Επιμνημόσυνη ομιλία (19 Μαΐου 2013) για τους σφαγιασθέντες υπό του ΕΛΑΣ αγωνιστών του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων.

«Έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος». Συγκλονιστική η αναφώνηση που συνοδεύει το προσκλητήριο των νε­κρών του 5/42. Αναφώνηση που δονεί την ψυχή κάθε συνειδητού Έλληνα και ακούγεται με την ίδια πάντα συγκίνηση εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μόνο που τότε οι πρόγονοι μας έλεγαν «υπέρ βωμών και εστιών», λέξεις ταυτόσημες με τις σημερινές. Πως άλλωστε θα γινόταν να παραμένουμε ασυγκίνητοι και απαθείς στη σκέψη ότι οι ήρωες μας έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν, την ίδια τους τη ζωή, υπερασπιζόμενοι ιδανικά και παρακαταθήκες του έθνους μας, αιώνι­ες και ακατάλυτες;

Καθίσταται έτσι ιερή η υποχρέωσή μας  να τιμούμε τη μνήμη τους με κάθε ευλάβεια, σε θεσμοθετημένες εκδηλώσεις όπως η προκείμενη.

Ωστόσο το μνημόσυνο των αγωνι­στών μας κρύβει μια τραγική ιδιαι­τερότητα : Οι περισσότεροι του 80% των ονομάτων που ακούστηκαν, έπεσαν από αδελφικό χέρι! Γιατί άραγε συνέβη αυτό;

• Τάχατες το 5/42 ήταν προδοτική ορ­γάνωση συνεργαζόμενη με τους κατακτητές όποτε πράγματι θα έπρεπε να εξουδετερωθεί Όχι βέβαια! Ήταν μάχι­μη και δραστήρια μονάδα, ανήκουσα στο Συμμαχικό στρατηγείο Μ. Ανατο­λής, που επέφερε απανω­τά πλήγματα στους Ιταλο- γερμανούς.

• Μήπως όμως η συμπεριφορά του συντάγ­ματος στον πληθυσμό της Ρούμελης ήταν επαίσχυντη και εγκλημα­τική με βιαιοπραγίες, λεη­λασίες ακόμα και εκτελέσεις κατοίκων ώστε και πάλι να απαιτείται η εξαφάνισή του;

Αντιθέτως! Το 5/42 υπήρξε υπόδειγμα αντάρτικης μονάδας, εξαιρετικά δημοφι­λούς οπουδήποτε έδρασε. Ο δε διοικητής του συνταγματάρχης Δ. Ψαρρός εξετιμάτο από τους συμπατριώτες του Φωκιδείς, όχι μόνο ως στρατιωτικός αλλά και ως άν­θρωπος για την ακεραιότητα, τον πατριω­τισμό, και τη μετριοπάθεια του. Για αυτό και ουδέποτε συγχώρησαν τη δολοφονία του.

• Μην τέλος, στο διάστημα της συνύ­παρξης με τον κατά πολύ ισχυρότερο ΕΛΑΣ στη Φωκίδα, το σύνταγμα επέδειξε εχθρικές διαθέσεις σε βαθμό που η μεταξύ τους σύγκρουση κατέστη ανα­πόφευκτη;

Το ακριβώς αντίστροφο αληθεύει! Ο ΕΛΑΣ ήταν εκείνος που, πριν καλά – καλά συγκροτηθεί, διέλυσε το σύνταγμα το Μάη του 1943, την πρώτη φορά με δόλιο τρόπο και λίγο αργότερα μετά από αιμα­τηρή μάχη. Όπου ναι μεν η επίθεση των ΕΛΑΣιτών αποκρούστηκε, αλλά ο Ψαρρός απο­φάσισε την αυτοδιάλυση του 5/42 πιστεύ­οντας ότι οι Έλληνες δεν ανέβηκαν στα βουνά για να αλληλοσκοτώνονται. Ήδη το σύνταγμα μετρούσε τους πρώτους τρεις (3) νεκρούς από τη μάχη με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ.

Το 1943 όμως οι Άγγλοι της συμμαχι­κής αποστολής είχαν το επάνω χέρι ώστε να προχωρήσουν αμφότερες οι ανασυ­γκροτήσεις του 5/42 τις οποίες αποδέχτη­κε ο ΕΛΑΣ.

Με πολλές μάλιστα συγ­γνώμες και υποσχέσεις για αγαστή συνεργασία και τι­μωρία των ενόχων, οι οποί­ες εννοείται δεν τηρήθηκαν. Τον Απρίλιο του ’44 όμως ο ΕΛΑΣ, πανίσχυρος ων, και μη λογαριάζοντας πλέον τους συμμάχους, εξαπέλυσε,ανήμερα την Κυ­ριακή του Πάσχα την τελική του επίθεση, σ’ αυτόν ακριβώς τον λόφο του Κλήματος κατά των πολύ ασθενέστερων δυνάμεων του Συντάγματος. Το αποτέλεσμα το ξέρε­τε, ακούσατε άλλωστε το προσκλητήριο με την πληθώρα των νεκρών.

Ποίο όμως αδιαφιλονίκητο συμπέρα­σμα βγαίνει από τα προαναφερθέντα; Ότι εκατοντάδες νέοι άνθρωποι πέθαναν αδί­κως πέρα για πέρα.

