅτι δέν ἔχουν τήν ἴδια ὑποχρέωση μέ τούς μοναχούς στό

 νά ἀγωνίζωνται πνευματικά. Καλλιεργεῖται ἡ λαθνθασμένη ἀντίληψη ὅτι δέν ἀπαιτεῖται

 μία πλήρης τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ μας ἀπό αὐτούς. 

Ἡ δικαιολογία εἶναι ὅτι ζοῦν μέσα στόν κόσμο καί εἶναι «κοσμικοί».

Ὅμως καί οἱ Χριστιανοί πού ζοῦν στόν κόσμο δέν εἶναι «κοσμικοί» ὅπως λανθασμένα 

ἀποκαλοῦνται. Εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι τοῦ κόσμου.


Δέν ὑπάρχει ἕνα Εὐαγγέλιο (βαρύ, «heavy» ἤ πλῆρες «full») γιά τούς μοναχούς

 -τό ὁποῖο εἶναι ὑποχρεωμένοι νά τό τηροῦν μέχρι κεραίας- καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἕνα

 Εὐαγγέλιο γιά τούς χριστιανούς πού ζοῦν στόν κόσμο («ἐλαφρύτερο»,« light»)

 –τό ὁποῖο δέν πειράζει ἄν «λίγο» τό παραβαίνουν καί αὐτό. 

Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἕνα, κοινό γιά ὅλους.

 Οἱ Ἐντολές Του εἶναι ἐπίσης γιά ὅλους

. «Οἱ Ἐντολές Του βαρεῖαι οὐκ εἰσί».

 Ὁ Χριστός μας δέν μᾶς φορτώνει φορτία δυσβάστακτα·

 «Ὁ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστι» μᾶς λέγει.


Ἀντίθετα, τό βαρύ φορτίο εἶναι αὐτό πού φορτώνει ὁ κόσμος στούς

 ὁπαδούς του: τό φορτίο τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, 

τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν Θεό, τῆς ἔλλειψης νοήματος γιά τή ζωή,

 τῆς μελαγχολίας, τῆς κατάθλιψης καί τοῦ ὑπαρξιακοῦ θανάτου.

 «Τά ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας εἶναι θάνατος» ψυχικός καί σωματικός·

 αἰώνιος χωρισμός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν Θεία Χάρη.


Τί εἶναι ὁ κόσμος; Ποῦ ἀνήκει καί ποῦ ὁδηγεῖ τούς ὁπαδούς τους.
Ὁ κόσμος εἶναι ὑποταγμένος στόν «κοσμοκράτορα», στόν μισόκαλο,

 μισόθεο καί μισάνθρωπο διάβολο.«Ὁ κόσμος ὅλος ἀνήκει στόν πονηρό» .


Ὅποιος θελήσει νά γίνει μέλος τοῦ κόσμου, αὐτόματα καθίσταται ἐχθρός

 τοῦ Θεοῦ. Μᾶς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή

:«Δέν γνωρίζετε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου εἶναι ἔχθρα τοῦ Θεοῦ;

 Ὅποιος βουληθῆ νά εἶναι φίλος τοῦ κόσμου, καθίσταται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ.

 Ἤ νομίζετε ὅτι χωρίς λόγο ἡ Γραφή λέγει: Μέ πάρα πολύ μεγάλο πόθο μᾶς

 ἐπιθυμεῖ ζηλότυπα τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο κατοίκησε μέσα μας;».


Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν «κόσμο» (δηλ. τά πάθη καί τίς κοσμικές ἐπιθυμίες),

 ὅποιος θεωρεῖ ὅτι εἶναι «κοσμικός» καί πρέπει νά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές

 τοῦ κόσμου (προσπάθεια γιά ἀπόκτηση πλούτου, σωματικῆς ἄνεσης, 

καλοπέρασης,ἐξουσίας, κοινωνικῆς καταξίωσης καί ἀναγνώρισης, κοινωνικοῦ

 image καί prestige) αὐτός γίνεται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ.


«Ἐάν κάποιος ἀγαπᾶ τόν κόσμο, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός δέν ὑπάρχει μέσα του.

 Διότι κάθε τί πού εἶναι στόν κόσμο, ἡ ἐπιθυμία τῆς σάρκας καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν

 καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό Πατέρα ἀλλά ἀπό τόν κόσμο». 

Τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου εἶναι οἱ τρεῖς μεγάλες ἄρρωστες ἀγάπες, πού πηγάζουν

 ἀπό τά πάθος τῆς φιλαυτίας: ἡ φιληδονία, ἡ φιλαργυρία καί ἡ φιλοδοξία. 

Ὅποιος ἀγαπᾶ αὐτά τά πάθη κάνει πνευματική μοιχεία.


Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 8 Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου.

Ο Άγιος Προκόπιος, έζησε και μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ τα χρόνια που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός. Ο πατέρας του, ο Χριστοφόρος, ήταν ευσεβής άνθρωπος, σε αντίθεση με την μητέρα του που πίστευε στα είδωλα.

Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του τον πήγε στον αυτοκράτορα, ο οποίος τον έκανε ηγεμόνα της πόλης των Αλεξανδρέων και του έδωσε εντολή να καταδιώκει και να βασανίζει τους χριστιανούς. Έτσι ο Προκόπιος ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια.

Κατά την πορεία του όμως, ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν αστραπές και βροντές και ταυτόχρονα άκουσε φωνή να τον καλεί με το όνομά του, που τον απειλούσε με θάνατο επειδή θα κατεδίωκε τους χριστιανούς και ταυτόχρονα και τον Αληθινό Θεό.

Μετά από αυτό το γεγονός ο Προκόπιος παρακάλεσε Εκείνον πού του μιλάει να του φανερωθεί περισσότερο για να δει ποίος είναι. Τότε εμφανίστηκε μπροστά του ένας Σταυρός από κρύσταλλο και ακούστηκε μία φωνή να του λέει: «Εγώ είμαι ο Εσταυρωμένος Υιός του Θεού». Μετά από αυτό το θαύμα πίστευσε και έγινε χριστιανός.

Λίγο αργότερα επιστρέφοντας από νικηφόρα αποστολή, η μητέρα του προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Κατάλαβε όμως ότι είχε γίνει χριστιανός και τον πρόδωσε στον αυτοκράτορα. Εκείνος διέταξε τον ηγεμόνα της Καισάρειας Ουλκιο να τον ανακρίνει. Αυτός τον χτύπησε πολύ μέχρι λιποθυμίας και μετά τον έκλεισε στην φυλακή. Με την χάρη του Κυρίου όμως οι πληγές επουλώθηκαν και απελευθερώθηκε από τα δεσμά.

Στη συνέχεια οδηγήθηκε στον ναό των ειδώλων όπου με την προσευχή του κατάφερε και συνέτριψε τα είδωλα. Το θαύμα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πιστεύσουν σ' αυτόν πολλοί ανάμεσα τους και η μητέρα του.Αμέσως δόθηκε εντολή να αποκεφαλιστούν όλοι όσοι είχαν πιστεύσει.

Μετά από αυτό, δόθηκε εντολή να γίνουν φρικτά βασανιστήρια στον Προκόπιο. Ο Άγιος υπέμενε με πάρα πολύ μεγάλη καρτερία όλα αυτό και μάλιστα κατάφερνε να τα ξεπερνά με την βοήθεια του Θεού. Τέλος δόθηκε εντολή να τον αποκεφαλίσουν και έτσι παρέλαβε το στεφάνι της αιωνίου ζωής.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αγρευθείς ουρανόθεν προς την ευσέβειαν, κατηκολούθησας χαίρων ώσπερ ο Παύλος Χριστώ, των Μαρτύρων καλλονή Μάρτυς Προκόπιε, όθεν δυνάμει του Σταυρού, αριστεύσας ευκλεώς, κατήσχυνας τον Βελίαρ, ου της κακίας άτρωτους, σώζε τους πόθω σε γεραίροντας.

ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ

Τῌ Η' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΛΙΟΥ

Μνήμη
 τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου.

Τῇ Η' τοῦ αὐτοῦ μηνὸς
 Μνήμη
 τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου.

Ἔοικε Προκόπιος, αὐχένα κλίνων,
Λέγειν, Κοπείτω· τῇ πλάνῃ γὰρ οὐ θύω.
Ὀγδοάτῃ Προκοπίου ἀρηϊθόου κράτα κέρσαν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Προκοπίου,
 ξίφει τελειοῦται.