Για ποιο λόγο άραγε ο ΕΛΑΣ προέβη σε αυτό το ειδεχθές έγκλημα;Χαρακτηρι­σμός που αποδίδεται σε κάθε άδικο, βίαιο και προμελετημένο φόνο; Προφανώς, όπως αποδείχθηκε και από τις εξελίξεις, επειδή το ΚΚΕ, καθοδηγητικό όργανο του ΕΛΑΣ, στην προγραμματισμέ­νη πορεία του για την κατάληψη μεταπελευθερωτικά της εξουσίας δια των όπλων, δηλαδή των Αθηνών,επεδίωκετην εξόντωση, εκ των προτέρων, κάθε άλλης ένοπλης οργάνωσης που ενδέχετο να τον εμποδίσει.

• Αντιλαμβάνομαι την αντίρρηση που έρχεται στα χείλη του κάθε καλόπιστου: Σωστά τα λες, άλλωστε είναι όλα ιστορικά αποδεδειγμένα και συμφωνούμε ότι η εμ­φύλια διαμάχη είναι η χειρότερη συμφορά που μπορεί να πλήξει την χώρα, αλλά βρε αδελφέ, πέρασαν πάνω από 69 χρόνια από το έγκλημα του Κλήματος και ο λαός συμφιλιώθηκε. Υπάρχει λόγος να ξύνουμε τόσο παλιές πληγές;

Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα, ότι για την συμφιλίωση απαιτείται η αμοιβαία συναίνεση αμφοτέρων των πρώην αντιμαχομένων, αλλά εδώ μόνο η μια και ασυγκρίτως πολυπληθέστερη πλευρά, έτεινε το χέρι που όμως έμεινε μετέ­ωρο. Το ΚΚΕ δεν ανταποκρίθηκε. Οπότε για ποια συμφιλίωση μιλάμε;

Παρά ταύτα ιδίως οι μεταπολιτευ­τικές κυβερνήσεις αποκατέστησαν πλήρως του Έλληνες κομμουνιστές, ενέταξαν το ΚΚΕ στην Συνταγματική μας Πολιτεία, παρότι το τελευταίο επι­μένει να μην την αναγνωρίζει, επιπλέον δε, επέδειξαν μέγιστη ανεκτικότητα, αν όχι ενδοτικότητα στις πάμπολλες παραβατικές του ενέργειες. Μοναδική φωτεινή εξαίρεση υπήρξε το ’89 όταν το ΚΚΕ σχημάτισε με την ΝΔ την Κυβέρ­νηση Τζαννετάκη. Αλλά η θετικότατη αυτή πρωτοβουλία κράτησε ελάχιστα, όσο τα ρόδα. Όταν δε το ΚΚΕ άλλαξε ηγεσία, επιλέγοντας πρόσωπα της νεώτερης γενιάς, εγκατέλειψε παρά πάσα προσδοκία τη πολιτική Φλωράκη και επανέφερε την σκληρή και άκαμπτη των παλαιών προκατόχων του, που οδήγησε στην συμφορά του ’44 – 49.

Θλίβομαι πραγματικά που υποχρεώνο­μαι να ομιλώ πολιτικά για αυτό και σταμα­τώ να αναφέρομαι στο παρελθόν του ΚΚΕ, επειδή η ιερότητα της σημερινής τελετής θα απαιτούσε μια άλλη εκφορά λόγου. Αλλά τι άλλο θα μπορούσε να ειπωθεί με τα σημερινά δεδομένα; Ποια λύση υπάρ­χει;

Η απάντηση είναι «Ο τρώσας και ιάσεται». Που σημαίνει ότι οφείλει επι­τέλους ο τρώσας, δηλαδή το ΚΚΕ, κά­νοντας μετά πολλές δεκαετίες την αυ­τοκριτική του στα πεπραγμένα του ’44 – 49 να αποφασίσει να σφίξει το πάντο­τε απλωμένο χέρι μας. Γιατί εμείς δεν είμαστε αρνητές ούτε μισαλλόδοξοι. Αντίθετα ευαγγελιζόμαστε τη μέρα, την ευλογημένη μέρα, όπου σε ένα μελ­λοντικό μνημόσυνο θα παρευρίσκεται εκπρόσωπος του ΚΚΕ και θα αποθέσει, εδώ στο τόπο της θυσίας, έστω ένα και μόνο λουλούδι. Κίνηση συμβολική μεν αλλά με τεράστια εμβέλεια και σημα­σία:

Επειδή τότε και μόνον τότε θα επέλθει η εθνική συμφιλίωση όταν το ΚΚΕ ζητήσει συγγνώμη για τις πράξεις του, έστω και μόνο για την καταστροφή του 5/42.

Επειδή τότε και μόνον τότε οι Έλληνες θα αισθανθούν ενωμένοι, ισχυροί, σίγου­ροι ότι σύντομα η βαρύτατη κρίση που επί χρόνια μαστίζει τη χώρα θα ξεπεραστεί.

Επειδή τότε και μόνον τότε το μνη­μόσυνο του Κλήματος θα αποκτήσει την ιερότητα που επιβάλλεται να έχει, φρο­νηματίζοντας συγχρόνως τους επιγόνους μας για τα ασύλληπτα δεινά του κάθε εμ­φυλίου.

Επειδή τότε και μόνον τότε η Διοίκηση και τα μέλη του Συνδέσμου μας, με ανυπόκριτη χαρά και ανακούφιση, θα αναφω­νήσουμε το «νυν απολύεις τους δούλους σου δέσποτα».

Η θυσία των ανδρών μας και του συ­νταγματάρχη Δ. Ψαρρού θα έχουν πλέ­ον τελεσίδικα δικαιωθεί ακόμα και από τους θύτες των!