Αἱ ἅγιαι δώδεκα γυναῖκες αἱ Συγκλητικαί ξίφει τελειοῦνται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

Γνωρίζουμε σχεδόν τα πάντα για τον Αντίχριστο, την εποχή του, την μέθοδό του, τις κοσμικές συνέπειες της επιβολής του, την επικράτηση του ψεύδους στην ψυχή των οπαδών του. Βλέπουμε καθαρά τα σημεία που τον αναγγέλλουν. Έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στην Δύση και στην επιστήμη της, την τεχνολογία της που παίρνει την θέση του ανθρώπου σιγά-σιγά, των ιδιοτήτων του. Αλλά δεν έχουμε αναρωτηθεί ΠΩΣ θα κατορθώσει να ξεγελάσει ακόμη και τους εκλεκτούς! 

Με έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο που επικρατεί σιγά-σιγά στις συνειδήσεις μας, που μας πείθει πλέον αμέσως, χωρίς άλλες αποδείξεις, ούτε κάν περιεχομένου, για την αλήθεια των πράξεών του. ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ. ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ. ΤΗΝ ΓΑΛΗΝΗ. Με το προσωπείο της ΕΙΡΗΝΗΣ. Με την ενσάρκωση του ΝΙΡΒΑΝΑ. Με τον ανθρωπολογικό τύπο του ΓΚΟΥΡΟΥ. Ινδουιστικής και Βουδιστικής καταγωγής, που έχει μορφώσει πλέον, μορφοποιήσει καλύτερα, την ουσία του ανθρώπου, της σήμερον, μετά από τόσους αιώνες κατακτήσεως της Δύσεως από τις Ανατολικές δοξασίες. Ο Αντίχριστος θα είναι ο αληθινός και ολοκληρωμένος Υιός του Γάμου Ανατολής και Δύσεως που ήδη πραγματοποιείται. Υπάρχουν ήδη πρόδρομοι του Αντίχριστου και κερδίζουν ήδη τις προτιμήσεις των Χριστιανών.

Τρείς παραποιήσεις της αλήθειας, έσβησαν τον παλιό άνθρωπο, τον παραδοσιακό, που έδωσε στην ανθρωπότητα τόση αγιότητα, σοφία, ποίηση, τέχνη και ήθος, που πολέμησε με τόσο πάθος και πλήρωσε τόσο ακριβά την τιμή του πολιτισμού έναντι των Βαρβάρων. 

«Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε». Τον λόγο του Κυρίου ο σύγχρονος κληρικαλισμός ερμήνευσε σαν κατάκριση. Και εμπόδισε στους λιγοστούς Χριστιανούς την κρίση, την κριτική ικανότητα, το μόνο που απέμεινε στα χέρια του ανθρώπου, μετά την κατάρρευση της μεταφυσικής , τον θάνατό του Θεού, και την απώλεια της διακρίσεως. Ευνουχίζοντας τους και απαγορεύοντας ουσιαστικά τον έλεγχο των Λόγων των ποιμένων ή των πνευματικών, όπως ακριβώς τον επιβάλλει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, για την προστασία της σωτηρίας μας. Επιβάλλοντας ένα είδος Ορθοδόξου αλάθητου. 

Ο άνθρωπος δεν έχει μέτρα να κρίνει τον Θεάνθρωπο, διαθέτει μόνον το μέτρο του Αγίου Πνεύματος, στο μέτρο της πίστης του στον Κύριο. Ο σημερινός κλήρος ταυτίστηκε με τον Κύριο, αφού πρώτα ταύτισε τις εντολές του Κυρίου με τον θεσμό της Εκκλησίας και αφού παραμόρφωσε τον Κύριο σε αξίωμα. Σήμερα με την Θεολογία του Ζηζιούλα ίσως δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό, ο κλήρος ξεπέρασε την αποστολική διαδοχή, φτάνοντας την θεϊκή διαδοχή. 

«Λέει την αλήθεια, αλλά επειδή θύμωσε, έχασε το δίκαιό του». Το κριτήριο της αλήθειας δεν είναι η αλήθεια αλλά η συμπεριφορά. Η μάσκα, ο τρόπος, η ηθοποιία. Δεν υφίσταται πλέον περιεχόμενο. Το ένδυμα Φωτός πήρε την θέση του Φωτός. Η εξωτερική συμπεριφορά είναι το ΟΛΟΝ. Η Αγιότης δεν κρύβεται αλλά διαλαλείται. Αυτή είναι η προσφορά του Ινδουισμού στον πνευματικό ευνουχισμό, που ετοιμάζει τον δρόμο του Αντιχρίστου. ΕΙΡΗΝΕΥΕΤΕ, φτάνει η βασιλεία του αντιχρίστου. Ο ι Βουδιστές σήμερα κηρύττουν πώς ο Βούδας είναι ανώτερος από τον Χριστό διότι ο Χριστός θύμωσε και έδιωξε τους εμπόρους από το προαύλιο του Ναού. Ο ΘΥΜΟΣ, το δεύτερο μέρος της ψυχής καταργείται και αντικαθστάται από το συναίσθημα. Ο θυμός του Αχιλλέα ενάντια στις αυθαιρεσίες της εξουσίας, ξεπερνιέται, διότι σήμερα, η Εξουσία μοιράζεται σε όλους, διά του υποκειμένου. Και μόνον το γλοιώδες συναίσθημα επιτρέπεται ανάμεσα στα αυτονομημένα άτομα που πουλάνε αυτοκυριαρχία και αυτοσυνειδησία. Ο θυμός εναντίον του πονηρού, αντικαθίσταται από την ανοχή του άλλου, από την ετερότητα, την αγαπολογία, που συμπεριλαμβάνει πλέον και τον διάβολο. Κανείς μας δεν έχει προσέξει ότι η αγαπολογία στηρίζεται στην ετερότητα, όχι στην ομοιότητα της αγάπης (τον πλησίον σου ως σεαυτόν). Σαν όμοιό σου, όχι σαν έτερο. Φιλάνθρωπα. Προηγείται λοιπόν η κοινωνία της αλήθειας. Ο άνθρωπος γίνεται Κύριος, χωρίς τον Κύριο. Όπως ο Κύριος της Βικτωριανής εποχής. Νεόπλουτος. ΠΟΙΟΣΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟΥΣ ΠΥΡΙΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ;;;
ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑΙΡΙΑΞΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΤΟΥ ΝΙΡΒΑΝΑ, ΤΗΣ ΑΠΟΚΟΣΜΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ, ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ; ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΥΙΟ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ;

«Ο Χριστιανισμός είναι τρόπος ζωής, ο Χριστιανός είναι πρόσωπο». «ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ». Όπως οι υποστάσεις είναι τρόπος υπάρξεως της κοινής ουσίας. Ακοινώνητα ιδιώματα όμως. Και είναι μόνον τρείς. Με ποια υπόσταση η ζωή του Χριστιανού ελευθερώνεται από την πραγματοποίηση του θελήματος του Θεού και γίνεται τρόπος; Φυσικά με την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος, η οποία ενσαρκώνεται πλέον σε όλους τους ανθρώπους, διότι όπου θέλει πνεί (και ο Θεός έχει ήδη δύο θελήσεις και πάλι δεν είναι ένας, όπως στο παλιό Φιλιόκβε, διότι το πνεύμα θέλει όλους τους ανθρώπους, δεν θέλει μόνον τον Κύριο). 

Και μ’αυτόν τον τρόπο της ελευθερίας, η ύπαρξη του ανθρώπου είναι αιώνιος και πορεύεται στο άρμα της ιστορίας προς τα έσχατα. ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ την ΙΣΤΟΡΙΑ. 

Και ξαναγινόμαστε σαν Θεοί, εξερχόμενοι από την Εκκλησία αυτή τη φορά, χαρούμενοι, πετυχαίνοντας επιτέλους εκεί που απέτυχε ο Αδάμ, ο οποίος ΕΞΗΛΘΕ οδυρόμενος. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αφού φάγαμε τον καρπό του Αγίου πνεύματος, τόν καρπό τής αιωνίου ζωης, τού δέντρου πού ήταν φυτευμένο στό κέντρο τού παραδείσου κατορθώνοντας νά κάνουμε τήν αμαρτία αιώνια, στην Έρημο της Ιστορίας, πολεμώντας για μία θέση στον ήλιο, για την αναγνώριση μας και την δόξα μας. 

Πόσο κωμικοτραγικά όμως είναι όλα αυτά τα πρόσωπα. Οι «σαν Θεοί» της νεωτερικότητος, που βλέπουν να ματαιώνονται οι θεϊκές τους ιδιότητες από την κάθε Μπεγιονσέ και τον κάθε Μπέκαμ οι οποίοι έχουν καπελώσει την διασημότητα με τις πλάτες του Χόλλυγουντ. Μπορούμε να μιλήσουμε σήμερα πλέον για τον ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ. Γι’αυτόν και  κηρύττουν μετά μανίας την αυθυπέρβαση, την υπέρβαση του ενστίκτου, που μας κυριαρχεί με την εμφάνιση και μόνον των αστέρων του Χόλλυγουντ (Άγιο Ξύλο) ποιος θα δώσει σημασία στον Μεσσία Αγουρίδη που πρέπει να παλέψει με τον Φιλάνθρωπο Μπράντ Πήτ; Τον πρόδρομο, ακόμη και μορφολογικά του Αντιχρίστου. 

Με την Απάθεια και την πληρότητα του Νιρβάνα λοιπόν, ετοιμάζεται ο δρόμος του Αντιχρίστου. Με την απελευθέρωση από τον τροχό της ζωής, στο μηδέν της αδιαφορίας. Με την αντικατάσταση του βάθους με τον αφρό της γοητείας. 

Αμέθυστος

«Εάν ανομίας παρατηρήσης Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται;»

«Αν Κύριε, εξετάσης τις ανομίες μας, ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;». Για να μη λέγη λοιπόν κάποιος ότι, επειδή είμαι αμαρτωλός και γεμάτος από αμέτρητα κακά, δεν μπορώ να προσέλθω και να προσευχηθώ και να παρακαλώ τον Θεό, αφαιρώντας την δικαιολογία αυτή λέγει: «Αν εξετάσης τις ανομίες μας Κύριε, Κύριε, ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;»; Το «ποιος», εδώ σημαίνει κανένας. Διότι δεν είναι δυνατό, δεν μπορεί κανένας ποτέ να επιτύχη την ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού, αν εξετασθούν με λεπτομέρεια οι ευθύνες των πράξεών του.
Και αυτά τα λέγω όχι για να οδηγήσω τις ψυχές σας σε αδιαφορία ,αλλά για να παρηγορήσω εκείνους που πέφτουν σε απόγνωσι. Διότι ποιος θα μπορέση να καυχηθή ότι έχει αγνή καρδιά; ή ποιος θα έχη το θάρρος να πη ότι είναι καθαρός από αμαρτίες;Και γιατί αναφέρω τους άλλους; Διότι και αν ακόμη παρουσιάσω στη μέση τον Παύλο και θελήσω να κάνω ακριβή εξέτασι των πράξεών του, δεν θα μπορέση να σταθή απέναντί Του. Πράγματι, τι θα μπορούσε να πη; Μελέτησε προφήτες με πολύ ζήλο˙ υπήρξε ζηλωτής των πατρώων παραδόσεων, είδε να γίνωνται θαύματα, και όμως εξακολουθούσε να καταδιώκη την Εκκλησία˙ και δεν μεταστράφηκε παρά μόνον όταν είδε εκείνο το παράξενο όραμα και άκουσε εκείνη τη φρικτή φωνή˙ πριν από αυτό όμως όλα τα ανακάτωνε και τα συνέχεε. Αλλ’ όμως παραβλέποντας ο Θεός όλα εκείνα, και τον προσκάλεσε και τον έκανε άξιο μεγάλης χάριτος.
Τι συνέβη πάλι με τον κορυφαίο εκείνον, τον Πέτρο; δεν τον έλεγξε, όταν μετά από αμέτρητα σημεία και θαύματα και τόσο μεγάλη παραίνεσι και συμβουλή, έπεσε στο φοβερό εκείνο παράπτωμα; Αλλ’ όμως και εκείνο το παρέβλεψε και τον κατέστησε πρώτο ανάμεσα στους αποστόλους. Γι’ αυτό και έλεγε: « Σίμων, Σίμων, ο σατανάς θέλησε να σας κοσκινήση σαν το σιτάρι, εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, ώστε να μη σε εγκαταλείψη η πίστις σου» ( Λουκ. 22, 31-33 ). Και μετά από αυτά, αν δεν έλθη να κρίνη τους ανθρώπους με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, αλλά κρίνη με ακρίβεια και λεπτομέρεια , οπωσδήποτε όλους θα μας βρη υπεύθυνους. Γι’ αυτό και ο Παύλος έλεγε: «Δεν αισθάνομαι καμμία ενοχή εναντίον του εαυτού μου, αλλά αυτό δεν με κάνει να θεωρώ τον εαυτού μου δικαιωμένο» ( Α΄ Κορ. 4,4 )
(Εις τον ΡΚΘ΄ Ψαλμόν , ΕΠΕ 7, 68-76. PG 55, 373-376 )

Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Τα νεύρα της ψυχής»

Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου Νέα Σκήτη Αγ. Όρους 

πηγή  /  αντιγραφή